Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ
Τήν Κυριακήν, 12ην/25ην Φεβρουαρίου 2018 Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἡ νίκη καί ὁ θρίαμβος τῆς Ἐκκλησίας διά τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων, κατόπιν τῆς ἀπό τῆς εἰκονομαχίας σκληρᾶς δοκιμασίας αὐτῶν, ἐπί τῶν εὐσεβῶν αὐτοκρατόρων Θεοδώρας τῆς Αὐγούστας καί Μιχαήλ Γ’ τοῦ υἱοῦ αὐτῆς τό ἔτος 842 μ.Χ.
Ἡ ἐπαναφορά τῶν εἰκόνων εἰς τούς ἱερούς Ναούς ἑορτάζεται ὡς ἑορτή τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι αἱ εἰκόνες περιγράφουν καί ἐπιβεβαιώνουν τήν ἐπί γῆς ἔνσαρκον παρουσίαν τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰκόνος τοῦ ἀοράτου Πατρός Αὐτοῦ.
Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ὡς «Παρρησία», ἤτοι μεγάλη καί πάνδημος ἑορτή, εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τήν πρωΐαν τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Λύδδης κ. Δημητρίου Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τῶν Ἱεροδιακόνων Ἀναστασίου καί Σωφρονίου, ἱερέων ἄλλων ἐκκλησιῶν, ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου δεξιά καί τοῦ Λαμπαδαρίου κ. Γεωργίου Ἀλβανοῦ ἀριστερά, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Χρήστου Σοφιανοπούλου καί μετέχοντος εὐλαβοῦς ἐκκλησιάσματος ἐκ μοναχῶν, μοναζουσῶν ἐντοπίων καί προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσίας καί ἄλλων Ὀρθοδόξων χωρῶν.
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε ἡ λιτάνευσις τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων τρίς πέριξ τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου καί ἀνά τά προσκυνήματα, μεθ’ ἥν ἡ ἔναντι τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου ἀνάγνωσις τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας ἐκ τοῦ Τριῳδίου καί ἐν τέλει ἡ ἄνοδος εἰς τό Πατριαρχεῖον,
ἔνθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:
«Σαρκός τό ἐκτύπωμα, ἀναστηλοῦντές Σου Κύριε, σχετικῶς ἀσπαζόμεθα, τό μέγα μυστήριον, τῆς Οἰκονομίας τῆς σῆς ἐκδηλοῦντες· οὐ γάρ δοκήσει, ὡς φασίν, οἱ θεομάχοι παῖδες τοῦ (αἱρεσιάρχου) Μάνεντος. Ἡμῖν ὤφθης φιλάνθρωπε, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καί φύσει σαρκός δι’ αὐτοῦ ἀναγόμενοι πρός σόν πόθον καί ἔρωτα»· Ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Χρῆστε Σοφιανόπουλε,
Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς προσκυνηταί.
Ἡμέρα χαρμόσυνος καί εὐφροσύνης ἀνάπλεως πεφανέρωται σήμερον ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆ ἑορτῇ τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλονότι τῆς ἑορτῆς τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων ἀφ’ ἑνός καί τῆς προσκυνήσεως αὐτῶν ἀφ’ ἑτέρου.
Ἡ ἀνάμνησις τοῦ γεγονότος τούτου ἀφορᾷ οὐχί μόνον τήν προσκύνησιν τῶν εἰκόνων, ἀλλά εἰς αὐτήν ταύτην τήν ὑγιαίνουσαν πίστιν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, δηλονότι τήν πίστιν, τήν ὁποίαν παρέδωσαν εἰς ἡμᾶς οἱ προφῆται, οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι καί Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἵτινες ἐμαρτύρησαν ὑπέρ αὐτῆς τῷ ἰδίῳ αὐτῶν αἵματι. «Ἡμῖν γάρ δόξα, λέγει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Σαρκωθέντος ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας Θεοῦ Λόγου Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ μορφή εὐσεβῶς προσκυνουμένη, οὐ θεοποιουμένη.
Ὁ Μέγας καί ἔγκριτος Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας Βασίλειος λέγει· «Ἡ γάρ τιμή τῆς εἰκόνος ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει». Μέ ἄλλα λόγια, κατά τήν προσκύνησιν τῶν εἰκόνων, ἡμεῖς ἀποδίδομεν τιμήν εἰς τά εἰκονιζόμενα πρόσωπα καί γεγονότα τῆς ἱερᾶς ἱστορίας, δηλαδή τοῦ μεγάλου καί σωτηριώδους μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας, ὡς ἐναργέστατα διατυπώνει καί ὁ ὑμνῳδός λέγων: «Σαρκός τό ἐκτύπωμα [τοῦ Θεοῦ Λόγου], ἀναστηλοῦντές Σου Κύριε, σχετικῶς ἀσπαζόμεθα». Κατά δέ τόν ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην: «Προσκυνοῦντες τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, προσκυνοῦμεν Αὐτόν τόν Χριστόν σχετικῶς». Καί ὁ Ἅγιος Ταράσιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως λέγει: «Προσκυνητής εἰμί [τῶν εἰκόνων] σχετικῶς ἀλλ’ οὐ λατρευτικῶς».
Ἡ ἐπί μακρόν χρόνον καταπονήσασα τήν Ἐκκλησίαν αἵρεσις τῆς εἰκονομαχίας, ἀπεσκόπει εἰς τήν ἐπιβολήν τῆς δυσσεβοῦς θρησκείας τῆς τῶν κακοδόξων, δηλαδή τῆς ἐθελοθρησκείας. Ὅ,τι ἀκριβῶς συμβαίνει μέ τήν σύγχρονον ἡμῖν πραγματικότητα, τῶν ὁρατῶν πλέον κοσμοκρατόρων τοῦ αἰῶνος τούτου (Ἐφεσ. 6,12), οἱ ὁποῖοι ἐν ὀνόματι τῶν δῆθεν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ἐπιβάλλουν νομοθετικῶς τάς ἀθεμίτους εἰδωλολατρείας τοῦ παρεληλυθότος χρόνου (Α΄ Πέτρ. 4,3) «κατά τόν Ἀπόστολον Πέτρον. Κατά δέ τόν ψαλμῳδόν: «…καί ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς», ( Ψαλμ. 48,13).
Ἡμεῖς ἀγαπητοί μου, «στοιχοῦντες τοῖς ἴχνεσι» ( Ρωμ. 4,12) καί τῷ κανόνι» ( Γαλ. 6,16) τῶν τήν θείαν γνῶσιν διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος λαβόντων τῶν Πατέρων ἡμῶν, ἕνα Κύριον τόν Θεόν γινώσκομεν, ἐν τρισίν ὑποστάσεσιν δοξαζόμενον, καί Αὐτῷ μόνῳ λατρεύοντες μίαν πίστιν ἕν Βάπτισμα ἔχοντες, Χριστόν ἐνδεδύμεθα. Ἀλλ’ ὁμολογοῦντες τήν σωτηρίαν, ἔργῳ καί λόγῳ ταύτην ἀνιστοροῦμεν. Αὐτός, Κύριε, τήν εἰρήνην παράσχου τῷ λαῷ σου καί τῇ Ἐκκλησίᾳ σου ἵνα ἀξιωθῶμεν διελθεῖν τό στάδιον τῆς ἁγίας νηστείας καί ἑορτάσαι τήν λαμπροφόρον Σου Ἀνάστασιν, Ἀμήν. Ἔτη πολλά».
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας
ngg_shortcode_0_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]