Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΕΓΕΡΣΕΩΣ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ & ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Ἡ ἑορτή τῆς ἐγέρσεως τοῦ Λαζάρου, μετά τῆς ὁποίας συνέπεσεν ἡ ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, τό Σάββατον, 25^ην Μαρτίου/ 7^ην Ἀπριλίου 2012, ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων,  συμφώνως πρός τήν προσκυνηματικήν αὐτοῦ τάξιν εἰς τήν Βηθανίαν καί τό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν.

Διά τήν ἑορτήν εἰς τήν Βηθανίαν μετέβη ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῶν ἀδελφῶν τοῦ ἁγίου Λαζάρου Μάρθας καί Μαρίας.

Ἐνταῦθα γενόμενος δεκτός ἐνθέρμως ὁ Μακαριώτατος ὑπό τῶν ἐνδεδυμένων ἱερέων καί διακόνων καί τῆς ἡγουμένης τῆς Μονῆς ὁσιωτάτης μοναχῆς Εὐπραξίας καί τῆς συνοδείας αὐτῆς, προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου  καί τῆς θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί Βόστρων κ. Τιμοθέου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Λήδρας καί ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μαχαιρᾶ κ. Ἐπιφανίου, παρεπιδημοῦντος ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἱερομονάχων Ἁγιοταφιτῶν καί ἱερέων παρεπιδημούντων ἐξ ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί ἱεροδιακόνων, ψαλλόντων τῶν ἐκ Κύπρου ἐλθόντων ἱεροψαλτῶν ὑπό τόν Ἀρχιμανδρίτην π. Λάζαρον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λεμεσοῦ καί ὑπό τόν ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Τριμυθοῦντος ἱεροψάλτην κ. Εὐάγγελον Γεωργίου καί μετεχόντων ἐν εὐσεβείᾳ πλήθους εὐσεβῶν προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος καί ἐξ ἄλλων Ὀρθοδόξων χωρῶν, παρουσίᾳ τοῦ ἀντιπροσώπου τῆς Κυπριακῆς  Ἀντιπροσωπείας εἰς τήν Παλαιστινιακήν Αὐτονομίας κ. Τάκη Δημοσθένους.

Πρός τούς εὐλαβεῖς τούτους προσκυνητάς ἐκήρυξε τόν θεῖον Λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ Πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον, Χριστὲ ὁ Θεός· ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοὶ τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὡσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ  ἀδελφοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Σήμερον ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἑορτάζει ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ ἱερῷ τόπῳ τῆς Βηθανίας, τό ὑπερφυές τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ θαῦμα, δηλονότι τήν ἔγερσιν, τήν ἀνάστασιν τοῦ τετραημέρου νεκροῦ Λαζάρου, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής  Ἰωάννης: «Ὁ οὖν Ἰησοῦς πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ Πάσχα ἦλθεν εἰς Βηθανίαν, ὅπου ἦν Λάζαρος ὁ τεθνηκώς, ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν», (Ἰωάν. 12,1).

Ὁ Λάζαρος, ὠς γνωστόν, ἦτο φίλος τοῦ Χριστοῦ καί ἀδελφός Μάρθας καί Μαρίας, αἵτινες  ἐφιλοξένησαν καί διηκόνησαν τόν Χριστόν εἰς τόν οἶκον αὐτῶν, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, (Λουκ. 10,38).

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τό γεγονός τῆς ἐκ νεκρῶν ἐγέρσεως ἤ ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου ἀποτελεῖ θαῦμα ὑπερφυές. Καί τοῦτο διότι τό μυστήριον τῆς θείας οἰκονομίας, τό φανερωθέν εἰς τούς ἀνθρώπους ἐν τῷ σεσαρκωμένῳ Λόγῳ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ πιστοποιεῖται μέ σημεῖα καί τέρατα, ἅτινα ἐποίει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός κατά τήν ἐπίγειον Αὐτοῦ παρουσίαν καί διδασκαλίαν.

Ὁ Χριστός, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός Αὐτοῦ: «..ἡ πάντων χαρά, ἡ ἀλήθεια, τὸ φῶς, ἡ ζωή τοῦ κόσμου, ἡ ἀνάστασις, τοῖς ἐν γῇ πεφανέρωται, τῇ αὐτοῦ ἀγαθότητι, καὶ γέγονε τύπος τῆς ἀναστάσεως, τοῖς πᾶσι παρέχων θείαν ἄφεσιν».

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός εἶναι ἡ πραγματική καί αἰώνιος χαρά ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί συμπάσης ὁρατῆς καί ἀοράτου κτίσεως. Ἡ χαρά δέ αὐτή ἐκδηλώνεται ὡς τρόπος ζωῆς. Τά συστατικά ἤ ἄν θέλετε τά χαρακτηριστικά αὐτοῦ τοῦ τρόπου ζωῆς   δηλαδή τῆς χαρᾶς, εἶναι πρῶτον ἡ  ἀλήθεια, ἡ ὁποία ἔκρινε καί κρίνει τόν κόσμον ἐν τῷ σταυρῷ καί διά τοῦ σταυρικοῦ πάθους τοῦ Χριστοῦ καί δεύτερον τό ἀνέσπερον φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Τό φῶς, τό ὁποῖον  ἐφάνη, διά νά φωτίσῃ  ἐκείνους πού κάθηνται σάν κρατημένοι καί ἀπηλπισμένοι εἰς τό σκότος τῆς πλάνης  καί τῆς ἀσεβείας καί εἰς τήν σκιάν τῆς  ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου.

Τό Εὐαγγέλιον τῆς χαρᾶς τοῦ Χριστοῦ ἑορτάζει σήμερον ἡ Ἐκκλησία μας εἰς τά τιμώμενα πρόσωπα τῆς ὑπερευλογημένης  Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί τοῦ ἁγίου καί δικαίου Λαζάρου. Καί εἰς μέν τήν ἀειπάρθενον Μαρίαν, διότι: «… τὰ κάτω τοῖς ἄνω συνάπτεται· ὁ Ἀδὰμ καινουργεῖται, ἡ Εὔα τῆς πρώτης λύπης ἐλευθεροῦται καὶ ἡ σκηνὴ τῆς καθ᾿ ἡμᾶς οὐσίας τῇ θεώσει τοῦ προσληφθέντος φυράματος ναὸς Θεοῦ κεχρημάτικεν», ὡς ψάλλει ὁ ὑμνῳδός.

Εἰς δέ τόν δίκαιον Λάζαρον, διότι οὗτος, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, «…γέγονεν τῆς παλλιγγενεσίας προοίμιον σωτήριον…». Καί τί  σημαίνει παλλιγγενεσία; Παλλιγγενεσία σημαίνει δύο τινά, δύο πράγματα. Τό μέν ἀφορᾷ εἰς τήν ἀπόκρισιν, τήν ἀπάντησιν, τήν ὁποίαν ἔδωσεν ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ εἰς τήν ἀειπάρθενον Μαρίαν: «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διὸ καὶ τό γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱὸς Θεοῦ», (Λουκ. 1,35).

Ἡ ἐπέλευσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τῆς Παρθένου Μαρίας κατά τήν ἡμέραν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ αὐτῆς εἶναι κατά τόν Μέγαν Παῦλον χρηστότης καί φιλανθρωπία τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ, ὅτε ἐπεφάνη καί ἔσωσεν ἡμᾶς διά λουτροῦ παλλιγγενεσίας  καί ἀνακαινώσεως Πνεύματος  Ἁγίου, «οὗ ἐξέχεεν ἐφ’ ἡμᾶς πλουσίως διά Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν».  (Τιτ. 3,6).

Τό δέ ἀφορᾷ εἰς τήν ἐκ νεκρῶν ἔγερσιν ἤ ἀνάστασιν τοῦ δικαίου Λαζάρου ὀλίγον πρό τοῦ σταυρικοῦ πάθους καί τῆς θριαμβευτικῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Διά τῆς μεταβάσεώς Του ὁ Χριστός μαζί μέ τούς μαθητάς Του εἰς τόν τάφον τοῦ Λαζάρου, ἐδῶ εἰς τήν Βηθανίαν, ἐπιστοποίει-ἐπεβεβαίωνε τήν ἐκ νεκρῶν τριήμερον Αὐτοῦ Ἀνάστασιν, τήν «κοινήν ἀνάστασιν», ὡς λέγει ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας καί ὀνομάζεται κοινή ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, διότι δέν ἀφορᾷ εἰς τήν προσωπικήν Ἀνάστασιν τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ἀλλά εἰς τήν ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας προσληφθεῖσαν ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν, τήν φύσιν τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ, τήν ὁποίαν συνανέστησεν καί συνεδόξασεν, χαριζόμενος ἡμῖν τοῖς ἀνθρώποις τήν λύτρωσιν ἐκ τῶν δεσμῶν τοῦ θανάτου, χαριζόμενος ἡμῖν τήν ἐλευθερίαν τῆς ἐπιλογῆς τῆς νέας ἐν Χριστῷ ζωῆς, τῆς ζωῆς τοῦ Νέου Ἀδάμ, τοῦ Χριστοῦ, εἰπόντος τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ: «Ἀμήν λέγω ὑμῖν, ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι ἐν τῇ παλλιγγενεσίᾳ,  ὅταν καθίσῃ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπί θρόνου δόξης αὐτοῦ καθίσεσθε καί ὑμεῖς…..»,  (Ματθ. 19,28).

Σχολιάζων ἐν προκειμένῳ ὁ ἔγκριτος ἑρμηνευτής τῶν Κυριακῶν Λόγων Ζυγαβηνός, λέγει: «Παλλιγγενεσία λέγει νῦν τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν ὡς παλινζωΐαν». Κατά δέ ἄλλον θεοφόρον πατέρα τῆς Ἐκκλησίας: «τί δέ ἔστι παλλιγγενεσία; τό ἐκ δευτέρου γεννηθῆναι καί ἀνακαινισθῆναι».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ ἐλευθερωτής ἐκ τῆς φθορᾶς τῆς ἁμαρτίας καί λυτρωτής ἐκ τῶν δεσμῶν τοῦ θανάτου, Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καί Θεός ἡμῶν μᾶς καλεῖ διά τῆς Παναγίας Αὐτοῦ μητρός καί ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἀλλά καί διά τοῦ φίλου καί δικαίου Αὐτοῦ Λαζάρου νά συμμετάσχωμεν εἰς τήν παλλιγγενεσίαν Αὐτοῦ, δηλονότι εἰς  τήν αἰώνιον Αὐτοῦ βασιλείαν. Μᾶς καλεῖ ἐπίσης νά συμμετάσχωμεν τῆς πνευματικῆς χαρᾶς τῆς παλλιγγενεσίας, δηλονότι τῆς πνευματικῆς  ἡμῶν ἀναστάσεως διά τοῦ ὑμνωδοῦ λέγοντος: «Τὴν ψυχωφελῆ, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, καὶ τὴν ἁγίαν Ἑβδομάδα τοῦ Πάθους Σου, αἰτοῦμεν κατιδεῖν, Φιλάνθρωπε, τοῦ δοξάσαι ἐν αὐτῇ τὰ μεγαλεῖά Σου, καὶ τήν ἄφατον δι’ ἡμᾶς οἰκονομίαν Σου, ὁμοφρόνως μελῳδοῦντες, Κύριε δόξα Σοι».

Ἀμήν».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἔλαβε χώραν ἡ καθιερωμένη λιτανεία, ἀπό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μάρθας καί Μαρίας διά τῆς κεντρικῆς ὁδοῦ τῆς κώμης Βηθανίας εἰς τόν πρός δυσμάς αὐτῆς κείμενον τάφον τοῦ Λαζάρου, ἐξ οὗ ἠγέρθη «δεδεμένος κειρίαις» ὑπακούων εἰς τό πρόσταγμα τοῦ Κυρίου «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω». (Ἰω. 11,43).

Ταύτης προεξῆρξεν ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Βόστρων κ. Τιμόθεος, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ  θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Λήδρας καί ἡγουμένου τῆς Μονῆς Μαχαιρᾶ κ. Ἐπιφανίου, ἐν ᾧ ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Λάζαρος ἐκράτει ἀνά χεῖρας τεμάχιον ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Λαζάρου, παρουσίᾳ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου καί συνεργατῶν αὐτοῦ.

Ἐπί τοῦ τάφου τοῦ Ἁγίου Λαζάρου ἀνεγνώσθη ἡ κατά Ἰωάννην εὐαγγελική περικοπή τῆς ἐγέρσεως τοῦ Λαζάρου ὑπό τοῦ προεξάρχοντος τῆς λιτανείας Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Βόστρων κ. Τιμοθέου, μετά ταῦτα δέ ἠκολούθησε προσκύνησις εἰς τόν ἐντός τῆς γῆς καί τοῦ βράχου λελαξευμένον τάφον.

Μετά ταῦτα ὁ Ἀρχιερεύς καί οἱ ἱερεῖς ἀνῆλθον εἰς τόν ὑπεράνω τοῦ τάφου τοῦ Ἁγίου Λαζάρου ἀνεγερθέντα ὑπό τῶν μακαριστῶν Ἀρχιμανδριτῶν Θεοδοσίου ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βηθανίας καί Σεραφείμ πνευματικοῦ τῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, ἐκεῖθεν δέ μετέβησαν τῇ συνοδείᾳ ἐκπροσώπων τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας εἰς τήν Δημαρχίαν τῆς κώμης διά χαιρετισμόν.

Ἡ ἀρχιερατική συνοδεία μετά ταῦτα, ἐπέστρεψεν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Μάρθας καί Μαρίας, ἔνθα μετέσχε τραπέζης μετ’ ἰχθύων, λόγῳ τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, παρατεθείσης ὑπό τῆς γηραιᾶς καί σεβαστῆς ἡγουμένης μοναχῆς Εὐπραξίας.

Διά τήν ἑορτήν τοῦ ἁγίου καί δικαίου τετραημέρου φίλου τοῦ Χριστοῦ Λαζάρου καί ἐν ταυτῷ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ἐτελέσθη κατά τήν προσκυνηματικήν τάξιν Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας μετά λιτανείας δέ μετά τοῦτον πρός τήν Ἱεράν Μονήν τῶν Γαλιλαίων ἀνδρῶν καί θεία Λειτουργία ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς ἐπί τοῦ σεπτοῦ προσκυνήματος τοῦ τόπου τῆς Ἀναλήψεως εἰς οὐρανούς τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/jNGO92QiGJg

ngg_shortcode_0_placeholder