Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.

Α. Ἐπί τῆς Ἁγίας Σιών.

Ἡ ἑορτή τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη τήν Δευτέραν, 31^ην Μαΐου/ 13^ην Ἰουνίου 2011, ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων πανηγυρικῶς εἰς τόν τόπον, εἰς τόν ὁποῖον συμφώνως πρός τάς εὐαγγελικάς διηγήσεις καί τήν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας ἔλαβε χώραν ἡ ἐπιφοίτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἤτοι εἰς τόν λόφον τῆς Ἁγίας Σιών, ἐν ᾧ καί τό Ὑπερῷον. Συμφώνως πρός τήν κρατήσασαν τάξιν, ἀφ’ ἑσπέρας ἐτελέσθη ὁ Ἑσπερινός εἰς τό ἐντός τοῦ Κοιμητηρίου παρεκκλήσιον τῆς Πεντηκοστῆς ἐπί τῶν ἐρειπίων τῆς Βυζαντινῆς Ἐκκλησίας ἀπό τῆς ἐποχῆς τῆς Ἁγίας Ἑλένης, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους, τῶν εὐχῶν τῆς Γονυκλισίας ἀναγιγνωσκομένων ἑλληνιστί καί ἀραβιστί διά τό ἑλληνόφωνον καί ἀραβόφωνον ἐκκλησίασμα.

Τήν ἑπομένην, Δευτέραν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐτελέσθη ἡ ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου καί ἡ θ. Λειτουργία εἰς τόν ἐν τῇ αὐτῇ περιοχῇ ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐντός τοῦ κτιρίου, εἰς τό ὁποῖον στεγάζεται ἡ Ἱερατική Πατριαρχική Σχολή, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, συλλειτουργούντων ἱερομονάχων καί διακόνων, βοηθούντων τῶν δοκίμων τῆς Σχολῆς καί ἐν κατανύξει συμμετέχοντος πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος ἐντοπίων καί προσκυνητῶν.

Ἅμα τῷ τέλει τῆς θείας Λειτουργίας, ἤρχισεν ἡ λιτανεία δι’ ἀναγνώσεως μιᾶς εὐχῆς τῆς γονυκλισίας καί μιᾶς δεήσεως εἰς ἑκάστην τῶν στάσεων, ἤτοι ἐν τῷ ἱερῷ ναῷ ἀρχικῶς καί  ἐν τῇ κατακόμβῃ ἔπειτα. Ἐν τῇ  διαβάσει διά τῆς συναγωγῆς, ἐν ᾗ ὁ τάφος τοῦ Δαβίδ, ἀνεπέμφθη δέησις, ἐν δε τῷ ὑπερῴῳ ἀνεγνώσθησαν αἱ λοιπαί εὐχαί τῆς Γονυκλισίας καί ἀνεπέμφθη δέησις. Κατά τήν ἐπιστροφήν ἐκ τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, πρό τοῦ ἡμετέρου Κοιμητηρίου, ἀνεπέμφθη δέησις ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν κεκοιμημένων ,ὑπέρ ὧν καί εἰς τάς εὐχάς τῆς Γονυκλισίας ἡ ὀφειλομένη μνεία γίνεται.

Μετά τήν ἐν τῷ ναῶ διάλυσιν τῆς λιτανείας, ἡ Ἀρχιερατική συνοδεία ἐγένετο δεκτή διά δεξίωσιν ἐν τῇ αἰθούσῃ τελετῶν τῆς Σχολῆς ὑπό τοῦ Σχολάρχου καί ἐν ταυτῷ καθηγουμένου ὁσιωτάτου μοναχοῦ π. Φωτίου.

Β. Εἰς τούς Ρωσικήν Πνευματικήν Ἀποστολήν (Missia)

Ἡ ἑορτή τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη ὡσαύτως τήν Δευτέραν, 31^ην Μαΐου/13^ην Ἰουνίου 2011, εἰς τήν ἐν τῇ Νέᾳ Πόλει τῶν Ἱεροσολύμων ἔναντι τῆς Νέας Πύλης Ἐκκλησίαν τῆς Ἁγίας Τριάδος, τήν ἀνήκουσαν εἰς τήν ἐν Ἱεροσολύμοις Πνευματικήν Ἀποστολήν (Missia) τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσσίας.

Τῆς θ. Λειτουργίας ἐπί τῇ ἑορτῇ ταύτῃ προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, τοῦ Προϊσταμένου τῆς ἐν λόγῳ Ἀποστολῆς ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰσιδώρου, ἱερομονάχων καί διακόνων.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν παρετέθη τράπεζα ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰσιδώρου, εἰς τήν ὁποίαν προσεφώνησε τούς συνδαιτυμόνας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Θεόφιλος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Τήν ἐξ ὕψους δύναμιν τοῖς μαθηταῖς, Χριστέ, ἕως ἄν ἐνδύσησθε, ἔφης, καθίσατε ἐν Ἱερουσαλήμ, ἐγώ ὡς ἐμέ Παράκλητον ἄλλον, Πνεῦμα τό ἐμόν τε καί Πατρός ἀποστελῶ, ἐν ᾧ στερεωθήσεσθε»,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί, εὐσεβεῖς Χριστιανοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Σήμερον, ἡμέρα Δευτέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἑορτάζει ἰδιαιτέρως αὐτό τό Πανάγιον καί Ζωοποιόν καί παντοδύναμον Πνεῦμα, τόν Ἕνα τῆς Τριάδος Θεόν, τό ὁμότιμον καί ὁμοούσιον καί ὁμόθρονον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ.

Τό Πανάγιον δέ τοῦτο Πνεῦμα εἶναι τό Πνεῦμα τοῦ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας σαρκωθέντος καί ἐνανθρωπήσαντος, Θεοῦ Λόγου, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τοῦτο τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ «Παράκλητος», Τόν Ὁποῖον ὑπεσχέθη νά ἀποστείλῃ εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ ὁ Χριστός, τόσον πρό τοῦ σταυρικοῦ Του πάθους, ὅσον καί μετά τήν Ἀνάστασίν Του, ὡς μαρτυρεῖ ὁ μαθητής Αὐτοῦ καί εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν Πατέρα καὶ ἄλλον Παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένει μεθ’ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας», (Ἰωάν. 14, 16-17).

Ἡ ὑπόσχεσις αὐτή ἐπαναλαμβάνεται καί μετά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ λέγοντος: «Καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρός μου ἐφ’ ὑμᾶς· ὑμεῖς δὲ καθίσατε ἐν τῇ πόλει Ἱερουσαλήμ ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους», (Λουκ. 24, 49)

Ἡ ὑπό τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ «ἀποστολή τῆς ἐπαγγελίας», δηλονότι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοῦ Θεοῦ Πατρός εἰς τούς μαθητάς αὐτοῦ κατά τήν εἰς τό ὑπερῷον τῆς ἱερουσαλήμ σύναξιν αὐτῶν, ἀποτελεῖ τήν ἐν τῷ κόσμῳ φανέρωσιν τῆς ὁδοῦ τῆς ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας τῆς ἀναγγελθείσης ὑπό τῶν προφητῶν, ὡς ψάλλει ὁ ὑμνῳδός: «Ἐν τοῖς προφήταις ἀνήγγειλας ἡμῖν ὁδόν σωτηρίας  καί ἐν Ἀποστόλοις ἔλαμψεμ, Σωτήρ ἡμῶν, ἡ χάρις τοῦ Πνεύματός Σου. Σὐ εἶ Θεός πρῶτος σύ καί μετά ταῦτα. Καί εἰς τούς αἰῶνας, σύ εἶ ὁ Θεός ἡμῶν».

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς καθ’ ἥν «ὤφθησαν τοῖς ἀποστόλοις διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός, ἐκάθισε τε ἐφ’ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν. Καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, (Πρ. 2,3-4)» ἐγκαινίζεται ἡ ἐν τῷ κόσμῳ φανέρωσις «τοῦ ἀπό αἰώνων ἀποκεκρυμμένου ἐν τῷ Θεῷ…διά Ἰησοῦ Χριστοῦ μυστηρίου τῆς Οἰκονομίας τουτέστιν τῆς Ἐκκλησίας. Καί τοῦτο, ὡς λέγει ὁ σοφός Παῦλος, «ἵνα γνωρισθῇ νῦν ταῖς ἀρχαῖς καί ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διά τῆς Ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ», (Ἐφ. Γ’9-10).

Τήν πολυποίκιλον ταύτην σοφίαν τήν φυλασσομένην ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καί διαμεριζομένην διά τῆς Ἐκκλησίας καλοῦνται νά προβάλλουν πάντες οἱ προεστῶτες ἐπίσκοποι τε καί καί πρεσβύτεροι ὡς οἰκονόμοι τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν τοῦ κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν: «μή σκοπούντων ἡμῶν, ὡς παραγγέλλει ὁ μέγας Παῦλος, τά βλεπόμενα, ἀλλά τά μή βλεπόμενα. Τά γάρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τά δέ μή βλεπόμενα αἰώνια», (Β’Κορ. 4,18). Καί τοῦτο διότι τό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας διακρίνεται εἰς ἐπίγειον καί οὐράνιον ἤ ἀντιστοίχως εἰς βλεπόμενα πρόσκαιρα καί εἰς οὐράνια καί αἰώνια. «Ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καί σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν».

Ἀντιθέτως, λέγει ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, «τό τέλος ἀπώλεια, ὧν ὁ Θεός ἡ κοιλία καί ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τά ἐπίγεια φρονοῦντες», (Φιλιπ. Γ’, 19-20).

Τοῦτο δέ σημαίνει ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀποτελοῦν τά «μή βλεπόμενα», δηλονότι τήν ἐπιζήτησιν τῆς μελλούσης καί μενούσης πόλεως τῆς αἰωνίου βασιλείας τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ δέ ἐν τῇ ἀνθρωπίνῃ ἱστορία φανέρωσις τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἐπιγείου πόλεως τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τόν θεῖον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου χῶρον, ἐντός τοῦ ὁποίου τελεσιουργεῖται τό μυστήριον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Δηλονότι τῆς ἐν Χριστῷ τῷ νέῳ Ἀδάμ ἀποκαταστάσεως τῆς πεπτωκυΐας ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων φύσεως εἰς τό ἀρχαῖον κάλλος.

Τό κάλλος τῆς ἐν Χριστῷ τελείας ἀγάπης καί κοινωνίας μετά τοῦ Θεοῦ Πατρός καί μετά τῶν ὁμοφρόνων καί ὁμοδόξων ἀδελφῶν ἡμῶν. Τοῦτο βεβαίως ἐπιτυγχάνεται διά τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοῦ συγκροτοῦντος τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ψάλλει καί ὁ ὑμνῳδός. «Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας».

Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποτελεῖ τήν κιβωτόν τοῦ μυστηρίου τῆς ἐν Χριστῷ εὐσεβείας τόσον οἰκουμενικῶς ὅσον καί τοπικῶς. Ἡ Ἐκκλησία, μέ ἄλλα λόγια, εἶναι ἡ κιβωτός τῆς θεογνωσίας, διά τῆς ὁποίας καινουργεῖται ἡ συμφωνία, δηλονότι ἡ ἐν Χριστῷ ἑνότης. Διά δέ τῆς ἀσεβείας καταργεῖται ἡ ἀφωνία δηλαδή ἡ ἀσυμφωνία καί συνεπῶς ἡ διαίρεσις καί τό σχῖσμα.

Ἡ Ἐκκλησία τῆς πόλεως τοῦ Βασιλέως τῶν βασιλευόντων, οὖσα θεμελιωμένη ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ σταυρικοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ ταπεινῶς, πλήν σταθερῶς καί ἀμετακινήτως στοιχεῖ τοῖς παραγγέλμασι τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «ἀδελφοί, στήκετε καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις, ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διά λόγου εἴτε δι’ἐπιστολῆς ἡμῶν», (Θες. Β’13). Ἔχουσα ὁδηγόν καί βοηθόν αὐτῆς τόν Οὐράνιον βασιλέα, τόν Παράκλητον, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, τόν Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν. Ἀμήν».

Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἰσίδωρος ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν προσγενομένην τῇ Ρωσικῇ Ἀποστολῃ τιμήν ἐκ τῆς τελέσεως τῆς ἐν αὐτῇ θείας Λειτουργίας ὑπ’ Αὐτοῦ καί διά τήν συναντίληψιν καί κατανόησιν Αὐτοῦ ἐν τῇ ἐν Χριστῷ κοινωνίᾳ καί συνεργασίᾳ τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῆς Σιωνίτιδος Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν.

Γ. Εἰς τήν πόλιν Τουμπάς.

Ἡ ἑορτή τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη ὡσαύτως τήν Δευτέραν, 31^ην Μαΐου /13^ην Ἰουνίου 2011, εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου Κοινότητος τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν πόλιν Τουμπάς.

Ἡ πόλις αὕτη τῆς περιοχῆς Σαμαρείας βορείως τῆς Παλαιστίνης, ἀριθμοῦσα περί τούς 40.000 κατοίκους Μουσουλμάνους ἔχει καί μικράν Κοινότητα τοῦ Πατριαρχείου ἀποτελουμένην ἐκ δέκα καί ἕξ οἰκογενειῶν μόνον.

Εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κοινότητος ταύτης ἐτέλεσε τήν θείαν Λειτουργίαν διά τήν ἑορτήν τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ ἡγουμένου τοῦ πλησιοχώρου Φρέατος τοῦ Ἰακώβ Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου καί τοῦ Προϊσταμένου τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῆς κώμης ταύτης τοῦ Τουμπάς, π. Θωμᾶ Δαούδ, ἐν ταυτῷ δέ Προϊσταμένου τῆς ὁμόρου κώμης,  τοῦ Ζαμπάμπδε. Πρό τοῦ τέλους τῆς θείας Λειτουργίας ταύτης ἀνεγνώσθησαν αἱ εὐχαί τῆς Γονυκλισίας ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου καί τοῦ ἐφημερίου ἱερέως.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἡ Κοινότης παρέθεσε τράπεζαν εἰς τήν Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν.

Ἐπιστρέφουσα ἡ Ἀρχιερατική Συνοδεία εἰς Ἱεροσόλυμα διῆλθεν ἀπό τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ καί προσεκύνησε.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

 

 

ngg_shortcode_0_placeholder