Η Β’ ΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΤΗΣ ΡΑΜΑΛΛΑΣ.
Ἡ Β’ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν μετά τοῦ Κανόνος τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου ἐψάλη τήν Παρασκευήν, 5ην /18ην Μαρτίου 2011, εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Μεταμορφώσεως, εἰς τήν πόλιν Ραμαλλαν τῆς Παλαιστινιακῆς Ἀρχῆς, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συνοδεύοντος τοῦ Προέδρου τῶν Οἰκονομικῶν, Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, καί ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων. Ἡ ἐν τῇ πόλει ταύτῃ Ρωμαιο-Ὀρθόδοξος Κοινότης τοῦ Πατριαρχείου, ἀριθμοῦσα περί τάς 6.000 χιλιάδας πιστῶν, τυγχάνει μία τῶν μεγάλων Κοινοτήτων τοῦ Πατριαρχείου, τῆς ὁποίας προΐσταται ὡς Πατριαρχικός Ἐπίτροπος ὁ ἐκ τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων καταγόμενος καί μέλος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης Γαλακτίων.
Πολλοί τῶν πιστῶν τούτων τοῦ Πατριαρχείου προσέτρεξαν ἀθρόοι εἰς τήν κατανυκτικήν ἀκολουθίαν τοῦ Ἀκαθίστου καί ἤκουσαν καί τόν θεολογικόν Πατριαρχικόν λόγον, ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:
«Ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό, Χαῖρε κλῖμαξ ἐπουράνιε δι’ ἧς κατέβη ὁ Θεός. Χαῖρε γέφυρα μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν».
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί.
Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν Μονογενῇ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Τόσον πολύ ἢγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον τῶν ἀνθρώπων, πού ἔζη εἰς τήν ἁμαρτίαν, ὥστε παρέδωκεν εἰς θάνατον, τόν μονάκριβον Υἱόν Του, διά νά μή χαθῇ εἰς αἰώνιον θάνατον, καθένας πού πιστεύει εἰς αὐτόν ἀλλά νά ἔχῃ ζωήν αἰώνιον, λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής).
Τό ἀπ’ αἰῶνος κεκρυμμένον μυστήριον τῆς ἀπείρου ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον ἀπεκαλύφθη εἰς ἡμᾶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ διά τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, ἡ ὁποία ἐγένετο συνεργός τοῦ θείου τούτου μυστηρίου. Διά τοῦτο ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἐξόχως καί πρεπόντως τιμᾷ τό πρόσωπον τῆς Παναγίας κατά τό στάδιον τῆς εὐλογημένης νηστείας τῆς Αγίας Τεσσαρακοστῆς.
Τό ἰδίωμα ἀλλά καί μοναδικόν προνόμιον πού προσέλαβε ποτέ γυναῖκα εἰς τήν παγκόσμιον ἱστορίαν εἶναι ἡ προσωνυμία τῆς Παρθένου Μαρίας, Θεοτόκος. Θεοτόκον καί οὐχί Χριστοτόκον ὠνόμασε καί θεολογικῶς ἀπέδειξεν ὅτι ἀνεδείχθη διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ Παρθένος Μαρία ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: «οἱ δέ Θεοτόκον ὀνομάζουσι τήν Ἁγίαν Παρθένον ἕνα τε εἶναι φασιν Υἱόν καί Χριστόν καί Κύριον τέλειον ἐν θεότητι, τέλειον ἐν ἀνθρωπότητι».
Ἐξ ἄλλου ἡ πλέον σημαντική καί περιεκτική ὀνομασία εἰς τήν Παρθένον Μαρία εἶναι ἀκριβῶς ἡ τῆς Θεοτόκου, δηλονότι τῆς Μητρός τοῦ Θεοῦ. Μέ αὐτήν τήν ὀνομασίαν ἀπευθύνεται ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας ἱκετευτικῶς ὑπέρ ἡμῶν εἰς τήν Παναγίαν: «τούς σούς ὑμνολόγους Θεοτόκε, ἡ ζῶσα καί ἄφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας πνευματικόν, στερέωσον…». Καί τοῦτο διότι κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν, «Τοῦτο τό ὄνομα ἅπαν τό μυστήριον τῆς οἰκονομίας συνίστησι. Εἰ γάρ Θεοτόκος ἡ γεννήσασα, πάντως Θεός ὁ ἐξ αὐτῆς γεννηθείς, πάντως δέ καί ἄνθρωπος. Πῶς γάρ ἄν ἐκ γυναικός γεννηθείη Θεός ὁ πρό αἰώνων ἔχων τήν ὕπαρξιν, εἰ μή ἄνθρωπος γέγονεν; Ὁ γάρ υἱός ἀνθρώπου ἄνθρωπος δηλονότι. Εἰ δέ αὐτός ὁ γεννηθείς ἐκ γυναικός Θεός ἐστιν, εἷς ἐστι δηλονότι ὁ ἐκ Θεοῦ Πατρός γεννηθείς ἐκ γυναικός Θεός ἐστιν, εἷς ἐστι δηλονότι ὁ ἐκ Θεοῦ Πατρός γεννηθείς κατά τήν θείαν καί ἄναρχον οὐσίαν καί ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων ἐκ τῆς Παρθένου τεχθείς κατά τήν ἠργμένην καί ὑπό χρόνον οὐσίαν ἤτοι τήν ἀνθρωπίνην.
Μέ ἄλλα λόγια, αὐτό τό ὄνομα συνθέτει ὁλόκληρον τό μυστήριον τῆς οἰκονομίας. Ἄν λοιπόν αὐτή πού γέννησε εἶναι Θεοτόκος, ὁπωσδήπoτε εἶναι Θεός καί Αὐτός πού γεννήθηκε ἀπ’ αὐτήν ὁπωσδήποτε καί ἄνθρωπος. Γιατί πῶς θά μποροῦσε νά γεννηθῇ ἀπό γυναῖκα Θεός, πού ἔχει τήν ὕπαρξιν πρίν ἀπό τούς αἰῶνες, ἄν δέν ἔγινε ἄνθρωπος; Ἄν πάλι αὐτός, πού γεννήθηκε ἀπό γυναῖκα εἶναι Θεός, ἕνας εἶναι βέβαια καί αὐτός πού γεννήθηκε ἀπό τόν Θεόν Πατέρα κατά τήν θείαν καί ἄναρχον οὐσίαν καί τελευταῖα ἀπό τήν Παρθένον κατά τήν οὐσίαν, πού ἔχει ἀρχήν καί εἶναι ὑπό χρόνον, δηλαδή τήν ἀνθρωπίνην.
Καί εἶναι περιεκτική ἡ ὀνομασία Θεοτόκος, διότι εἰς τό πρόσωπον τῆς Παρθένου Μαρίας ἐπληρώθη τά ὑπό τοῦ μεγαλοφωνωτάτου Προφήτου Ἠσαΐου λεχθέντα: «Δώσει Κύριος αὐτός ὑμῖν σημεῖον∙ ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἔξει καί τέξεται υἰόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ», (Ἠσ. 7, 14) Καί… «ὅτι παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν… καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος», (Ἠσ. 9,6).
Ἡ Θεοτόκος καί ἀειπάρθενος Μαρία, μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, καθίσταται τό δοχεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τόν εὐαγγελιστήν Λουκᾶν: «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπί σέ καί δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι. Διό καί τό γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱός Θεοῦ», (Λουκ. 1, 35). Ὁ δέ Υἱός τοῦ Θεοῦ δηλονότι «ὁ μεγάλης βουλῆς Ἄγγελος» ἐκ τοῦ και διά τοῦ δοχείου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν Παρθένον Μαρίαν σωματούμενος γίνεται καί Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, «ὁ Ἐμμανουήλ».
Νά λοιπόν διατί ἡ Παρθένος Μαρία ἀποκαλεῖται Θεοτόκος ἀλλά καί κλῖμαξ (σκάλα) ἐπουράνιος, δι’ἧς κατέβη ὁ Θεός ἐπί γῆς, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος (Φιλιπ. Ζ’, 7-8).
Γέφυρα δέ μετάγουσα (μεταφέρουσα) τούς ἐκ γῆς (τούς ἀνθρώπους) πρός οὐρανόν εἰς τήν δόξαν τῆς βοασιλείας τῶν οὐρανῶν, εἰς τήν δόξαν εἰς τήν ὁποίαν συμμετέχει, δηλαδή τήν δόξαν τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ αὐτῆς «καί ἐν τῇ θείᾳ δόξῃ σου στεφάνων δόξης ἀξίωσον τούς ὑμνοῦντας σε Θεοτόκε», λέγει ὁ ὑμνῳδός.
Ἡ Παρθένος Μαρία, Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὡς ἡ φυσική, ἀλλά καί πνευματική κλῖμαξ καί γέφυρα μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου, οὐρανίου καί ἐπιγείου κόσμου, ἀποτελεῖ τό αὐθεντικόν πρότυπον τῆς κοινῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως, τῆς ἀξιωθείσης διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τῆς κοινωνίας τῆς θείας δόξης.
Ἡ δέ θεία δόξα δέν εἶναι ἄλλο τι ἀπό τήν ἐλευθερίαν τῆς δουλείας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, δηλαδή τοῦ θανάτου τῆς ἁμαρτάς διά τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ Παναγία Θεοτόκος μετέχουσα εἰς τήν δόξαν τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ αὐτῆς, μετέχει κάι τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ. Διά τοῦτο λοιπόν ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία διά τῶν θεοπνεύστων ὑμνῳδῶν αὐτῆς ἀπευθύνεται στήν Παναγία ζητοῦσα τήν μεσιτείαν καί τήν πρεσβείαν αὐτῆς εἰς τόν Υἱόν της, ἵνα καταστήσῃ καί ἡμᾶς διά τοῦ καιροῦ τῆς Ἁγίας νηστείας καί μετανοίας τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἀξίους τῆς κοινωνίας τῆς ἀναστάσεως καί τῆς δόξης τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν».
καί ἀραβιστί ὡς ἕπεται, βλ. ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2011/03/18/419/
Μετά τήν λῆξιν τῆς ἀκολουθίας ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη τό «Νάντι» – Λέσχην τῶν Ὀρθοδόξων, εἰς τήν ὁποίαν ἤκουσε παρά τῶν Ἱερέων, τῶν Ἐπιτρόπων τοῦ Προέδρου, τοῦ «Νάντι», τῆς Νεολαίας καί ἄλλων προβλήματα αὐτῶν καί ἐπρότεινε λύσεις εἰς αὐτά.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
ngg_shortcode_0_placeholder