Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΚΟΜΙΔΗΣ ΤΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΤΟΥ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ.
Τήν Δευτέραν, 13ην/ 26ην Ὀκτωβρίου 2015, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς ἐπανακομιδῆς τοῦ λειψάνου τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου εἰς τήν ὑπ᾽ αὐτοῦ ἱδρυθεῖσαν καί τό ὄνομα αὐτοῦ φέρουσαν ἱεράν Μονήν, εἰς τήν ἔρημον τῆς Ἰουδαίας ἐπί τῆς δυτικῆς ὄχθης τοῦ χειμάρρου τῶν Κέδρων, δεξιά τῷ κατερχομένῳ ἀπό Ἱερουσαλήμ πρός τήν Νεκράν Θάλασσαν.
Ἡ ἑορτή αὐτή, θεσπισθεῖσα ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων κατά τήν 13ην / 26ην Ὀκτωβρίου ἑκάστου ἔτους, ἔχει τήν ἀρχήν εἰς τό γεγονός ὅτι κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν τοῦ ἔτους 1965, τό σκήνωμα τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, τό ὁποῖον εἶχε μεταφερθῆ εἰς Βενετίαν ὑπό τῶν Σταυροφόρων, ἐπεστράφη ὑπό τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, τῇ συνοδείᾳ τότε αὐτοῦ ἐκ Βενετίας πρός Ἱεροσόλυμα τῶν μακαριστῶν Μητροπολιτῶν Καισαρείας Βασιλείου καί Πέτρας Γερμανοῦ, τοῦ νῦν Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, διακόνου ὄντος τότε καί τοῦ μακαριστοῦ πνευματικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ ὁσίου Σάββα Ἀρχιμανδρίτου Σεραφείμ, τῇ ἐπισήμῳ τότε ὑποδοχῇ εἰς τήν Πύλην τοῦ Δαυΐδ, τῇ παραμονῇ διά προσκύνησιν ἐπί μίαν ἑβδομάδα εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί τῇ μεταφορᾷ καί διαφυλάξει αὐτοῦ ἄχρι τοῦ νῦν καί εἰς τό διηνεκές εἰς τό Καθολικόν τῆς Ἱερᾶς αὐτοῦ Μονῆς.
Τῆς ἑορτῆς ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσελθών ἐξ Ἱεροσολύμων δι᾽ ὁλονυκτίου ἀγρυπνίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Μητροπολίτου πρῴην Ζαμπίας κ. Ἰωακείμ, τοῦ πνευματικοῦ τῆς ἱερᾶς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐδοκίμου, τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων π. Σεργίου ἡγουμένου εἰς τήν Ἱ. Μονήν Ἁγίου Σπυρίδωνος, τοῦ Ἁγιοσαββίτου π. Ἰγνατίου καί ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Ποιμένων, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου ἡγουμένου εἰς τό Φχές, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Βαρθολομαίου, ἡγουμένου εἰς τήν Ἱ. Μονήν Τιμίου Προδρόμου Ἱεροσολύμων, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου ἡγουμένου εἰς τήν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Εὐλογίου καί τοῦ διακόνου π. Ἀναστασίου, Ἀραβοφώνων πρεσβυτέρων, ψάλλοντος τοῦ ἡγουμένου Ἄκκρης – Πτολεμαΐδος Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου μετά τῶν βοηθῶν αὐτοῦ ἑλληνιστί καί ἀραβιστί καί μετεχόντων ἐν κατανύξει τῶν Ἁγιοσαββιτῶν μοναχῶν καί ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν καί μελῶν τοῦ Ἀραβοφώνου ποιμνίου ἐκ τῶν πόλεων Βηθλεέμ, Μπετζάλλας καί Χωρίου τῶν Ποιμένων καί προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, ἐπί τούτου προσελθόντων εἰς τήν Ἱεράν Μονήν.
Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον Λόγον ὁ Μακαριώτατος, ἔχοντα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:
«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς. Ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷος ἐμί καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν», (Ματθ. 11,28-29), λέγει ὁ Κύριος.
Ἀγαπητοί Πατέρες καί ἀδελφοί ἐν Χριστῷ.
Σήμερον ἀγάλλονται οἱ οὐρανοί καί εὐφραίνονται τά ἐπίγεια καί δή ἡ ἀσκητική καί μοναστική ὄασις Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, καί τοῦτο διότι πανηγυρικῶς ἑορτάζομεν τήν συμπλήρωσιν πεντήκοντα ἐτῶν ἀπό τῆς ἐπανακομιδῆς τοῦ ἀφθάρτου σκηνώματος τοῦ ἁγίου Σάββα ἐκ τῆς Βενετίας εἰς τήν φερώνυμον Λαύραν αὐτοῦ, ἔνθα καί ὁ κενός αὐτοῦ τάφος.
Τό ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν κείμενον ἱερόν σκήνωμα, δηλονότι ὁλόσωμον λείψανον τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα, ἀποτελεῖ τρανήν ἀπόδειξιν καί μαρτυρίαν ἀδιάψευστον ὅτι ὄντως ὁ αἴρων τόν ζυγόν τοῦ Χριστοῦ εὑρίσκει ἀνάπαυσιν εἰς τήν ψυχήν αὐτοῦ. Ἡ ἀνάπαυσις δέ αὐτήν εἶναι τό τῆς ἀληθοῦς θεογνωσίας φῶς κατά τόν Ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας, «ὁ δέ ποιῶν τήν ἀλήθειαν ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τά ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα», (Ἰωάν. 3,21), λέγει ὁ Κύριος.
Αὐτόν ἀκριβῶς τόν ἀληθινόν τρόπον ζωῆς ἐπέλεξε καί ἀνεζήτησεν ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Σάββας, ἐγκαταλείψας τήν γενέτειραν αὐτοῦ πατρίδα τήν Καππαδοκίαν. Ἐλθών δέ εἰς τόν αὐχμηρόν τοῦτον τόπον τῆς ἀσκήσεως αὐτοῦ, δηλονότι τῶν πνευματικῶν αὐτοῦ κόπων καί ἀγώνων, ἐγένετο θεωρός τοῦ ἀπροσίτου φωτός, δηλαδή τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. Τοῦτο ἐξάλλου μαρτυρεῖ καί καταγγέλλει τό ἀναλλοίωτον καί ἀδιάφθορον λείψανόν του.
«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς», (Ματθ. 11,28). Ἔλθετε πρός ἐμέ, λέγει ὁ Χριστός, ὅλοι ὅσοι εἶσθε κοπιασμένοι καί φορτωμένοι ἀπό τό βάρος τῆς ἁμαρτίας καί τῶν θλίψεων. Ναί, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ ἁμαρτία, ὡς διδάσκουν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας προκαλεῖ κόπον καί γίνεται βαρύ φορτίον. «Κόπος γάρ καί μέγιστον φορτίον ἡ ἁμαρτία». «Ἔχει γάρ (ἡ ἁμαρτία), λέγει ὁ Ζιγαβηνός, κόπον μέν πρό τοῦ ἀποτελεσθῆναι, βάρος δέ μετά τοῦτο». Μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὄχι διά νά μᾶς ζητήσῃ εὐθύνας, ἀλλά διά νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τάς ἁμαρτίας μας. «Δεῦτε οὐχ ἵνα ἀπαιτήσω εὐθύνας, ἀλλ’ ἵνα λύσω ἁμαρτήματα. Δεῦτε οὐκ ἐπειδή δέομαι ὑμῶν τῆς δόξης, ἀλλ’ ἐπειδή δέομαι ὑμῶν τῆς σωτηρίας».
Ὁ Χριστός, ἀδελφοί μου, θέλει τήν σωτηρίαν μας. Θέλει νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τό βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ζητεῖ τήν μετάνοιαν ἑνός ἑκάστου ἐξ ἡμῶν: «Οὐ γάρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλ’ ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν», (Ματθ. 9,13).
Τήν πρόσκλησιν ταύτην: «Δεῦτε πρός με» ἀπευθύνει πρός ἡμᾶς ὁ Χριστός ὄχι μόνον προφορικῶς, ἀλλά καί προσωπικῶς διά τῶν φίλων αὐτοῦ, δηλαδή τῶν Ἁγίων αὐτοῦ. Σήμερον δέ ἀπευθύνει τήν πρόσκλησιν ταύτην πρός ἡμᾶς διά τοῦ φίλου αὐτοῦ Σάββα τοῦ ἡγιασμένου. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἑκατοντάδες ἐκ τῶν συνανθρώπων ἡμῶν κοπιώντων καί πεφορτισμένων, εὗρον ἀνάπαυσιν καί ἐξακολουθοῦν νά εὑρίσκουν εἰς τόν ἡγιασμένον τοῦτον τόπον τῆς Λαύρας τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ Θεοφόρου, ἔνθα διά τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς, τῆς νηστείας καί τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἐπιτυγχάνεται ἡ καθαρότης τῆς καρδίας τοῦ ἀνθρώπου: «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται», (Ματθ. 5,8). Βεβαίως διδάσκαλος καί ὁδηγός πρός τό φῶς τῆς ἀληθοῦς θεογνωσίας, εἶναι αὐτός οὗτος ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος εἶναι αἴτιος τῆς σωτηρίας ἡμῶν, ὡς λέγει καί ὁ Προφήτης Ἡσαΐας: «καί ἐγένετο αὐτοῖς εἰς σωτηρίαν ἐκ πάσης θλίψεως αὐτῶν. Οὐ πρέσβυς οὐδέ ἄγγελος, ἀλλ’ αὐτός ὁ Κύριος ἔσωσεν αὐτούς διά τό ἀγαπᾶν αὐτούς καί φείδεσθαι αὐτῶν», (63,8-9).
Εὐχαριστήσωμεν, ἀδελφοί μου, τῷ Κυρίῳ, τῷ χαρίσαντι ἡμῖν καί ἀνακομίσαντι ἐν τῇ φερωνύμῳ ἱερᾷ ταύτῃ Λαύρα Σάββα τοῦ ἡγιασμένου τό πάνσεπτον καί θαυματουργόν αὐτοῦ σκήνωμα καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ὅσιε Πάτερ, ἐκ βρέφους τήν ἀρετήν ἐπιμελῶς ἀσκήσας, ὄργανον γέγονας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί παρ’ αὐτοῦ λαβών τῶν θαυμάτων τήν ἐνέργειαν, ἔπεισαν τούς ἀνθρώπους καταφρονεῖν τῶν ἡδέων. Νῦν δέ τῷ θείῳ φωτί καθαρώτερον ἐλλαμπόμενος, φώτισον καί ἡμῶν τάς διανοίας, ἵνα καί ἡμεῖς ἀξιωθῶμεν διά τῶν πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας τοῦ φωτός τῆς ἀληθοῦς θεογνωσίας, Σάββα Πατήρ ἡμῶν», Ἀμήν.
Τούς ἐν εὐλαβείᾳ προσελθόντας πιστούς ἐκοινώνησεν ὁ Μακαριώτατος τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ εὐθύς μετά τήν ὁμιλίαν.
Μετά τήν Ἀπόλυσιν, ἐδόθη τό κέρασμα ἐκ κολλύβων, οἴνου καί παξιμαδίου εἰς τόν νάρθηκα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, μετά δέ τοῦτο παρετέθη μοναστηριακή τράπεζα, ἥν ηὐλόγησεν ὁ Μακαριώτατος.
Εὐθύς μετά ταῦτα ὁ Μακαριώτατος εὐλογῶν τούς Πατέρας, εὐχαριστοῦντας Αὐτῷ, ἀνεχώρησε, διερχόμενος κατά τήν τάξιν καί ἐκ τῆς Μονῆς τοῦ ὁσίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου, δι᾽ Ἱεροσόλυμα, δοξάζων τόν Θεόν ἐπί τῇ τελέσει τῆς ἑορτῆς τάυτης.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.