Η ΕΟΡΤΗ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΑΠΟ ΑΡΙΜΑΘΑΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΙΣ ΡΕΜΛΗΝ
Τήν Κυριακήν, 29 Ἀπριλίου/ 12ην Μαΐου 2019, ἑωρτάσθη εἰς Ρέμλην, Ἀρχαίαν Ἀριμάθειαν ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας, τοῦ ζητήσαντος τό σῶμα τοῦ Κυρίου παρά τοῦ Πιλάτου καί ἐνταφιάσαντος τοῦτο μετά τῶν Μυροφόρων Γυναικῶν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον.
Τῆς θείας Λειτουργίας ἐπί τῇ ἑορτῇ ταύτῃ εἰς τόν ἱερόν Ναόν τοῦ ἁγίου Γεωργίου τοῦ Πατριαρχείου προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὡς τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μελετίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τοῦ π. Ἰωσήφ, παρεπιδημοῦντος ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Τσεχίας, τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου, παρουσίᾳ μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας εἰς Τέλ Ἀβίβ, ψάλλοντος τοῦ ψάλτου τῆς Κοινότητος Ρέμλης Ἠλιάς, καί μετέχοντος ἐν εὐλαβείᾳ πιστοῦ λαοῦ τῆς Κοινότητος Ρέμλης.
Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον Λόγον πρός τούς πιστούς ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:
«Ὀρθρίσωμεν ὄρθρου βαθέος καί ἀντί μύρου τόν ὕμνον προσοίσωμεν τῷ Δεσπότῃ καί Χριστόν ὀψόμεθα δικαιοσύνης Ἥλιον, πᾶσι ζωήν ἀνατέλλοντα», ἀναφωνεῖ ὑμνολογικῶς ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί.
Ὁ τῆς δικαιοσύνης Ἥλιος, δηλονότι ὁ ἀναστάς Χριστός, ὁ τοῖς πᾶσι ζωήν ἀνατέλλων συνήγαγε σήμερον πάντας ἡμᾶς, ἵνα ἀφ’ ἑνός μέν τιμήσωμεν ἐν τῇ γενετείρᾳ αὐτοῦ πόλει τῇ ἁγιογραφικῇ Ἀριμαθαίᾳ (Ρέμλῃ) τόν εὐσχήμονα Ἰωσήφ σύν τῷ συμμαθητῇ αὐτοῦ Νικοδήμῳ· ἀφ’ ἑτέρου δέ ἐπιτελέσωμεν τήν μνήμην τῶν εὐσεβῶν Μυροφόρων γυναικῶν.
Αἱ μέν Μυροφόροι γυναῖκες εἶναι αὐταί, αἵτινες ἀνέλαβον τά τῆς ταφῇς τοῦ Τιμίου Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὡς λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης. «Ἠρώτησε τόν Πιλᾶτον Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας, ὢν μαθητής τοῦ Ἰησοῦ κεκρυμμένος δέ διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἵνα ἄρῃ τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ· καί ἐπέτρεψεν ὁ Πιλᾶτος· ἦλθεν οὖν καί ᾖρε τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, ἦλθε δέ καί ὁ Νικόδημος ὁ ἐλθών πρός τοῦ Ἰησοῦν νυκτός τό πρῶτον, φέρων μεῖγμα σμύρνης καί ἀλόης ὡς λίτρα ἑκατόν», ( Ἰωάν. 19, 38-39).
Τόσον αἱ Μυροφόροι γυναῖκες ὅσον καί οἱ κεκρυμμένοι μαθηταί τοῦ Ἰησοῦ εὐσχήμων Ἰωσήφ καί Νικόδημος εἶναι οἱ ἀψευδεῖς μάρτυρες τῆς ταφῆς καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Διά τοῦτο καί ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία τιμᾷ καί προβάλλει αὐτούς καί δι’ αὐτῶν καλεῖ ἡμᾶς νά συμμετάσχωμεν εἰς τήν χαράν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, προσφέροντες ἀντί μύρων τόν πασχάλιον ὕμνον τῷ Θεῷ καί Δεσπότῃ ἡμῶν.
Μέ ἄλλα λόγια, καλούμεθα νά ἴδωμεν τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης μέ τά νοερά μάτια τῆς ψυχῆς. Καλούμεθα νά συμμετάσχωμεν οὐχί εἰς τό Νομικόν Πάσχα, κατά τό ὁποῖον ὁ λαός ὁ Ἑβραϊκός ἑώρταζε τήν διάβασιν διά τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης, ἐκ τῆς Αἰγυπτιακῆς δουλείας εἰς τήν ἐλευθερίαν αὐτοῦ, διά τῆς θείας ἐπεμβάσεως, ἀλλά καλούμεθα νά ἑορτάσωμεν κατά τόν ἅγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον, τό Πάσχα τῆς θείας Χάριτος, δηλονότι τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ, διά τῆς ὁποίας ἐπιτυγχάνεται ἡ διάβασις ἡμῶν «ἐκ θανάτου πρός ζωήν καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν», ἐπιτυγχάνεται ἡ μέθεξις ἡμῶν ἐν τῷ Ἀναστάντι Χριστῷ. Διά τοῦτο καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀναφωνεῖ: «Ὦ Πάσχα τό μέγα καί ἱερόν καί παντός τοῦ κόσμου καθάρσιον». Ἄνευ τῆς κοινωνίας ἡμῶν μετά τοῦ Χριστοῦ παραμένομεν εἰς τήν νέκρωσιν τῆς ἁμαρτίας καί τῆς δουλείας αὐτῆς. «Ὁ μή ὁρῶν καί ἀκούων καί αἰσθανόμενος πνευματικῶς, νεκρός ἐστιν», λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης.
Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ δεχόμενος τόν Χριστόν ζῇ ἐν αὐτῷ ὁ Χριστός ὁ εἰπών: «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ», (Ἰωάν. 6,54), και «τό γεγεννημένον ἐκ τῆς σαρκός σάρξ ἐστι καί τό γεγεννημένον ἐκ του Πνεύματος, πνεῦμά ἐστι», (Ἰωαν. 3,6).
Ἑρμηνεύων τούς Κυριακούς τούτους λόγους ὁ Ζιγαβηνός λέγει: «Οὐ σαρκική ἐστιν ἡ γέννησις, ἀλλά πνευματική… Λοιπόν οὖν ἡ μέν σαρκική γέννησις αἰσθητή ἐστιν· ἡ δέ πνευματική νοητή καί οὐ χρῇ αἰσθητῶς ἐξετάζειν τό νοητόν, οὐδέ ἀνθρωπίνως τό θεῖον πρᾶγμα».
Μέ ἄλλα λόγια, ἡ Ἀνάστασις τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἀφορᾷ εἰς τήν ἀναγέννησιν ἡμῶν, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «ἔσωσεν ἡμᾶς ὁ Χριστός διά λουτροῦ παλιγεννεσίας καί ἀνακαινώσεως Πνεύματος Ἁγίου», (Τιτ. 3,5). Αὐτό τοῦτο ἀκριβῶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον τό τῆς ἀνακαινώσεως ἔδωκεν ὁ Χριστός εἰς τούς πιστεύοντας εἰς τήν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ. «Ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἐν Αὐτῷ μένομεν καί αὐτός ὁ Χριστός ἐν ἡμῖν, ὅτι ἐκ τοῦ Πνεύματος Αὐτοῦ δέδωκεν ἡμῖν», (Α’ Ἰωάν. 4,13), λέγει ὁ ἅγιος Εὐαγγελιστής καί Ἀπόστολος Ἰωάννης. Οἱ πνευματοφόροι νηπτικοί Πατέρες τονίζουν τό γεγονός, ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ὑποδέχεται ἐντός του τόν Ἀναστάντα Χριστόν, ὁ Χριστός γίνεται δευτέρα ψυχή αὐτοῦ: «ψυχή τις δευτέρα τοῖς ἀνθρώποις ἡ Ἀνάστασις», λέγει ὁ ὅσιος Νεῖλος.
Διά νά γίνῃ μέτοχος καί κοινωνός τῆς ἐμπειρίας ταύτης, ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖται ἀπό σῶμα καί ψυχή καί ἀπό αἰσθήσεις τόσον σωματικάς ὅσον καί ψυχικάς ἔχει ἀνάγκην καθάρσεως, ὡς παραγγέλλει ὑμνολογικῶς ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγων: «Καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα, τῷ ἀπροσίτῳ φωτί τῆς Ἀναστάσεως, Χριστόν ἐξαστράπτοντα, καί χαίρετε φάσκοντα, τρανῶς ἀκουσόμεθα, ἐπινίκιον ᾄδοντες».
Τό ἀπρόσιτον φῶς τῆς Ἀναστάσεως, δηλονότι τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, ἐθεάσαντο μέ τούς ὀφθαλμούς τούς πνευματικούς, ἀλλά καί τούς φυσικούς – σωματικούς τόσον αἱ Μυροφόροι γυναῖκες, ὅσον καί οἱ Ἰωσήφ καί Νικόδημος. Διά τοῦτο αἱ μέν Μυροφόροι γυναῖκες ἀνεδείχθησαν αὐτόπται καί ἀψευδεῖς μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως, Ἰωσήφ δέ καί Νικόδημος τῆς ταφῆς.
Ἰδού λοιπόν διά τί ὁ Συναξαριστής τῆς Ἐκκλησίας λέγει: «Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ τρίτῃ ἀπό τοῦ Πάσχα τήν τῶν ἁγίων γυναικῶν Μυροφόρων ἑορτήν ἑορτάζομεν· ἔτι δέ μνείαν ποιούμεθα καί τοῦ ἐξ Ἀριμαθαίας Ἰωσήφ, ὃς ἦν μαθητής κεκρυμμένος. Πρός δέ καί τοῦ νυκτερινοῦ μαθητοῦ Νικοδήμου».
Αἱ θεόφρονες Μυροφόροι γυναῖκες εἶναι αὗται, αἱ ὁποῖαι εὐηγγελίσαντο τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ, ὡς ἐναργέστατα λέγει ὑμνολογκῶς ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Γυναῖκες μετά μύρων θεόφρονες, ὀπίσω σου ἔδραμον, ὃν δέ ὡς θνητόν, μετά δακρύων ἐζήτουν, προσεκύνησαν χαίρουσαι ζῶντα Θεόν, καί Πάσχα τό μυστικόν σοῖς Χριστέ Μαθηταῖς εὐηγγελίσαντο».
Τό μυστικόν τοῦτον εὐαγγελισμόν τοῦ Πάσχα, δηλονότι τῆς Ἀναστάσεως καλούμεθα νά ἐνστερνιστῶμεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μιμούμενοι τό Χριστιανικόν φρόνημα, δηλονότι τήν μεγάλην ἀγάπην, ἀφοσίωσιν ἀλλά καί τόλμην τόσον τῶν Μυροφόρων γυναικῶν, αἵτινες «ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπό τοῦ μνημείου· εἶχε δέ αὐτάς τρόμος καί ἔκστασις καί οὐδενί οὐδέν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ», (Μαρκ. 16,70), ὅσον καί τῶν μαθητῶν Ἰωσήφ καί Νικοδήμου, οἵτινες ἐπέδειξαν τήν ἰδίαν ἀγάπην, τήν ἰδίαν ἀφοσίωσιν καί τό ἴδιον θάρρος: «Ἐλθών Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας, ὃς καί αὐτός ἦν προσδεχόμενος τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρός τόν Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» (Μάρκ. 15,43).
Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, δέν εἶναι ἄλλο τι ἀπό τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, «τοῦ καλοῦντος ἡμᾶς εἰς τήν Ἑαυτοῦ Βασιλείαν καί δόξαν», (Α’ Θεσ. 2-12), ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος. Χριστός Ἀνέστη.
Μετά τήν Ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ δραστήριος ἡγούμενος καί ἀνακαινίσας τόν Ναόν καί τήν Μονήν Ἀρχιμανδρίτης π. Νήφων παρέθεσε κέρασμα εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἔνθα καί προσεφώνησε τό ποίμνιον, ὁ δέ Μακαριώτατος ἀντεφώνησεν οὕτως:
«Ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν Ἰησοῦν, εἰς τόν θάνατον Αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν, συνετάφημεν οὖν Αὐτῷ διά τοῦ βαπτίσματος εἰς τόν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ Πατρός, οὕτω καί ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν», (Ρωμ. 6,3-4), κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Ἡ ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία ἔχει τό ἱερόν προνόμιον νά τιμᾷ καί νά γεραίρει τήν μνήμην τῶν ἁγίων Μυροφόρων Γυναικῶν καί δή τῶν κεκρυμμένων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, Νικοδήμου καί Ἰωσήφ, ἐν αὐτῇ ταύτῃ τῇ πόλει τῆς Ἀριμαθαίας, δηλονότι τῆς σημερινῆς Ρέμλης.
Ἡ σημερινή ἑορτή, ἡ ὁποία κατ’ οὐσίαν ἀφορᾷ εἰς τήν ἑορτήν τῶν ἑορτῶν καί πανήγυριν τῶν πανηγύρεων, δηλονότι τοῦ Πάσχα, δέν πρόκειται διά ἕνα ἐξωτερικόν τυπικόν ἑορτασμόν, ἀλλά διά ἐσωτερικόν καί πνευματικόν. Ὁ σκοπός τῆς Χριστιανικῆς πίστεως καί ζωῆς εἶναι ἓνας καί μοναδικός, ἡ συνανάστασις μέ τόν Ἀναστάντα Χριστόν. «Αὐτός, ὁ ὁποῖος μυήθηκε εἰς τήν ἀπόρρητον δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως ἐγνώρισεν ἐκ πείρας διά ποῖον σκοπόν ὁ Χριστός ἐδημιούργησε τόν κόσμον», λέγει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καλεῖ τούς Χριστιανούς, «ἵνα περιπατήσωμεν καί ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς», (Ρωμ. 6,4). Ἡ καινούργια ἐν Χριστῷ ζωῇ ἡμῶν εἶναι ἀναγκαία καί ἐπιβεβλημένη, ἐάν ὄντως θέλωμεν νά ἀποφύγωμεν τόν πνευματικόν θάνατον, ὡς λέγει ὁ μέγας καί σοφός Παῦλος: «εἰ γάρ κατά σάρκα ζῆτε, μέλλετε ἀποθνῄσκειν· εἰ δέ Πνεύματι τάς πράξεις τοῦ σώματος θανατοῦτε, ζήσεσθε. Ὅσοι γάρ Πνεύματι Θεοῦ ἄγονται, οὗτοί εἰσιν υἱοί Θεοῦ», (Ρωμ. 8, 13-14).
Ὁ σκοπός καί ἡ ἀποστολή τοῦ Rum Orthodox Πατριαρχείου ἡμῶν, τουτέστιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων ἦτο καί εἶναι ἡ διαφύλαξις καί διακονία τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ἀφ’ ἑνός καί ἡ ποιμαντική μέριμνα τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος αὐτοῦ, δηλονότι ἡ διασφάλισις τῆς πολιτισμικῆς , τῆς παραδοσιακῆς καί κυρίως τῆς ἐθνικο -θρησκευτικῆς ταυτότητος αὐτοῦ, ἀλλά καί τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς ἀγάπης, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς εἰρήνης τοῦ Ἀναστάντος ἐκ νεκρῶν Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Χριστός Ἀνέστη.
Μετά τήν ἀντιφώνησιν ταύτην ὁ Μακαριώτατος ἀπένειμεν ἐπιστήθιον ἱερατικόν σταυρόν εἰς τόν Ἀρχιμανδρίτην Νήφωνα, εἰς ἀναγνώρισιν τῆς ἀφοσιωμένης αὐτοῦ διακονίας ὡς ἡγούμενος Ρέμλης καί εἰς τήν βοηθοῦσαν τούτον ἐπί δέκα ἑπτά ἔτη μοναχήν Φεβρωνίαν σταυρόν καί εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Τάφου, τήν μεσημβρίαν δέ τό Κοινοτικόν Συμβούλιον παρέθεσε γεῦμα εἰς ἐστιατόριον τῆς πόλεως.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας