Η Α’ ΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ.
Τήν Παρασκευήν τῆς Α’ ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, 18ην Φεβρουαρίου/ 2αν Μαρτίου 2012, ἐψάλη ὁ Κανών «Ἀνοίξω τό στόμα μου…» καί ἀνεγνώσθη ἡ Α’ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.
Τῆς κατανυκτικῆς καί ἐν ταυτῷ μεγαλοπρεποῦς ἀκολουθίας ταύτης, τῆς μυούσης θεολογικώτατα εἰς τό μυστήριον τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ἐνανθρωπήσεως καί τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ὁ Ὁποῖος καί ἐκήρυξεν εἰς τούς Ἁγιοταφίτας Πατέρας καί τούς ἄλλους μετασχόντας πιστούς τόν θεῖον λόγον, ἔχοντα ὡς ἕπεται:
«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν καί Θεός ἦν ὁ Λόγος καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», κηρύττει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής καί Θεολόγος.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Ὁ θεῖος οὗτος Λόγος, ὁ Ὁποῖος προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν σάρκα καί ἐγένετο ἄνθρωπος καθ’ ἡμᾶς ἐν τόπῳ καί χρόνῳ, εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, Κύριος Ἰησοῦς καί Σωτήρ ἡμῶν.
Τήν ἐνσάρκωσιν καί ἐνανθρώπησιν τοῦ Θεοῦ τούτου Λόγου ἐκ Παρθένου γυναικός προκατήγγειλεν ὁ μεγαλοφωνώτατος τῶν προφητῶν Ἠσαΐας λέγων: «Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ». (Ἠσ. 7,14).
Τό μέγα τοῦτο μυστήριον τῆς ἐκ Παρθένου γυναικός καί ὑπό νόμον γεννήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ κηρύττει καί εὐαγγελίζεται ὁ σοφώτατος Παῦλος λέγων: «ὅτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον…», (Γαλ. 4,4).
Οὐκ εἶπεν ὁ ἀπόστολος Παῦλος «διά γυναικός» ἀλλά «ἐκ γυναικός», σχολιάζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Καί τοῦτο διότι ἡ γυνή, ἐκ τῆς ὁποίας ἐτέχθη ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ἡ ὁποία ἐκάλεσε τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν εἶναι ἡ Παρθένος Μαρία ἐξ οἴκου καί πατριᾶς Δαυΐδ.
Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, ἡ Παρθένος Μαρία ἀναδεικνύεται κατά τόν ὑμνῳδόν: «Τό κεφάλαιον τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀπ’αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις».
Ἰδού λοιπόν, διατί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ λατρευτικῶς ἀνακράζει τό «χαῖρε» καί θεολογικῶς δοξολογεῖ διά τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου τό πρόσωπον τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, τήν ὁποίαν μάλιστα ἡ Ἐκκλησία μας ὠνόμασε διά στόματος τῶν θεοφόρων Πατέρων αὐτῆς, πλατυτέραν τῶν οὐρανῶν, ἀλλά κυρίως καί Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ. «Δικαίως καί ἀληθῶς», θά διδάξῃ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «Θεοτόκον τήν Ἁγίαν Μαρίαν ὀνομάζομεν. Τοῦτο γάρ τό ὄνομα ἅπαν τό μυστήριον τῆς οἰκονομίας συνίστησι».
Ἐάν ἀγαπητοί μου, ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ κατά τόν μακάριον Παῦλον, ἀποτελεῖ «Ἰουδαίοις μέν σκάνδαλον, Ἕλλησιν δέ μωρίαν», (Α’ Κορ. 1,23) τό ὄνομα «Θεοτόκος» τῆς Παρθένου Μαρίας ἀποτελεῖ τό συναμφότερον, δηλονότι καί σκάνδαλον καί μωρίαν εἰς τούς αἱερεσιάρχας Ἅρειον, Μακεδόνιον καί Νεστόριον καί τούς ὁμόφρονας αὐτῶν.
Μέ ἄλλα λόγια, τό μυστήριον τῆς θείας οἰκονομίας, δηλαδή τῆς ἐν Χριστῷ «σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, ἄνευ τῆς συμμετοχῆς τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς ἐκ Ναζαρέτ, θά παρέμενεν ἀνενέργητον καί συνεπῶς ἀκοινώνητον εἰς τόν λαόν τῆς νέας χάριτος, τόν λαόν «τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὃς ἔδωκεν ἑαυτὸν ὑπὲρ ἡμῶν, ἵνα λυτρώσηται ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀνομίας καὶ καθαρίσῃ ἑαυτῷ λαὸν περιούσιον, ζηλωτὴν καλῶν ἔργων», ( Τιτ. 2, 13-14).
Ναί, ἀγαπητοί μου, τήν μεγάλην ταύτην δωρεάν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ Πατρός νά δώσῃ τόν Ἑαυτόν Του εἰς θάνατον ὑπέρ ἡμῶν, διά νά μᾶς ἐξαγοράσῃ ἀπό κάθε παράβασιν τοῦ νόμου, καί νά μᾶς καθαρίσῃ διά τοῦ ἑαυτοῦ Του, ὡς λαόν περιούσιον, δηλαδή ἐκλεκτόν καί ἰδικόν Του, γεμᾶτον ζῆλον διά τά καλά ἔργα, ὀφείλεται ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τήν Παρθένον Μαρίαν. Ὀφείλεται, ἐπαναλαμβάνομεν, εἰς τήν Παναγίαν, ἄχραντον καί ὑπερευλογημένην ἔνδοξον Δέσποιναν Θεοτόκον καί ἀειπάρθενον Μαρίαν. Τήν Μαρίαν, ἡ ὁποία ἐγένετο τό δοχεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ἡ κλῖμαξ ἡ ἐπουράνιος, δι’ ἧς κατέβη ὁ Θεός» καί «ἡ γέφυρα, ἡ μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν».
Ἡ Θεοτόκος Μαρία, ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ δι’ ἡμᾶς σάρκα φορέσαντος καί ἐνανθρωπήσαντος, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀναδεικνύεται καί μητέρα πάντων ἡμῶν.
Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι λέγει ὁ ὑμνῳδός: «ἐλήλυθεν ἡ νηστεία, ἡ μήτηρ τῆς σωφροσύνης, ἡ κατήγορος τῆς ἁμαρτίας καί συνήγορος τῆς μετανοίας, ἡ πολιτεία τῶν ἀγγέλων καί σωτηρία τῶν ἀνθρώπων».
Ἀληθῶς, ἀγαπητοί μου, ἡ νηστεία εἶναι ἡ κατήγορος τῆς ἁμαρτίας, τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, πού προῆλθεν ἀπό τήν ἀφροσύνην καί τήν παρακοήν τῆς προμήτορος Εὔας. Ἐπί πλέον δέ ἡ νηστεία εἶναι ἡ μήτηρ τῆς σωφροσύνης, ἡ πολιτεία τῶν ἀγγέλων καί ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, πού προῆλθεν ἀπό τήν ἄκραν ταπείνωσιν καί κυρίως τήν ὑπακοήν εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς νέας ἐν Χριστῷ μητέρας τῆς Εὔας.
Τήν νηστείαν δέν πρέπει νά τήν θεωρῶμεν ὡς τήν ἀποχήν βρωμάτων καί τροφῶν, ἀλλά ὡς τό μέσον καί τήν δύναμιν τῆς μετανοίας. Καί τοῦτο, διότι ἡ Εὔα τῆς παρακοῆς ἐξῆλθε τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς. Ἐν ᾧ ἡ Εὔα τῆς ὑπακοῆς καί τῆς νηστείας ἐπανεισαγάγεται εἰς τόν Παράδεισον, ὄχι ἁπλῶς ὡς κοινωνός τῆς θείας δόξης, ἀλλ’ ὡς μητέρα τῆς σεσαρκωμένης δόξης τοῦ Θεοῦ, ὡς Θεοτόκος, ἐν τῷ προσώπῳ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας. Διά τῆς νηστείας ἡ Παρθένος Μαρία διετήρησεν τήν καθαρότητα τῆς καρδίας αὐτῆς.
Αὐτήν ἀκριβῶς τήν καθαρότητα τῆς καρδίας ἡμῶν παραγγέλλει καί εἰς ἡμᾶς ἡ Ἐκκλησία μας, διά τοῦ καιροῦ τῆς ἁγίας νηστείας, διά νά γίνωμεν καί ἡμεῖς ἄξιοι τοῦ φωτός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.
«Νηστείας προβάλλοντες», λέγει ὁ ὑμνῳδός, «τῷ τῶν εὐχῶν ὄρει καί ἡμεῖς καρδίᾳ καθαρᾷ ἴδωμεν Θεόν, τάς πλάκας δεχόμενοι τῶν ἐντολῶν ἔνδον ὡς Μωσῆς, δόξῃ ἀστράπτοντες τῷ προσώπῳ τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ».
Δεηθῶμεν, ἀδελφοί, τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ὅπως καί ἡμεῖς ἀξιωθῶμεν νά διέλθωμεν τόν καιρόν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης νηστείας ἐν σωφρωσύνῃ καί μετανοίᾳ. Ἀμήν».
Ἡ ἀκολουθία αὕτη ἐτελέσθη ὡς εἰκός κατά τήν ἐκκλησιαστικήν τάξιν καί εἰς πάντας τούς Ναούς τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου.
Τῆς ἀκολουθίας ταύτης εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ τροπαιοφόρου ἐν Λύδδῃ, ὑπεράνω τοῦ τάφου αὐτοῦ, προεξῆρξεν ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ὁ ὁποῖος καί ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς μετασχόντας Ἑλληνορθοδόξους Ἀραβοφώνους πιστούς τῆς πόλεως τῆς Λύδδης.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
ngg_shortcode_0_placeholder