Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, 19ην Μαΐου/1ην Ἰουνίου 2015, ἐτελέσθη θεία Λειτουργία εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς Ρωσσικῆς Ἀποστολῆς (MISSIA) τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσσίας εἰς τήν δυτικήν Ἱερουσαλήμ, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, τοῦ Ἀναπληρωτοῦ Προκαθημένου τῆς Ρωσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς εἰς Ἱεροσόλυμα Ἀρχιμανδρίτου π. Θεοφάνους, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τῶν Ἀρχιμανδριτῶν Ἱερωνύμου καί Σεργίου καί ἄλλων ἱερέων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Εὐλογίου καί  τοῦ διακόνου π. Ἀναστασίου, ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐσεβίου δεξιά ἑλληνιστί  καί τῆς χορῳδίας ἐκ Ρωσσίας ἀριστερά ρωσσιστί, παρουσίᾳ τοῦ Ρώσσου Πρέσβεως εἰς τό Ἰσραήλ καί τῇ συμμετοχῇ πολλοῦ εὐσεβοῦς ρωσσικοῦ λαοῦ.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα οὕτως ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Ὅτε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος· ὅτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε καί συμφώνως δοξάζομεν τό Πανάγιον Πνεῦμα», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς  Ἐκκλησίας.

Ὁσιολογιώτατε Ἀρχιμ. Θεόφανες, ἐκπρόσωπε τοῦ Πατριάρχου Μόσχας κ. Κυρίλλου,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

«Νῦν ἐκ Σιών γάρ ἐξελήλυθε νόμος, ἡ γλωσσοπυρσόμορφος Πνεύματος χάρις». Δηλονότι ἡ ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν κάθοδος τοῦ Παναγίου καί Ζωοποιοῦ καί Παντοδυνάμου Πνεύματος ἐπί τούς ἁγίους  ποστόλους καί μαθητάς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό Πανάγιον Πνεῦμα, τό πνεῦμα τοῦ σαρκωθέντος καί ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου, συνήγαγεν πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἐπωνύμῳ τούτῳ καί περικαλλεῖ ναῷ τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἵνα ἑορτάσωμεν αὐτό τοῦτο τό Πνεῦμα, τό ὁμότιμον καί ὁμοούσιον καί ὁμόδοξον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ, τόν ἕνα τῆς Τριάδος Θεόν.

Ἡ σημερινή ἑόρτιος πανήγυρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία κατ’ οὐσίαν ἀποτελεῖ προέκτασιν τῆς χθεσινῆς ἑορτῆς τῆς ἁγίας Πεντηκοστῆς, ἐνέχει ἰδιαιτέραν σημασίαν διά τόν θεσμόν τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς  Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας. Καί τοῦτο, διότι κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον, «ὅπου εὑρίσκεται ἡ Ἐκκλησία, ἐκεῖ εἶναι παρόν καί τό  Ἅγιον Πνεῦμα καί τ’ ἀνάπαλιν»,· «εἰ μή Πνεῦμα παρῆν, οὐκ ἄν συνέστη ἡ Ἐκκλησία,·εἰ δέ συνίσταται ἡ Ἐκκλησία, εὔδηλον ὅτι τό Πνεῦμα πάρεστιν». Κατά δέ τόν μελῳδόν τῆς Ἐκκλησίας: «Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό ἅγιον· βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας» (στιχ. ἰδιόμελον ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς).

Τό Ἅγιον Πνεῦμα τό ὁποῖον ἐπεδήμησε τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός «Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν καί Πνεύματος ἐπιδημίαν», εἶναι αὐτό τό ὁποῖον εὐαγγελίζεται διά τῶν ἁγίων Ἀποστόλων «τόν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. 3, 8), τόν διασῳζόμενον ἐντός τῆς  Ἐκκλησίας. «Καί τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ, τῷ τά πάντα κτίσαντι διά  Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα γνωρισθῇ νῦν ταῖς ἀρχαῖς καί ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διά τῆς Ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ», (Ἐφεσ. 3, 9-10).

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ χῶρος καί ὁ τόπος, ἔνθα ἐνεργοποιεῖται τό μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον (Α΄ Τιμ. 3, 16), δηλονότι τό σωτηριῶδες ἔργον τῆς θείας οἰκονομίας, τοῦ ὁποίου ἔργου διαπρύσιος κῆρυξ καί διδάσκαλος ἀνεδείχθῃ ὁ μέγας Παῦλος λέγων: «εἴγε ἠκούσατε τήν οἰκονομίαν τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ τῆς δοθείσης μοι εἰς ὑμᾶς» (Ἐφ. 3, 2).

Τῆς χάριτος ταύτης καλούμεθα ὑπό τοῦ μελῳδοῦ νά γίνωμεν κοινωνοί. Καί τοῦτο διότι ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι αὐτή, ἡ ὁποία δύναται νά μᾶς καθαρίσῃ καί ἀπαλλάξῃ ἀπό τόν ρῦπον τῆς ἁμαρτίας: «Λυτήριον κάθαρσιν ἀμπλακημάτων, πυρίπνοον δέξασθε πνεύματος δρόσον, ὦ τέκνα φωτόμορφα τῆς Ἐκκλησίας· Νῦν ἐκ Σιών γάρ ἐξελήλυθε νόμος, ἡ γλωσσοπυρσόμορφος Πνεύματος χάρις».

Κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν, «ὅλη ἡ οἰκουμένη φωτίζεται διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ Ἐκκλησία ἀπό τότε (τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς) κρατοῦσα τό φῶς αὐτό μέ τήν διαδοχήν ἀπό τούς Ἀποστόλους, διά τῆς χειροτονίας τῶν διαδόχων των, μεταδίδει τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς ὅλας τάς γενεάς καί φωτίζει ὅλους ὅσοι εἶναι πιστοί καί τούς πνευματικούς ποιμένας καί διδασκάλους. Αὐτήν τήν χάριν καί τήν δωρεάν τοῦ Θεοῦ ἔρχεται νά φέρῃ εἰς κάθε πόλιν ὁ καθείς ἀπό τούς κατά καιρούς Ἀρχιερεῖς.  Ἐκεῖνοι πού ἀπωθοῦν κάποιον ἀπό αὐτούς, διακόπτουν τήν χάριν ἀπό τόν Θεόν. Ἐάν ὁ Χριστός δέν ἔστελνε τό  Ἅγιον Πνεῦμα, δέ θά ἐκηρύττετο τό Εὐαγγέλιον τῆς χάριτος εἰς ὅλα τά ἔθνη. Τό Ἅγιον Πνεῦμα τώρα συνδημιουργεῖ καί ἀνακαινίζει τά σύμπαντα καί συγκρατεῖ ἅπασαν τήν κτίσιν. Εἶναι παρόν παντοῦ καί γεμίζει τά πάντα μέχρι τό τέλος τοῦ κόσμου» (Ὁμιλία εἰς φανέρωσιν καί διανομήν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…).

Ὄντως ἡ μία Θεότης τῆς Ἁγίας Τριάδος, δηλονότι «ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Β΄ Κορ. 13, 13) ἐφανέρωσεν ἐν τῷ κόσμῳ τό ἀπ’ αἰώνων ἀποκεκρυμμένον μυστήριον τῆς  Ἐκκλησίας. Τούτου ἕνεκεν ἡ Ἐκκλησία ὡς «ἡ σάρκα τοῦ Χριστοῦ» θεωρεῖται «ἡ οἰκονομία τῆς χάριτος» τοῦ ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. Κατά τήν ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας καί ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ἐνανθρώπησίν Του ὁ Κύριος ἡμῶν «Ἐκκλησίας σάρκα ἀνέλαβεν», λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος καί κατέστησε τήν Ἐκκλησίαν σῶμα αὐτοῦ. Κατά δέ τόν θεῖον Παῦλον, «ὁ Χριστός ἠγάπησε τήν Ἐκκλησίαν καί ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπέρ αὐτῆς, ἵνα αὐτήν ἁγιάσῃ καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος ἐν ῥήματι, ἵνα παραστήσῃ αὐτήν ἑαυτῷ ἔνδοξον τήν ἐκκλησίαν μή ἔχουσαν σπίλον ἤ ρυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ’ ἵνα ᾖ ἁγία καί ἄμωμος» (Ἐφ. 5, 25-27).

Ἡ καί μεμερισμένως ἀποδιδομένη σήμερον τιμή εἰς τό Ἅγιον Πνεῦμα ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν διά τήν μίαν, ἁγίαν, ἀποστολικήν καί καθολικήν ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία εὑρίσκεται ἀντιμέτωπος μέ τάς κοσμικάς δυνάμεις τοῦ παρόντος αἰῶνος, δηλονότι τῆς ἀνομίας καί τῆς ἀποστασίας ἀλλά καί τῆς συγχύσεως. Αἱ δυνάμεις αὗται εἰς οὐδέν ἕτερον ἀποβλέπουν εἰ μή εἰς τήν διάσπασιν τοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συνδέσμου τῆς ἑνότητος τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν ἡμῶν. Διά τοῦτο ὁ σοφός Παῦλος παραγγέλλει, ἵνα «σπουδάζωμεν τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφ. 4, 3). Τοῦτο σημαίνει, κατά τόν ἅγιον Οἰκουμένιον, «τήν ἑνότητα τήν διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δοθεῖσαν ἡμῖν». Κατά τόν Ζυγαβηνόν, «τηρεῖν τήν ἕνωσιν ἥν ἑνοῖ τό (Ἅγιον) Πνεῦμα». Σχολιάζων τούς Παυλείους ἀνωτέρω λόγους ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «Ἀλλήλοις προσδέδεσθαι βούλεται, οὐχ ἁπλῶς εἰρηνεύειν, οὐδέν ἁπλῶς φιλεῖν, ἀλλ’ ἐν πᾶσιν εἶναι μίαν ψυχήν… τούτῳ τῷ δεσμῷ καί ἀλλήλοις καί πρός τόν Θεόν συνδήσωμεν ἑαυτούς».

Δεηθῶμεν λοιπόν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ταμίου ὄντος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως διά τῶν πρεσβειῶν τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί διά τῶν πνευματοκινήτων ἁγίων Ἀποστόλων, καταστῶμεν ἄξιοι τῶν χαρίτων καί τῶν θείων ἐνεργειῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.

 Ἠκολούθησε ἡ ἀνταλλαγή τῶν δώρων τῶν Προκαθημένων τῶν δύο Πατριαρχείων, ἐν συνεχείᾳ δέ παρετέθη μεσημβρινή ἑόρτιος τράπεζα εἰς τήν προσκειμένην Μονήν τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς Ρωσσικῆς Ἀποστολῆς (MISSIA), ἐν ᾗ καί ἐγένοντο πάλιν αἱ δέουσαι τῇ ἑορτῇ καί τῇ τραπέζῃ προσφωνήσεις.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/8U_Fhvtc2uY

httpv://youtu.be/1bBKmkuVYQA