Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΚΟΜΙΔΗΣ ΤΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.
Ἀπό τοῦ ἔτους 1965, ἡ 13η /26η Ὀκτωβρίου ἔχει καθιερωθῆ εἰς τό ἑορτολόγιον τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας ὡς ἡμέρα τῆς μνήμης τῆς ἐπανακομιδῆς του λειψάνου τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου. Εἶναι ἡ ἡμέρα, κατά τήν ὁποίαν μετά τάς ἀπαραιτήτους συνεννοήσεις, ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία ἐπέστρεψε τό λείψανον τοῦ ὁσίου Σάββα, τό ὁποῖον εἶχον λάβει μεθ’ ἑαυτῶν οἱ Σταυροφόροι εἰς τήν Βενετίαν. Κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν τό λείψανον τοῦ ὁσίου Σάββα κατέφθασεν εἰς τήν Πύλην τοῦ Δαβίδ, συνοδευόμενον ὑπό τῆς εἰς Ρώμην μεταβάσης ἀποστολῆς τοῦ Πατριαρχείου, ἀποτελουμένης ἐκ τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Πέτρας Γερμανοῦ, τοῦ πολιοῦ νῦν Μητροπολίτου Γέροντος Καισαρείας κ. Βασιλείου, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ (ὡς διακόνου τότε) καί τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Σεραφείμ, Πνευματικοῦ τῆς Μονῆς τοῦ ὁσίου Σάββα.
Τό ἱερόν λείψανον μετηνέχθη τότε δι’ ἐπισήμου πομπῆς, τῆς ὁποίας προεξῆρχεν ὁ ἀείμνηστος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Βενέδικτος, ἀπό τῆς Πύλης τοῦ Δαβίδ εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Ἐκεῖ ἐναπετέθη ἐπί μίαν ἑβδομάδα διά προσκύνησιν καί ἀκολούθως μετηνέχθη εἰς τήν ἱεράν αὐτοῦ Μονήν εἰς τό Καθολικόν αὐτῆς, εἰς τό ὁποῖον ἕως καί τῆς σήμερον φυλάσσεται.
Τό λείψανον τοῦ Ἁγίου Σάββα εἰς τήν Ἱεράν Λαύραν, τήν ὁποίαν οὗτος ἵδρυσε περί τό 48ο μ.Χ., ὠργάνωσε, κατηύθυνε πνευματικῶς, ἑδραίωσε καί ηὔξησε, εἶναι μία ζωντανή ἐνισχυτική καί ἰαματική παρουσία διά τούς σκληρῶς ἀσκητικῶς ἀγωνιζομένους Ἁγιοσαββίτας Πατέρας, ἀλλά καί διά τούς προσκυνητάς τῆς Μονῆς. Οἱ Ἁγιοσαββῖται Πατέρες περιβάλλουν μέ ἱεράν εὐλάβειαν καί βαθύν σεβασμόν τό σκήνωμα τοῦ ἁγίου καί ἐναποθέτουν εἰς αὐτό τήν ὑπέρβασιν καί ἐπίλυσιν πολλῶν ἐκ τῶν προβλημάτων αὐτῶν.
Ἀκολουθοῦντες τήν ἀπό τοῦ ἔτους 1965 καθιερωθεῖσαν τυπικήν διάταξιν οἱ Ἁγιοσαββῖται Πατέρες, ἑώρτασαν καί ἐφέτος τήν ἱεράν αὐτήν ἑορτήν.
Ἀφ’ ἑσπέρας τῆς Δευτέρας, 12ης /25ης Ὁκτωβρίου 2010, ὑπεδέχθησαν μετά χαρᾶς μεγάλης, προπορευομένου τοῦ πνευματικοῦ αὐτῶν, Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐδοκίμου, ἐπιτελέσαντος θαυμαστόν ἀνακαινιστικόν ἔργον εἰς τήν Μονήν, τόν ἡγούμενον τῆς Λαύρας, Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον, προερχόμενον ἐξ Ἱεροσολύμων μετά συνοδείας τῶν Ἀρχιερέων, Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Ἀρχιερέως τοῦ ἔτους τούτου διά τάς ἑορτάς τοῦ ἁγίου Σάββα, καί Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, τοῦ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, τοῦ ἡγουμένου τοῦ Φχές καί Ἀντιπροέδρου τῆς Οἰκονομικῆς Ἐπιτροπῆς Ἀρχιμανδρίτου Ἱερωνύμου καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου Ἀθανασίου. Τήν ἐν τῇ εἰσόδῳ τῆς Μονῆς ὑποδοχήν, ἠκολούθησε ἡ ἐν ψαλμῳδίᾳ κάθοδος εἰς τό πρό τοῦ Καθολικοῦ προαύλιον καί ἡ προσκύνησις ἐνταῦθα εἰς τόν Τάφον τοῦ Ἁγίου, ἡ εἴσοδος εἰς τό Καθολικόν, ἡ προσκύνησις τοῦ ἐν αὐτῷ ἐναποκειμένου σκηνώματος τοῦ ὁσίου καί τῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας Τριχερούσης, πρό ἔτους φιλοτεχνηθείσης ὑπό τοῦ Δανιηλαίου Ἁγιορείτου μοναχοῦ π. Δανιήλ, ἐπιχορηγηθείσης δέ οἰκονομικῶς ὑπό τοῦ Ἁγιοπαυλίτου μοναχοῦ π. Νικοδήμου, δωρηθείσης δέ τῇ Μονῇ τοῦ Ὁσίου Σάββα, ἡ σύντομος δέησις καί ἡ τοῦ «ὡς εὖ παρέστητε» προσφώνησις τοῦ πνευματικοῦ πατρός τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου Εὐδοκίμου πρός τόν Μακαριώτατον καί τήν συνοδείαν Του. Μετά τήν ἐν τῷ Ναῷ προσκύνησιν ταύτην ἠκολούθησε μικρά δεξίωσις ἐκ ψυχροῦ ὕδατος καί γλυκισμάτων, καρπῶν τῆς φιλοξένου διαθέσεως τῶν Ἁγιοσαββιτῶν, ἑσπέριος τράπεζα, -καθ’ ὅτι ἑορτή- καί ἀνάπαυσις ἐν τοῖς κελλίοις.
Μετά δίωρον ἀνάπαυσιν ἤρξατο περί τήν 21.00 μ.μ. (κοσμικήν ὥραν) ἡ ὁλονύκτιος ἀγρυπνία διά τοῦ Ἀποδείπνου-, τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Θεοτόκου, τοῦ Ἑσπερινοῦ μετ’ ἀρτοκλασίας, τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θ. Λειτουργίας, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν ὡς ἄνω εἰρημένων Ἀρχιερέων καί Ἱερομονάχων τοῦ Πατριαρχείου ἐξ Ἱεροσολύμων καί ἀραβοφώνων ἐντοπίων Πρεσβυτέρων, ψαλλόντων τῶν Ἁγιοσαββιτῶν Πατέρων ἐν χορῳδίᾳ ἐκ δεξιῶν ἑλληνιστί καί τῆς ἀραβοφώνου χορῳδίας ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου, ἡγουμένου τῆς Ἄκκρης-Πτολεμαΐδος ἐξ ἀριστερῶν ἀραβιστί , μετεχόντων ἐν κατανύξει κάι εὐλαβείᾳ τῶν Ἁγιοσαββιτῶν καί ἄλλων μοναχῶν καί Ἑλληνορθοδόξων Ἀραβοφώνων πιστῶν ἐκ τῶν περιχώρων Βηθλεέμ, Χωρίου τῶν Ποιμένων καί Μπετζάλλας εἰς μίαν κατανυκτικήν καί λαμπράν πνευματικήν λειτουργικήν ἀτμόσφαιραν ἐν τῷ φωτί τῶν κανδηλῶν καί τῶν πολυελαίων, ἐπιμελῶς τηρουμένων ἀναμμένων ὑπό τῶν φιλοπόνων καί εὐλαβῶν καί φίλων τῆς ἱερᾶς παραδόσεως Ἁγιοσαββιτῶν μοναχῶν.
Μετά τήν ἐν τῷ Ἱερῷ Βήματι Μετάληψιν τῶν Ἱερέων εἰς τό Κοινωνικόν, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς μοναχούς καί τούς πιστούς, ὑπογραμμίζων τά κάτωθι:
«Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν καί ἡ ἱερά Λαύρα αὐτῆς τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου ἑορτάζει σήμερον δύο γεγονότα. Ἀφ’ ἑνός μέν τήν ἀνακομιδήν τοῦ σκηνώματος τοῦ ὁσίου Σάββα καί ἀφ’ἑτέρου τήν ἐγκατάστασιν τῆς εἰκόνος τῆς Θεοτόκου, Παναγίας Τριχερούσης, ἀντιγράφου αὐτῆς τῆς Μονῆς τοῦ Χιλανδαρίου ἐν Ἁγίῳ Ὄρει. Καί τά δύο γεγονότα αὐτά συνδέονται μέ τή ἁγιότητα. Ἡ ἁγιότης αὐτή εἶναι δῶρον τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ πρός ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους. Τήν ἁγιότητα ταύτην ἔλαβεν ἀπό τοῦ Θεοῦ ὁ ὅσιος Σάββας ὁ ἡγιασμένος διά τήν ὁσιωτάτην βιοτήν αὐτοῦ. Ἔλαβε ταύτην ὄχι μόνον ἡ ψυχή αὐτοῦ, ἀλλά καί τό ἱερόν λείψανον αὐτοῦ. Τοῦτο ἐπίσης κατέστη δοχεῖον τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ταύτην ἔλαβε ἀπό τόν Θεόν καί ἡ Θεοτόκος Μαρία, λόγῳ τῆς ὑπέρ-ἁγιότητος αὐτῆς, ἀλλά κυρίως λόγῳ τῆς ἐν ὑπακοῇ ἀνταποκρίσεως αὐτῆς εἰς τήν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ἐνανθρώπησιν τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἁγιότης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ μεταδιδομένη εἰς ἡμᾶς καί διά τῆς παρούσης εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Ὄρους Παναγίας τῆς Τριχερούσης καί διά τοῦ ἀφθόρου σκηνώματος τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, ἀποτελοῦν τρανήν ἀπόδειξιν τῆς πίστεως ἡμῶν εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί εἰς τήν συνανάστασιν ἡμῶν καί τήν ζωήν ἡμῶν μετ’ Αὐτοῦ ἐν τῇ ζωῇ ταύτῃ εἰς τό Σῶμα Αὐτοῦ τήν Ἐκκλησίαν καί μετά τήν ζωήν ταύτην εἰς τήν οὐράνιον θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν. Ταύτας τάς εὐλογίας καί χάριτας τῆς ἐν τῇ ζωῇ ταύτῃ καί μετά ταύτην μετοχῆς εἰς τήν κοινωνίαν τῶν ἁγίων, εὔχομαι ὅπως ἀξιώσῃ ὁ Θεός διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Θεοτόκου καί τοῦ ὁσίου Σάββα, τούς Ἁγιοσαββίτας Πατέρας καί συνεορταστάς αὐτῶν, τούς ἐκ τῶν περιχώρων προσελθόντας καί πάντας ἡμᾶς».
Τούς λόγους τούτους ἠκολούθησε ἡ θεία Κοινωνία, ἡ εὐλογία τοῦ ἀντιδώρου καί ἡ εἰς τό χειμερινόν Ἐπιτροπικόν- νάρθηκα τῆς Μονῆς- βρῶσις τῶν κολλύβων καί πόσις τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἶνου τῆς ἀρτοκλασίας ἐν εὐφροσύνῃ, χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει καί δοξολογίᾳ τοῦ Θεοῦ.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
ngg_shortcode_0_placeholder