Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΡΩΣΙΚΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗΝ ( MISSIA)
Ἡ ἑορτή τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς τῆς κατ’ ἐξοχήν ἡμέρας μνήμης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη μετά πολλῆς λαμπρότητος καί εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς Ρωσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς (Missia) τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσίας εἰς τά Ἱεροσόλυμα, τήν Δευτέραν, 22αν Μαΐου/4ην Ἰουνίου, 2012.
Τῆς ἑορτῆς ταύτης προεξῆρξεν ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος,συλλειτουργῶν μετά τοῦ Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους καί τοῦ Προϊσταμένου τῆς Ρωσικῆς Ἀποστολῆς (Missia) ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰσιδώρου, Ἁγιοταφιτῶν ἱερομονάχων, ἱεροδιακόνων καί ἱερέων τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Εἰς τό Κοινωνικόν της θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακριώτατος διά τοῦ κάτωθι κηρύγματος Αὐτοῦ, ὅπερ μετέφρασεν εἰς τό ρωσόφωνον Ὀρθόδοξον ἐκκλησίασμα ὁ Ἱερομόναχος Ἀρχιμανδρίτης π. Θεοφάνης:
«Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν», (Ἰωάν. 4,24), ἐδήλωσεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἰς τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα.
Αὐτό τό θεῖον Πνεῦμα εἶναι ὁ Παράκλητος, περί τοῦ ὁποίου ὡμίλησεν ὁ Χριστός εἰς τούς μαθητάς Του ὀλίγον πρό τοῦ σταυρικοῦ Αὐτοῦ πάθους λέγων: «ἀλλ’ ἐγὼ τὴν ἀλήθειαν λέγω ὑμῖν· συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω. ἐὰν γὰρ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς· ἐὰν δὲ πορευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς· καὶ ἐλθὼν ἐκεῖνος ἐλέγξει τὸν κόσμον περὶ ἁμαρτίας καὶ περὶ δικαιοσύνης καὶ περὶ κρίσεως», (Ἰωάν. 16, 7-8).
Καί εἰς μέν τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα ὁ Χριστός ἐκήρυξεν ὅτι «ὁ Θεός Πνεῦμὰ ἐστίν», εἰς δέ τούς μαθητάς Του ἀπεκάλυψε τήν περί τοῦ θείου Πνεύματος ἀλήθειαν λέγων: «πέμψω πρός ὑμᾶς τόν Παράκλητον». Ὁ Παράκλητος δέ οὗτος εἶναι τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, δηλονότι τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, λέγοντος «ὅταν δέ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἀλλ’ ὅσα ἂν ἀκούσῃ λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν», (Ἰωάν. 16,13).
Τό μέγα καί παράδοξον γεγονός τῆς ἐλεύσεως τοῦ Παρακλήτου, δηλονότι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πρός τούς μαθητάς τοῦ Χριστοῦ, ἀφ’ ἑνός προκατήγγειλαν οἱ Προφῆται ὡς ὁ Ἰωήλ λέγων «…ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐκχεῶ ἀπό τοῦ Πνεύματός μου … καί προφητεύσουσιν», (Ἰωήλ 2-23), καί ὁ Ἰεζεκιήλ λέγων: «Λήψομαι ὑμᾶς ἐκ τῶν Ἐθνῶν καί ἀθροίσω ὑμᾶς ἐκ πασῶν τῶν γαιῶν … καί τό πνεῦμὰ μου δώσω ἐν ὑμῖν», (Ἰεζεκ. 36, 24).
Ἀφ’ ἑτέρου, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, ἡ ἕλευσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔλαβε χώραν εἰς τό Ὑπερῷον, «οὗ ἤσαν καταμένοντες οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ» (Πράξ, 1-13), «…καὶ ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ’ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι»,. (Πράξ. Β΄ 1-4).
Ὅπως ὁ προφήτης Μωϋσῆς πεντήκοντα ἡμέρας μετά τό νομικόν Πάσχα παρέλαβε τόν νόμον, δηλαδή τάς δέκα εντολάς, οὕτω καί ὁ λαός τοῦ Χριστοῦ διά τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων σύν τῇ Θεοτόκῳ καί Μητρί τοῦ Θεοῦ, ἀειπαρθένῳ Μαρία ἔλαβε τό Πανάγιον Πνεῦμα πεντήκοντα ἡμέρας μετά τό Πάσχα, δηλονότι μετά τήν ἔνδοξον Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.
Τήν ἑορτήν ταύτην τῆς Πεντηκοστῆς, δηλαδή τῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καθόδου ἐπί τῶν Ἀποστόλων, ἑώρτασε πανηγυρικῶς καί εὐχαριστιακῶς καί ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία χθές ἐν τῷ Παναγίῳ καί Ζωοδόχῳ Τάφῳ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ὡς καί ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ ἱερῷ τόπῳ τοῦ ἐγγύς τοῦ ὑπερῴου ἐν τῷ λόφῳ τῆς Σιών.
Σήμερον ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγεν ἡμᾶς πάντας εἰς τόν ἱερόν τῆς Ἁγίας Τριάδος φερώνυμον Ναόν τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Πνευματικῆς Ἀποστολῆς τῆς ὁμοφρόνου καί ὁμοδόξου Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ἵνα ὁμοθυμαδόν συνεορτάσωμεν καί τιμήσωμεν τό Πανάγιον Πνεῦμα, τό Ὁποῖον ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός: «Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας», ( Στιχηρ. Ἑσπερινοῦ, ἦχος Α’).
Οἱ θεόπνευστοι οὗτοι λόγοι τοῦ ὑμνῳδοῦ ἐνέχουν ὑψίστην σημασίαν διά τόν σκοπόν καί τήν ἀποστολήν τῆς Ἐκκλησίας. Καί τοῦτο διότι, ἐάν ἡ ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασις τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἀποτελεῖ τό κεφάλαιον τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας, τό γεγονός τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, ἐν τῷ ἐν Ἱεροσολύμοις Ὑπερῴῳ ἀποτελεῖ τόν ἀκρογωνιαῖον λίθον τῆς δομῆς καί συστάσεως τῆς κυβερνητικῆς καί διοικητικῆς διαρθρώσεως τοῦ θεανθρωπίνου θεσμοῦ τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας καί τοῦ ἐν αὐτῇ (τῇ Ἐκκλησίᾳ) καί δι’ αὐτῆς ἐνεργουμένου σωτηριώδους ἔργου ἐν τῷ κόσμῳ καί ὑπέρ τοῦ κόσμου, ὡς ἐναργέστατα διατυπώνει καί πάλιν ὁ ὑμνῳδός λέγων: «Ἐτίμησας εἰκόνι σου τό τῶν χειρῶν Σου, Σῶτερ, πλαστούργημα, ζωγραφήσας ἐν ὑλικῇ μορφῇ τῆς νοερᾶς οὐσίας τό ὁμοίωμα, ἧς καί κοινωνόν μέ κατέστησας, θέμενος τῶν ἐπί γῆς κατάρχειν μέ τῷ αὐτεξουσίῳ, Λόγε Θεοῦ», ( Στιχηρ. Ἑσπερ. πρό Πεντηκοστῆς ἦχος πλ. Β’ ) .
Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου , θεωροῦσα ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν τόν ἄνθρωπον ὡς «ἐζωγραφημένον ἐν ὑλικῇ μορφῇ τῆς τοῦ πλαστουργοῦ νοερᾶς οὐσίας ὁμοίωμα», ἀναγνωρίζει εἰς τόν ἄνθρωπον τήν ἐν αὐτῷ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς καί τό συνεπαγόμενον αὐτεξούσιον.
Τό θεῖον τοῦτο δῶρον, δηλονότι τοῦ «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ καί τοῦ αὐτεξουσίου» εἰς τόν ἄνθρωπον, διαφυλάσσει καί ἐγγυᾶται ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, τό Ὁποῖον εἶναι κατά τόν ψαλμῳδόν «εὐθές» καί «ἡγεμονικόν». (Ψαλμ. 50).
Αὐτό ἀκριβῶς τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, τό εὐθές καί ἡγεμονικόν ἀποτελεῖ τήν πηγήν, ἐκ τῆς ὁποίας ἀντλοῦν τήν φωτιστικήν καί ἁγιαστικήν δύναμιν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ὡς οἱ Προφῆται ἐν τῷ Νόμῳ, οἱ Ἀπόστολοι μετά τόν Νόμον καί πᾶσα ἡ χορεία τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας πρωτοτόκων ἀπογεγραμμένων ἐν οὐρανοῖς, (Ἑβρ. 12,23).
Ἐξ αὐτῆς τῆς πηγῆς καλούμεθα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά ἀντλήσωμεν καί ἡμεῖς οὐχί μόνον ὡς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τουτέστι τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ, ἀλλά καί ὡς ἀναλαβόντες τήν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων διαδοχικήν καί κυβερνητικήν αὐτῶν διακονίαν, παραμένοντες οὕτω ἀσάλευτοι ἐν τῇ ἑνότητι τῆς πίστεως καί τῆς Κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἡ συνεκτική καί συμφωνική τῆς Ἐκκλησίας δύναμις νοθεύεται ἐκ τοῦ πειρασμοῦ τῆς φυσιώσεως ὑπό τῶν κατά καιρούς ἡγουμένων τῶν κατά τόπους αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, διαταρασσόντων οὕτω ὡς μή ὤφελε τήν κανονικήν τάξιν καί δικαιοδοσίαν τήν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, τοῦ Χριστοῦ θεσπισθεῖσαν ἑνότητα καί συμφωνίαν πασῶν τῶν ὑπό τῶν Ἀποστόλων καί δή τοῦ θείου Παύλου ἀναδειχθέντων καί ἔτι ἀναδεικνυομένων ἐν τῇ οἰκουμένῃ Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ.
Ἐπειδή, ὡς διδάσκει ὁ σοφός Παῦλος, «οὐ γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς Πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως καὶ ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ», (Β’ Τιμ. 1,7).
Ἀλλά καί κατά τόν ὑμνῳδόν: Ἵνα μή καταδικασθῶμεν ὡς ἀσεβεῖς τῷ πνεύματι τῆς ἀσυμφωνίας, ἀλλά καινουργηθῶμεν διά τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Πνεύματος τῆς σωτηρίου συμφωνίας, δεηθῶμεν τοῦ Οὐρανίου Βασιλέως, δηλονότι τοῦ Παρακλήτου, τοῦ Πνεύματος τῆς ἀληθείας καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ μελῳδικῶς βοήσωμεν:
«Γλῶσσαί ποτε συνεχύθησαν διά τήν τόλμην τῆς πυργοποιΐας. Γλῶσσαι δέ νῦν ἐσοφίσθησαν διά τήν δόξαν τῆς Θεογνωσίας. Ἐκεῖ κατεδίκασεν ὁ Θεός τούς ἀσεβεῖς τῷ πταίσματι, ἐνταῦθα ἐφώτισεν ὁ Χριστός τούς ἁλιεῖς τῷ Πνεύματι. Τότε κατειργάσθη ἡ ἀφωνία, πρός τιμωρίαν, ἄρτι καινουργεῖται ἡ συμφωνία πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν».
Ἀμήν.
Εἰς τήν ἀκολουθήσασαν μεσημβρινήν τράπεζαν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησεν τόν Προϊστάμενον τῆς Ρωσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰσίδωρον καί τούς ὑπ’ αὐτόν ἱερεῖς καί μοναζούσας διά καταλλήλου ἑορτίου προσφωνήσεως.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας
ngg_shortcode_0_placeholder