Η Δ’ ΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΙΚΗΝ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΕΙΣ ΒΗΘΛΕΕΜ.
Ἡ Δ’ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν καί ὁ Κανών τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου ἐψάλη εἰς ὅλας τάς Ἱεράς Μονάς καί τάς Ἐκκλησίας τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τήν Παρασκευήν, 19ην Μαρτίου/1ην Ἀπριλίου 2011, μετά μεγάλης ἐπισημότητος καί λαμπρότητος εἰς τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως ἐπί τοῦ θεοδέγμονος Σπηλαίου ἐν Βηθλεέμ. Τῆς ἀκολουθίας ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, βοηθούμενος ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Βηθλεέμ τοῦ καί ἀνακαινίσαντος τήν Ἱεράν Μονήν ἐν Βηθλεέμ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου καί τῶν ἱερέων τοῦ ποιμνίου.
Πρός τό συναθροισθέν εὐσεβές Ὀρθόδοξον ἀραβόφωνον ποίμνιον ἀπηύθυνεν ἐποικοδομητικούς Πατριαρχικούς λόγους ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὡς ἑξῆς:
«Ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό, Χαῖρε. Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις. Χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις».
Εἰς τούς ὑμνολογικούς τούτους χαιρετισμούς τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐμπεριέχεται τό ἀνεξιχνίαστον μυστήριον τῆς ἐκ τοῦ μηδενός δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου ὑπό τοῦ θείου Λόγου ἀφ’ ἑνός καί τό σωτηριῶδες μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας ἀφ’ ἑτέρου.
Καί ὁ μέν Θεός Πατήρ κινούμενος ἀπό ἄπειρον ἀγάπην, δημιουργεῖ τόν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, ὡς λέγει ἡ Γραφή. Ὁ δέ ἄνθρωπος, ἀπολαμβάνων τήν μετά τοῦ Θεοῦ κοινωνίαν ἐντός τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς, ὅπου καταλαμβάνεται ὑπό ἐπάρσεως, καταχρᾶται τῆς δοθείσης αὐτῷ αὐτεξουσιότητος, δηλονότι τοῦ δικαιώματος τῆς ἐλευθέρας ἐπιλογῆς μεταξύ τοῦ ἰδίου αὐτοῦ θελήματος καί τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Ἀρνούμενος δέ ὁ ἄνθρωπος τό θέλημα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ὁδηγεῖται εἰς τήν πτῶσιν του, δηλαδή εἰς τήν ἐξορίαν του ἀπό τόν Παράδεισον. Ἤ καλλίτερον εἰπεῖν, εἰς τήν διακοπήν τῆς κοινωνίας του μέ τόν Θεόν.
Ἔκτοτε τά δάκρυα τῆς λύπης θά συνοδεύουν τόσον τόν Ἀδάμ ὅσον καί τήν Εὔαν, ὡς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή «…καί τῇ γυναικί εἶπεν ὁ Θεός: Πλυθύνων πληθυνῶ τάς λύπας σου καί τόν στεναγμόν σου, ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα. Τῷ δέ Ἀδάμ εἶπεν ὁ Θεός: ἐπικατάρατος ἡ γῆ ἐν τοῖς ἔργοις σου, ἐν λύπαις φάγῃ αὐτήν πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου», (Γεν. 3,16,17,18).
Ἡ λύπη, ὁ στεναγμός καί τά ἐπί γῆς ἔργα τῶν πρωτοπλάστων ἐν προκειμένῳ ὑποδηλώνουν τά δάκρυα τῆς πτώσεως αὐτῶν.
«Πολυμερῶς καί πολυτρόπως πάλαι ὁ Θεός», λέγει ὁ θεσπέσιος Παῦλος, «ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν Υἱῷ» (Ἑβρ. 1,1). «Ὅτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός», (Γαλ. 4,4). Ἡ γυνή δέ αὕτη δέν εἶναι ἄλλη, ἐπαναλαμβάνομεν, ἀπό τήν Παρθένον Μαρίαν τῆς Ναζαρέτ, ἐν τῇ ὁποίᾳ καί διά τῆς ὁποίας ἡ ἀνεξιχνίαστος θεία βουλή ἀποκαλύπτεται εἰς ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους διά τῆς συγκαταβάσεως τοῦ Θεοῦ, κατά τήν ὁποίαν συγκατάβασιν ὁ Θεός γίνεται υἱός τοῦ ἀνθρώπου καί ὁ ἄνθρωπος υἱός τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ.
Εἰς τό μυστήριον τοῦτο τῆς θείας βουλῆς ἀναφέρεται καί ὁ Προφήτης Ἀββακούμ λέγων: «Κύριε εἰσακήκοα τήν ἀκοήν σου καί ἐφοβήθην. Κύριε κατενόησα τά ἔργα σου καί ἐξέστην», (Ἀββακ. 3, 1-2). Εἰς τήν ἐν πνεύματι Ἁγίῳ προφητικήν ἐμπειρίαν τοῦ Ἀββακούμ ἀναφέρεται καί ὁ ἱερός ὑμνῳδός λέγων: «Τήν ἀνεξιχνίαστον θείαν βουλήν τῆς ἐκ τῆς Παρθένου σαρκώσεως Σοῦ τοῦ Ὑψίστου ὁ Προφήτης Ἀββακούμ κατανοῶν ἐκραύγασε, δόξα τῇ δυνάμει Σου Κύριε».
Αὐτήν ἀκριβῶς τήν δόξαν τῆς δυνάμεως τοῦ Κυρίου χαιρετίζομεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἰς τό ὑπερευλογημένον πρόσωπον τῆς ἀειπαρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας, ἡ ὁποία ἀναδεικνύεται ἡ νέα Εὔα, διά τῆς ὑπακοῆς αὐτῆς εἰς τό θέλημα τοῦ Κυρίου: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμὰ σου», (Λουκ. 1,38).
Αὐτό τοῦτο τό μυστήριον τῆς ἀνεξιχνιάστου θείας βουλῆς τῆς ἐκ τῆς Παρθένου σαρκώσεως τοῦ Ὑψίστου, δηλονότι τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ὑμνοῦμεν καί δοξάζομεν.
Καί τοῦτο, διότι ὁ μέν Χριστός, ὡς ψάλλει ὁ μελῳδός, καθίσταται τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις, δηλαδή ἡ ἀνάστασις ἐκ τοῦ θανάτου τῆς ἁμαρτίας. Ἡ δέ Παρθένος Μαρία ὡς ἡ νέα Εὔα καθίσταται ἡ λύτρωσις, ἡ ἀπελευθέρωσις ἐκ τῶν δακρύων τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς τῆς Εὔας.
Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἀγαπητοί μου, δέν δύναται νά κατανοηθῇ ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, διότι κατά τόν σοφόν Παῦλον, ὄντως «ἀνεξερεύνητα τά κρίματα τοῦ Θεοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοί Αὐτοῦ», (Ρωμ. 11,33). Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι τό ἀπό τῶν αἰώνων ἀποκεκρυμμένον μυστήριον τοῦ Θεοῦ ἐγένετο γνωστόν «ταῖς ἀρχαῖς καί ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διά τῆς Ἐκκλησίας», (Ἐφ, 3,9-10).
Διά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου, νά κατανοήσωμεν τό μέγα τῆς ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας σωτηριῶδες μυστήριον τῆς θείας ἐνσαρκώσεως διά τῆς πίστεως, τῶν ἔργων τῆς φιλανθρωπίας, τῆς νηστείας καί τῆς θείας τῶν Ἀχράντων τοῦ Χριστοῦ Μυστηρίων κοινωνίας. Μάλιστα δέ κατά τό στάδιον τοῦτο τῆς μεγάλης νηστείας, κατά τό ὁποῖον καλούμεθα νά ἑτοιμάσωμεν ἑαυτούς διά τήν ὑποδοχήν τῆς μεγάλης καί λαμπρᾶς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα. Ἀμήν».
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
ngg_shortcode_0_placeholder