Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.
Τό ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου, 6ης /19ης Ὀκτωβρίου 2013, ἡ Γραμματεία τῆς Διακοινοβουλευτικῆς Συνελεύσεως τῆς Ὁρθοδοξίας ἐπεσκέφθη τό Πατριαρχεῖον.
Τήν Γραμματείαν ταύτην, ἀποτελουμένην ἐκ τριάκοντα πέντε μελῶν περίπου, μετά τήν ἐπίσκεψιν αὐτῶν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, ἐδέχθη ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά πατέρων Ἁγιοταφιτῶν.
Κατά τήν ἐπίσκεψιν ταύτην ὁ Γενικός Γραμματεύς κ. Ἀναστάσιος Νεράντζης προσφωνῶν τόν Μακαριώτατον εἶπεν ὅτι ἡ Διακοινοβουλευτική Συνέλευσις τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποτελεῖται ἀπό ἐκλεκτά καί διακεκριμένα μέλη εἴκοσι πέντε Ὀρθοδόξων χωρῶν. Πυλῶνες καί ἐγγυήτριαι τῆς Συνελεύσεως ταύτης εἶναι αἱ χῶραι τῆς Ρωσίας καί τῆς Ἑλλάδος.
Ἐν συνεχείᾳ ὁ Πρόεδρος τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως κ. Σεργκέϊ Ποπόβ, προσφωνῶν εἶπεν ὅτι:
«Χαιρόμεθα ἰδιαιτέρως, διότι ἐπισκεπτόμεθα τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ὡς τόν ἀρχαιότερον θρησκευτικόν θεσμόν τῆς Ἁγίας Γῆς, τοῦ ὁποίου τόν εἰρηνικόν καί συμφιλιωτικόν καί πολιτικόν ρόλον, ἀπό τοῦ 451 μ.Χ. καί ἑξῆς, βαθύτατα ἐκτιμῶμεν ὡς καί τό προσωπικόν ἔργον τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος.
Χαιρόμεθα ἐπίσης, διότι οἱ δρόμοι ἡμῶν ἤτοι τοῦ Πατριαρχείου καί τῆς ὀργανώσεως ἡμῶν ἐφάπτονται, καθ’ ὅτι καί ἡ ὀργάνωσις ἡμῶν ἔχει ὡς στόχον καί σκοπόν τήν προώθησιν τῆς εἰρήνης, τῆς καταλλαγῆς, προσωπικῆς καί κοινωνικῆς καί τῆς συμφιλιώσεως. Μετά συγκινήσεως ἐπισκεπτόμεθα τόν Πανάγιον Τάφον καί τό Πατριαρχεῖον, ἐπιθυμοῦντες νά συμπαρασταθῶμεν εἰς τό ἔργον αὐτοῦ εἰς τόν φλεγόμενον χῶρον τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί εὑρύτερον.
Διά τῶν λόγων τοῦτων ἐπεδόθη εἰς τόν Μακαριώτατον συμβολικόν δῶρον τῆς Συνελεύσεως καί τοῦ Ρωσικοῦ Κοινοβουλίου.
Ἀπαντῶν ὁ Μακαριώτατος εἶπεν ὅτι αἰσθάνεται ἰδιαιτέραν χαράν ἐπί τῇ τοιαύτῃ ἐπισκέψει τῆς διακεκριμένης ὀργανώσεως τῆς Διακοινοβουλευτικῆς Διορθοδόξου Συνελεύσεως. Χαίρεται, εἶπεν, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διαδραματίζει σήμερον σημαντικόν ρόλον εἰς τήν ζωήν τῆς ἀνθρωπότητος. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ πρῶτον ἔργον αὐτῆς τήν θεραπείαν τοῦ ἀνθρώπου, τήν καταλλαγήν, τήν συμβιλίωσιν, ἥν ἐδέχθημεν, ὡς λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἐν τῷ προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί δέν προωθεῖ πολιτικά συμφέροντα ἤ τούς στόχους τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Τό ἔργον τοῦτο εἶναι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὅλης καί ἰδίᾳ τῆς τῶν Ἱεροσολύμων, ἐξ ἧς ἐξεπήγασε ἡ Χριστιανική ἀλήθεια ὡς μήνυμα εἰρήνης, καταλλαγῆς καί δικαιοσύνης.
Διά τό ἔργον τοῦτο τό Πατριαρχεῖον ἀπολαμβάνει σήμερον σεβασμοῦ καί ἐκτιμήσεως οὐχί μόνον ἐκ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλά καί ἐκ τῶν πολιτικῶν κυβερνήσεων καί θρησκειῶν τῆς περιοχῆς, τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Ἰσλάμ. Διά τοῦτο τό Πατριαρχεῖον ἀναμένει τήν ὑποστήριξιν καί συμπαράστασιν καί οὐχί τήν ὑπονόμευσιν. Τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ τήν ἁγιότητα τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τά ὁποῖα δέν εἶναι ἐπισκέψιμα μόνον ὡς μουσειακοί ἀλλά ὡς λειτουργικοί χῶροι.
«Γνωρίζω», ἐσυνέχισεν ὁ Μακαριώτατος, «ὅτι ὑμεῖς κήδεσθε τῆς Χριστιανικῆς παρουσίας εἰς Μέσην Ἀνατολῆς καί διεθνῶς. Τήν παρουσίαν ταύτην προστατεύουν καί ἐγγυῶνται τά Πανάγια Προσκυήματα. Τό Πατριαρχεῖον ἐξ ἴσου ἐπίσης ἐνδιαφέρεται καί ἀγωνίζεται διά τήν διατήρησιν τῆς ἁγιότητος καί τοῦ καθεστῶτος τῆς Ἱερουσαλήμ, ἰδίᾳ τῆς Παλαιᾶς Πόλεως. Τά προσκυνήματα εἶναι ἄξια σεβασμοῦ διά τούς Χριστιανούς, Μουσουλμάνους καί Ἰουδαίους».
«Πολιτικαί καί θρησκευτικαί ὁμάδες διεκδικοῦν ἀποκλειστικότητα διά τήν Ἱερουσαλήμ. Ἡ Ἱερουσαλήμ, γνωρίζομεν ὅλοι, ἀποτελεῖ διεθνῶς corpus separatum. Δι’ ἡμᾶς ἡ Ἱερουσαλήμ εἶναι ἡ πνευματική πρωτεύουσα ὅλου τοῦ κόσμου».
«Ἡμεῖς ὡς Πατριαρχεῖον ἔχομεν ἀξιώσεις οὐχί ἐπί τῆς κατοχῆς τῶν Ἁγίων Τόπων, ἀλλά ἐπί τῆς ἁγιότητος αὐτῶν. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡμεῖς θέλομεν τήν Ἱερουσαλήμ προσβάσιμον δι’ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Οὕτως ἡ Ἱερουσαλήμ ἔχει χῶρον ἐπαρκῆ δι΄ ὅλους τούς λαούς, τούς συνδεδεμένους θρησκευτικῶς ἤ ἐθνικῶς μετ’ αὐτῆς. Τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ τήν σημερινήν πολιτικήν καί δημογραφικήν κατάστασιν τῆς Ἁγίας Πόλεως. Τοῦτο, διότι ἀπό τοῦ 7ου αἰῶνος τό Πατριαρχεῖον κατέστη ὁ κληρονόμος μιᾶς τεραστίας περιουσίας καί πολιτιστικῆς κληρονομίας τοῦ παρελθόντος. Μετά τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ διατηροῦμεν τούς δεσμούς, γνωστούς ἐκ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Μετά τοῦ Ἰσλάμ συνδεόμεθα, διότι τό Παλαίφατον Πατριαρχεῖον ἡμῶν ἀναφέρεται ὡς Rum εἰς τό βιβλίον τοῦ Κορανίου. Αὗται τυγχάνουν αἱ σχέσεις ἡμῶν μετά τῶν Ἰουδαίων καί τῶν Μουσουλμάνων, οὐχί μόνον Ἀράβων ἀλλά καί τῶν λοιπῶν. Εἰς τό πλαίσιον τοῦτο κινούμεθα καί ἐπικοινωνοῦμεν μετά τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Ἰσλαμισμοῦ ἐντόνως, ἔτι καί μετά τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ καί τήν φυσικήν κληρονομίαν ὡς διαδοχήν τῆς ἐθναρχίας τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ ἐκκλησίας, μοναστήρια, μετά τῆς περιουσίας αὐτῶν ὡς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ εἰς Ἱερουσαλήμ, τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ εἰς Βηθλεέμ, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου εἰς Ναζαρέτ καί ἀνά τήν Ἁγίαν Γῆν. Τό Πατριαρχεῖον ὡς θεσμός διατηρεῖ τήν τοιαύτην περιουσίαν ἀξιοποιουμένην μέ πνευματικά κριτήρια. Συνελόντι εἰπεῖν τά 60% τῆς Παλαιᾶς Πόλεως ἀνήκουν εἰς τάς Χριστιανικάς Κοινότητας τῆς Ἱερουσαλήμ, ἐν ᾧ τά 16% ἐκ τούτων ἀνήκουν εἰς τό Πατριαρχεῖον. Αἱ περιουσίαι τοῦ Πατριαρχείου εἶναι μεγάλης πολιτικῆς καί στρατηγικῆς σημασίας».
«Διά τοῦτο τό Πατριαρχεῖον διαδραματίζει τόν ρόλον αὐτοῦ καί διά τήν διευθέτησιν τοῦ πολιτικοῦ καθεστῶτος τῶν Ἱεροσολύμων. Διά τοῦτο προσπαθοῦμεν νά πείσωμεν τούς ἀδελφούς ἡμῶν Ὀρθοδόξους νά ὑποστηρίζουν τό Πατριαρχεῖον καί οὐχί νά χρησιμοποιοῦν αὐτό διά τήν ἐπίτευξιν πολιτικῶν στόχων. Ἐννοῶ ὅτι τό Πατριαρχεῖον διά τούς Χριστιανούς ἐδαπάνησε αἷμα καί χρῆμα. Μετά χαρᾶς δεχόμεθα προσκυνητάς Ὀρθοδόξους καί μή Ὀρθοδόξους, διότι ἡ παρουσία αὐτῶν βεβαιώνει ὅτι τά προσκυνήματα ἀνήκουν εἰς ὅλον τόν κόσμον. Εἰς τήν Ἱερουσαλήμ ὑπάρχει τό παράδοξον τῆς πολυπολιτισμικῆς ἐντάσεως καί συνάμα τῆς εἰρηνικῆς συμβιώσεως. Τό Πατριαρχεῖον εἶναι ἡ μόνη αὐτοκέφαλος καί αὐτόχθων Ἐκκλησία, διό καί συναντῶνται εἰς αὐτό τά πλέον ἀκραῖα μέ τά πλέον μετριοπαθῆ στοιχεῖα. Ἐπί τούτοις δεχόμενοι ὑμᾶς ὡς προσκυνητάς, σᾶς εὐχόμεθα καλήν ἐπιτυχίαν εἰς τήν ἀποστολήν ὑμῶν».
Ἐπί τούτοις ὁ Μακαριώτατος προσέφερεν εἰς τόν Πρόεδρον τῆς Διακοινοβουλευτικῆς Συνελεύσεως κ. Σεργκέϊ Ποπόβ καί τόν Γενικόν Γραμματέα αὐτῆς κ. Ἀναστάσιον Νεράντζην βιβλίον τῆς Ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί ἀχιβάδα εἰκονίζουσαν τήν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ καί εἰκόνας τοῦ Παναγίου Τάφου καί εἰς πάντα τά μέλη τῆς Συνελεύσεως Ἱεροσολυμιτικάς εὐλογίας.
Ἐν συνεχείᾳ ἡ Διεθνής Γραμματεία τῆς Διακοινοβουλευτικῆς Συνελεύσεως ἀνεχώρησε διά τάς διημέρους ἐργασίας αὐτῆς εἰς την πόλιν τῆς Βηθλεέμ, ἔνθα καί ἐπεσκέφθη τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
httpv://youtu.be/U2xJriV–qw