Η Α.Θ.Μ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΕΙΣ ΤΟ ΜΠΟΥΡΚΙΝ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΑΣ

Τήν Παρασκευήν, 19^ην Ἰανουαρίου/1^ην Φεβρουαρίου 2019, τό Πατριαρχεῖον ἑώρτασε τήν μνήμην τῆς θεραπείας τῶν 10 λεπρῶν ὑπό τοῦ Κυρίου (Λουκ. ιζ΄ 12-19) εἰς τόν τόπον τῆς θεραπείας αὐτῶν βορείως τῆς Νεαπόλεως τῆς Σαμαρείας, εἰς τόν ὁποῖον ὑπάρχει καί παρεκκλήσιον ἐκτισμένον ἐντός τῶν λελαξευμένων βράχων, εἰς τήν κοιλότητα τῶν ὁποίων διέζων ἀπομεμονωμένοι οἱ 10 λεπροί, ὅπως ἡ κοινωνία τότε ἐπέβαλλε.

Εἰς τόν τόπον τοῦτο  καί εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦτο ἐτέλεσε τήν θείαν Λειτουργίαν τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρὲτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κωσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, καί τοῦ ἡγουμένου τῶν Ποιμένων Ἀρχιμανδρίτου Ἰγνατίου καί Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου καί ἄλλων διακόνων καί προσευχομένων πολλῶν πιστῶν, προσελθόντων ἐκ τῶν παρακειμένων κωμῶν, ἐνοριῶν, τοῦ Τουμπᾶς τῶν Ραφιδίων καί τοῦ Ζαπάμπδε.

Πρός τούτους ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Καί εἰσερχoμένου αὐτοῦ (τοῦ Ἰησοῦ) εἴς τινα κώμην, ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροί ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν καί αὐτοί ᾖραν φωνήν λέγοντες: Ἰησοῦ ἐπιστάτα ἐλέησον ἡμᾶς»,

(Λουκ. 17, 12 – 13)

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κατηύθυνεν  σήμερον τά διαβήματά μας εἰς τόν ἱερόν τοῦτον τόπον τῶν δέκα λεπρῶν γνωστόν ὡς Burkin, ἵνα καί ἡμεῖς εὐγνωμόνως δοξάσωμεν Αὐτόν ἑορτίως καί εὐχαριστιακῶς.

Ὁ ἱερός οὗτος τόπος τοῦ Μπουρκίν δέν ἀναγνωρίζεται μόνον ὡς ὁ τόπος τῆς θεραπείας τῶν δέκα  λεπρῶν, ὡς ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ἀλλά καί ὡς τόπος μαρτυρῶν, ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ὡς τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος εἶναι Αὐτός, ὁ Ὁποῖος κατά τόν προφήτην Ἡσαΐαν «τάς ἀσθενείας ἡμῶν ἔλαβε καί τάς νόσους ἐβάστασεν»,  (Ματθ. 8,17)· καί ἀλλαχοῦ λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς «διήρχετο δέ μᾶλλον ὁ λόγος περί αὐτοῦ καί συνήρχοντο ὄχλοι πολλοί ἀκούειν καί θεραπεύεσθαι ὑπ’ Αὐτοῦ ὑπό τῶν ἀσθενειῶν αὐτῶν»,  (Λουκ. 5,15).

Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι ἁπλῆ παραβολή, ἀλλά γεγονός, τό ὁποῖον ἐγένετο ἐν τόπῳ καί χρόνῳ. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ὁ Rum Orthodox ἀρχαῖος οὗτος βυζαντινός ναός εἶναι ἐκτισμένος ἐπί τῶν σπηλαίων ἀπομονώσεως τῶν 10 λεπρῶν, εἰς κώμην τινά, ἀπ’ ὅπου διήρχετο ὁ Ἰησοῦς διά μέσου Σαμαρείας καί Γαλιλαίας, πορευόμενος εἰς Ἱερουσαλήμ,  (Λουκ. 17).

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τό ἄπειρον Αὐτοῦ ἔλεος παρέχεται εἰς κάθε ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἐμπιστεύεται Αὐτόν. Οἱ δέκα λεπροί ὅλοι μαζί ἐξέβαλαν κραυγήν ἱκανήν λέγοντες: «Ἰησοῦ ἐπιστάτα ἐλέησον ἡμᾶς», (Λουκ. 17,13). Καί ἡ μεγάλη αὐτή κραυγή, δηλονότι φωνή τῶν λεπρῶν ἦτο φωνή ἱκεσίας καί φωνή ἐπικλήσεως ἐν ἀληθείᾳ, ὡς ἑρμηνεύει καί ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος: «Καί τῷ μέν τόπῳ πόρρω ἵσταντο τῇ δέ ἱκεσίᾳ ἐγγύς ἐγένοντο· ἐγγύς γάρ καί πᾶσι τοῖς ἐπικαλουμένοις αὐτοῦ ἐν ἀληθείᾳ». Ὁ  δέ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος λέγει: «καί περιῆγεν ὅλην τήν Γαλιλαίαν ὁ Ἰησοῦς διδάσκων ἐν ταῖς Συναγωγαῖς αὐτῶν καί κηρύσσων τό εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ», (Ματθ. 4,23).

Οἱ δέκα λεπροί ζητοῦν τό ἔλεος τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ: «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς», (Λουκ. 17,13), διότι ἐμπιστεύονται τόν Χριστόν, εἰς τόν Ὁποῖον καί ἀναθέτουν τόν ἑαυτόν τους καί τήν θεραπείαν αὐτῶν. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος, τοῦ ὁποίου «ὡσεί χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ», (Ψαλμ. 102, 15), ὅταν ἀντιμετωπίζῃ σοβαρά καί ὀδυνηρά προβλήματα ὑγιείας σωματικῆς καί ψυχικῆς δέν δύναται νά στηρίζηται εἰς τόν ἑαυτόν του, τόν ὁποῖον βλέπει νά καταρρέῃ καί νά διαλύηται. Αὐτόν ἀκριβῶς τόν καταρρέοντα καί διαλυόμενον ἑαυτόν τόν ἐμπιστεύεται εἰς τό  ἔλεος καί τήν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν», ( Α’. Τιμοθ. 2,4).

 «Κύριε ὁ Θεός μου ἐκέκραξα πρός Σέ καί ἰάσω με. Κύριε ἀνήγαγες ἐξ ᾅδου τήν ψυχήν μου, ἔσωσάς με ἀπό τῶν καταβαινόντων εἰς λάκκον», (Ψαλμ. 29, 2-3). Κύριε καί Θεέ μου ἔκραξα πρός Σέ ἐν τῇ ἀσθενείᾳ μου καί μέ ἐθεράπευσες. Ναί Κύριε, ἐκ τῶν προθύρων τοῦ ᾅδου ἐπανέφερες τήν ζωήν μου, μέ ἔσωσες, διότι δέν μέ ἐσυγκαταρίθμησας μετά τῶν νεκρῶν, τῶν φερομένων εἰς τόν τάφον, ἀναφωνεῖ ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ εὐχαριστῶν τόν Θεόν μετ’ εὐγνωμοσύνης. 

Εἷς δε ἐξ αὐτῶν τῶν λεπρῶν, ἰδών ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε μετά φωνῆς μεγάλης δοξάζων τόν Θεόν καί ἔπεσε ἐπί πρόσωπον παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ εὐχαριστῶν Αὐτόν καί αὐτός ἦν Σαμαρείτης», (Λούκ.17 15-16) δηλαδή ἀλλογενής. «Ὁ  Σαμαρείτης,  λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, «διά τό ἐξ Ἀσσυρίας κατάγειν τό γένος ἦν ἀλλογενής». Οὗτος ὁ ἀλλογενής Σαμαρείτης ἐκφράζοντας τήν εὐχαριστίαν καί τήν εὐγνωμοσύνην εἰς τόν Χριστόν καί δοξάζοντας τόν Θεόν ἀφ’ ἑνός μέν ἀναλαμβάνει τήν ἀνάστασιν τῆς ὑπάρξεώς του, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀνακαλύπτει τήν σωτηριώδη δύναμιν τῆς πίστεως ἀκούοντας εἰς τούς λόγους τοῦ Ἰησοῦ λέγοντος: «ἀναστάς πορεύου, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε», (Λουκ.  17, 19).

 Ἀντιθέτως ἡ ἀγνωμοσύνη καί ἀχαριστία τῶν ἐννέα λεπρῶν: «οὐχί οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν;  οἱ δέ ἐννέα ποῦ», (Λουκ. 17,17)  κατά τήν ἀπόκρισιν τοῦ Ἰησοῦ ἐπανέφερεν αὐτούς εἰς τήν κατάστασιν τῆς ἁμαρτίας, τουτέστιν εἰς τήν ἀσθένειαν τῆς ψυχῆς ἢ καλύτερον εἰπεῖν εἰς τήν λέπρωσιν τῆς ψυχῆς· καί τοῦτο, διότι ἡ ἀχαριστία εἶναι ἁμαρτία, ἡ ὁποία παραθεωρεῖ τόν φιλάνθρωπον καί εὐεργέτην Θεόν καί προβάλλει τήν ἀφροσύνην τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου.

Ἰδού, ἀγαπητοί μου, διά τί ὁ Μέγας καί σοφός Παῦλος παραγγέλλει εἰς τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον καί οὐχί μόνον, ἀλλά εἰς πάντας ἡμᾶς λέγων: Τοῦτο δέ γίνωσκε, ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροί χαλεποί·  ἔσονται γάρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, (Β΄ Τιμ. 3,2) … ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τήν δέ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι· καί τούτους ἀποτρέπου.(Β΄ Τιμ. 3, 5).

Ἡμεῖς ὡς μέλη τοῦ μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ, ἀπολαμβάνουμε τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τήν θεραπείαν τήν ὁποίαν ἐπέφερε ὁ ἔνσαρκος θεῖος Λόγος, ὁ Χριστός, «εἰς πᾶσαν τῇ λεπρωθεῖσαν φύσιν τῶν ἀνθρώπων», ὡς διδάσκουσι οἱ ἅγιοι θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.

 Τήν θεραπείαν ταύτην τῶν σωματικῶν καί ψυχικῶν ἡμῶν ἀσθενειῶν ἐπιτυγχάνομεν ἐντός καί διά τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι τό θεραπευτήριον καί ἰατρεῖον πάντων τῶν μετά φόβου πίστεως καί ἀγάπης, ἀλλά καί καθαρᾶς συνειδήσεως συμμετεχόντων ἐν τῇ λειτουργικῇ καί μυστηριακῇ ζωῇ αὐτῆς.

Ὁ ἰδικός μας τρόπος  «δοῦναι δόξαν καί εὐχαριστίαν τῷ Θεῷ»  εἶναι τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου λέγοντος: «νυνί δέ ἀπόθεσθε καί ὑμεῖς τά πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν·  μή ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ  καί ἐνδυσάμενοι τόν νέον τόν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν, ὅπου οὐκ ἔνι ῞Ελλην καί ᾿Ιουδαῖος, περιτομή καί ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλά τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός», (Κολ. 3, 8-11). Ἀμήν.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος ἐνεκαινίασε τήν ὑπό τοῦ ἐπιστάτου    μοναχοῦ Βησσαρίωνος ἀνεγερθεῖσαν νέαν αἴθουσαν προοριζομένην διά το ἡγουμενεῖον, τήν τράπεζαν καί ἐκκλησιαστικάς ἐκδηλώσεις.

Τήν Μεσημβρίαν ὁ μοναχός Βησσαρίων παρέθεσεν εἰς τόν Μακαριώτατον καί τό ἐκκλησίασμα τράπεζαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας