1

Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Τό ἑσπέρας τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, 28ης Μαρτίου /10ης Ἀπριλίου 2015, ἔλαβε χώραν ἡ κατανυκτική καί μεγαλοπρεπής ἀκολουθία τοῦ Ἐπιταφίου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως εἰς μνήμην τῆς θεοσώμου Ταφῆς καί τῆς εἰς ᾌδου Καθόδου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τῆς ἀκολουθίας αὐτῆς προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων, τοῦ παρεπιδημοῦντος ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σιεμιατίτσε κ. Γεωργίου, ἐλθόντος διά νά λάβῃ τήν ἐπαύριον τό Ἅγιον Φῶς, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί Ἱεροδιακόνων, ψαλλόντων τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου δεξιά καί τοῦ π. Ἰωσήφ τοῦ Ἁγιορείτου ἀριστερά καί τῶν βοηθῶν αὐτῶν καί μετέχοντος ἐν εὐλαβείᾳ καί κατανύξει πολλῇ ἀθρόου ἐκκλησιάσματος ἐξ Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσίας, Οὐκρανίας, Ρουμανίας καί δοξολογοῦντος καί εὐλογοῦντος καί εὐγνωμονοῦντος τόν Θεόν, διότι τόν Υἱόν Αὐτοῦ παρέδωσεν εἰς θάνατον διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν.

Ἡ ἀκολουθία αὕτη ἤρξατο ἐν τῷ Καθολικῷ διά τοῦ ψαλσίματος τοῦ Κανόνος «Κύματι θαλάσσης», ἄχρις οὗ ὁ Πατριάρχης, οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερεῖς ἐνεδύθησαν τά ἁρμόζοντα τῇ ἑορτῇ πένθιμα ἄμφια αὐτῶν καί ἐξῆλθον ἐνδεδυμένοι καί ἤρξατο ἡ λιτάνευσις ἀπό τοῦ Προσκυνήματος τοῦ «Μή μου ἅπτου», τῆς Φραγγελώσεως, τῶν Κλαπῶν, τοῦ Ἑκατοντάρχου Λογγίνου, τοῦ «διεμερίσαντο τά ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς», τῆς Εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τοῦ Ἀκανθίνου Στεφάνου καί τοῦ Ἀδάμ.

Ἐνταῦθα ἡ λιτανεία ἀνῆλθεν ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, ἔνθα ἀνεγνώσθη τό Εὐαγγέλιον τῆς Σταυρώσεως τοῦ Κυρίου, μεθ᾽ ὅ καί μετά τήν δέησιν καί τήν προσκύνησιν ἐλήφθη ἀπό τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ Γολγοθᾶ τό «Εἰλητόν» μετά τῶν ἀνθέων, συμβολίζον τό ἀποκαθηλωθέν Σῶμα τοῦ Κυρίου καί ἐτοποθετήθη εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν, κάτωθι, ἔνθα ἀπέθεσαν τό Σῶμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας Ἰωσήφ, εὐσχήμων βουλευτής καί Νικόδημος, ὁ νυκτερινός μαθητής τοῦ Κυρίου ὁ ἀπό Φαρισαίων καί αἱ Μυροφόροι γυναῖκες καί ἀνεγνώσθη ἡ σχετική Εὐαγγελική περικοπή τῆς Ἀποκαθηλώσεως.

Ἐνταῦθα οἱ Ἀρχιερεῖς ἐναλλάξ ἔλαβον καί πάλιν τό «Εἱλητόν» καί περιέφερον αὐτό κατά τήν λιτανείαν τρίς πέριξ τοῦ Παναγίου Τάφου καί μετά τόν τρίτον κύκλον τό ἐτοποθέτησαν ἐπί τῆς πλακός τοῦ Ἁγίου Τάφου.

Τούτων γενομένων, ἤρξαντο αἱ τρεῖς Στάσεις τῶν Ἐγκωμίων τοῦ Ἐπιταφίου ψαλλόμεναι ἔμπροσθεν τοῦ Ἱεροῦ Κουβουκλίου ὡς οὕτω:

Α´ «Ἡ ζωή ἐν Τάφῳ κατετέθης Χριστέ…», ἀρχομένη ὑπό τοῦ Πατριάρχου,
Β´ «Ἄξιόν ἐστι μεγαλύνειν Σέ τόν Ζωοδότην…», ἀρχομένη ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου,
Γ´ «Αἱ γεννεαί πᾶσαι ὕμνον τῇ ταφῇ Σου προσφέρουσι, Χριστέ μου…», ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Βόστρων,

μετά θυμιάματος ὑπ’ αὐτῶν ἐναλλάξ καί μετά μυρώσεως ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους, μετά τάς ὁποίας ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος ἐξεφώνησε τήν καθιερωμένην ὁμιλίαν ἐπί τῇ ἑορτῇ, ἔχουσαν ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

Ἦν δέ ἐν τῷ τόπῳ ὅπου ἐσταυρώθη κῆπος,

καί ἐν τῷ κήπῳ  μνημεῖον καινόν,

ἐν ὧ οὐδέπω οὐδείς ἐτέθη.

Ἐκεῖ οὖν διά τήν Παρασκευήν τῶν Ἰουδαίων,

ὅτι ἐγγύς ἦν τό μνημεῖον,

ἔθηκαν τόν Ἰησοῦν (Ἰωάν. 19, 41- 42).

 

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμία τῶν ἱεραρχῶν χορεία,

Εὐλαβές ἱερατεῖον,

Εὐσεβεῖς προσκυνηταί,

 

Σήμερον ἡ Ἐκκλησία ζῇ ἐν ἑαυτῇ καί διακηρύσσει καί εἰς τόν κόσμον μυστήριον μέγα καί θαυμαστόν, παράδοξον καί φρικτόν. Μαρτυρεῖ μυστήριον ἐνεργηθέν ὑπό τοῦ Θεοῦ ἐν μέσῳ τῆς γῆς, ἐν ᾦ ἱστάμεθα. Ὁμολογεῖ ἔργον τῆς βουλήσεως καί τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ χάριν τῆς σωτηρίας ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων. Διαλαλεῖ τόν λόγον τοῦ σταυροῦ. Ὅτι ὁ Θεός Πατήρ  ᾠκονόμησε τήν σωτηρίαν ἡμῶν διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ. Ηὐδόκησεν ὁ Θεός, ὅπως ὁ Μονογενής Υἱός Αὐτοῦ, ὁ Ἐνανθρωπήσας ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί φανείς ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων ἀναμέσον τῶν ἀνθρώπων, συναναστραφείς καί εὐεργετήσας αὐτούς λόγῳ καί ἔργῳ, παραδοθῇ εἰς θάνατον διά τάς ἁμαρτίας ἡμῶν. Κατά τόν Ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας, “ Ἄνθρωπος ἡμᾶς σῶσαι οὐκ ἴσχυε, διό ἐδεήθημεν Θεοῦ  ἀναμαρτήτου σαρκουμένου καί τόν ὑπέρ ἡμῶν θάνατον σαρκί καταδεχομένου ( Εἰς τήν ἁγίαν ἑορτήν τῶν Βαΐων καί εἰς τόν πῶλον, PG 77, 1060C).

.Τό ἔργον τοῦτο τῆς εὐδοκίας καί τοῦ θελήματος τοῦ Πατρός ἐγένετο καί τό ἔργον τῆς ὑπακοῆς τοῦ Υἱοῦ τῇ συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Υἱός ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον, ἵνα ποιῇ τό θέλημα  τοῦ πέμψαντος Αὐτόν Πατρός καί τελειώσῃ Αὐτοῦ τό ἔργον (Ἰωάν. 4, 34). Τό ἔργον τοῦτο ἐτελείωσε ὁ Χριστός, γενόμενος ὑπήκοος τῷ Πατρί μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ. (Φιλιπ. 2, 8). Προσήνεγκεν Ἑαυτόν ἑκουσίως θυσίαν ζῶσαν, δεκτήν καί εὐάρεστον τῷ Θεῷ διά τήν ἄφεσιν τῶν ἐκ τῆς παρακοῆς καί τῆς πτώσεως πλημμελημάτων ἡμῶν.  Προσφυῶς διά τοῦτο λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, “σήμερον ὁ μόσχος ὁ σιτευτός θυσιάζεται, ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου σφαγιάζεται. Ὁ Πατήρ εὐφραίνεται, ὁ Υἱός ἑκουσίως ἱερουργεῖται, οὐχί ὑπό τῶν θεομάχων σήμερον, ἀλλ’ ὑφ’ ἑαυτοῦ, ἵνα δείξῃ ἑκούσιον τό σωτήριον πάθος ( Εἰς τό Μυστικόν Δεῖπνον ( PG 77, 1017Α). Κατά τό αὐτόν θεοφόρον καί ἔγκριτον τῆς Ἐκκλησίας Πατέρα, “σαρκωθείς ὁ Θεός Λόγος, οὐκ ἠρνήσατο τά τῆς φύσεως ἡμῶν ἀδιάβλητα πάθη, ” ἔπαθε ἄρα τό πάθος, ἔτι δέ καί τόν θάνατον, ἐν τῇ θνητῇ σαρκί Αὐτοῦ, οὐσίαν οὖσαν θνητήν καί παθητήν”(Εἰς τήν ἁγίαν ἑορτήν τῶν Βαΐων PG 77, 1063Β).

Ἐπί τοῦ σταυροῦ ἀπέθανεν ὡς ἄνθρωπος ὁ Κύριος. Ἐξέπνευσε. “Πάλιν κράξας φωνῇ μεγάλῃ ἀφῆκε τό πνεῦμα” (Ματθ. 27, 50). Ἀπεκαθηλώθη ἐκ τοῦ σταυροῦ ὑπό Ἰωσήφ καί Νικοδήμου καί τῶν Μυροφόρων γυναικῶν καί ἐτάφη “εἰς τό καινόν τοῦτο μνημεῖον, ἐν ᾦ οὐδέποτε οὐδείς ἦν τεθειμένος”( Ἰω. 19, 41). Ἡ ἐπί τοῦ σταυροῦ θανοῦσα καί ταφεῖσα σάρξ τοῦ Κυρίου οὐκ  ἐχωρίσθη τοῦ Λόγου. Ὁ  ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει, ” Τοῦ Λόγου τήν σάρκα μή χώριζε, συνθαπτόμενον ἀλλ’΄οὐ συνθανατούμενον λέγω τόν Λόγον. (Εἰς τήν ἁγίαν ἑορτήν τῶν Βαϊων καί εἰς τόν πῶλον, PG 77, 1060 C). Εἰ καί ἐν τάφῳ κατῆλθεν, ἀλλά ὡς ἀθάνατος, τοῦ ᾋδου καθεῖλε τήν δύναμιν. Ἐν τάφῳ διαφθοράν οὐκ οἶδε τό ἄχραντον σῶμα τοῦ Λυτρωτοῦ τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Τό σῶμα Αὐτοῦ τό ἅγιον, παθητόν πρό τοῦ σταυροῦ, ἀνεδείχθη διά τοῦ σταυροῦ ἀπαθές καί ἀδιάφθορον. Τήν ἔλευσιν τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν ᾋδην εἶχε κηρύξει οἰκονομίᾳ θεϊκῇ ὁ ἀποτμηθείς τήν κεφαλήν Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος. Τοῦτο δέ ὄντως νῦν συνέβη, καθ’ ὅτι ὁ Χριστός διά τοῦ θανάτου Αὐτοῦ εἰσῆλθεν εἰς τήν περιοχήν καί τό βασίλειον τοῦ θανάτου, ἐπέστη τοῖς ἐν ᾋδῃ λέγων αὐτοῖς, “εἰσέρχεσθε πάλιν εἰς τόν παράδεισον.” Σαρκί ὑπνώσας ὡς θνητός, ἦτο ἐν τάφῳ σωματικῶς, ἐν ᾋδου δέ μετά ψυχῆς ὡς Θεός, ἐν παραδείσῳ δέ μετά λῃστοῦ καί ἐν θρόνῳ μετά Πατρός καί Πνεύματος, πάντα πληρῶν ὁ ἀπερίγραπτος. Ὁ  Κύριος πάλιν  κατά τόν ἅγιον Κύριλλον “ἔπαθε καί ἐθανατώθη  σαρκί τῇ ἐξ ἡμῶν, ἐζωοποιήθη δέ πνεύματι, ἐπάτησε  τόν θάνατον οὐκ ἐξ ἡμῶν, ἀλλά θεότητι.”(Εἰς τήν ἁγίαν ἑορτήν τῶν Βαΐων, PG 77,1061Β). Διά τοῦτο ὁ τάφος Αὐτοῦ ἀνεδείχθη λαμπρότερος πάσης παστάδος βασιλικῆς, ἡ πηγή τῶν ἡμῶν ἀναστάσεως. Τό ἐσταυρωμένον σῶμα Αὐτοῦ  κατῆλθεν εἰς τόν ᾋδην καί ἐξῆλθεν αὐτοῦ λελαμπρυσμένον καί δεδοξασμένον. Τό σῶμα τοῦτο ἦτο ἡ προσληφθεῖσα κατά τήν Ἐνανθρώπησιν ἀνθρωπίνη φύσις ἡμῶν, τήν ὁποίαν συνανέστησε. Διά τοῦτο κατά τόν ἅγιον Κύριλλον,  ” Ἐν θανάτῳ  τοῦ Χριστοῦ, καινός ὁ θάνατος ἡμῶν. Ζῶμεν γάρ τῷ Θεῷ, ζήσειν μέλλοντες κατά τάς Γραφάς. Μετεπλάσθημεν εἰς εἰκόνα τήν πρός αὐτόν, καινόν τόν θάνατον ὑπομένοντες οὐκ εἰς ἀτελεύτητον καταλύοντα φθοράν ἀλλ’ὕπνον ἐμβάλλοντα τόν ἐλπίδος γέμοντα καλῆς. Τοιγάρτοι καί ὁ μακάριος Παῦλος ἄνω τε καί κάτω κεκοιμημένους καλεῖ τούς ἐν Χριστῷ τελευτήσαντας.(Εἰς τό κατά  Ἰωάν. PG 74, 680-681), καθ’ ὅτι μετά τόν σταυρόν καί τήν ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ, ἀποθνῄσκοντες δέν ἀποθνῄσκουν, ἀλλά κοιμῶνται καί δή μετ’ ἐλπίδος ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου. Ἀποβάλλουν τό γήινον σκήνωμα αὐτῶν, ἵνα ἐνδυθῶσι τό ἐπουράνιον.

Ὁ λόγος οὗτος ἀπετέλεσε σκάνδαλον διά τούς Ἰουδαίους, (Α΄Κορ. 1, 23), τούς κατά τόν νόμον αὐτῶν σημεῖον ζητοῦντας, τούς θεωροῦντας τόν Μεσσίαν-Χριστόν ἐρχόμενον ἐν δυνάμει καί δυναστείᾳ κοσμικῇ καί ἐν ἀποστολῇ  “τοῦ ἀποκαθιστάνειν τήν βασιλείαν τοῦ Ἰσραήλ” (Πράξ. 1, 6), τούς χλευάσαντας καί ζητήσαντας ὡς ἐπιβεβαίωσιν τῆς ἰδιότητος Αὐτοῦ ὡς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τήν κατάβασιν Αὐτοῦ ἀπό τοῦ σταυροῦ, ἵνα ἴδωσι καί πιστεύσωσι. (Ματθ. 27, 40- 41).

Διά τούς Ἕλληνας, τούς ἀναζητοῦτας τόν Θεόν καί τήν αἰτίαν τῶν ὄντων διά τοῦ λόγου τῆς φιλοσοφίας, ὁ λόγος ὁ τοῦ σταυροῦ ἐθεωρήθη μωρία (Α΄ Κορ. 1, 23). Ἦσαν οἱ πολῖται τοῦ κλεινοῦ ἄστεως, οἱ ἰδόντες τόν Παῦλον ὡς  σπερμολόγον καί χλευάσαντες ἀκούσαντες ἀνάστασιν νεκρῶν (Πράξ. 17, 18 καί 32).

Διά τόν Θεόν ὅμως ὑπῆρχε πάντοτε καί τό “λῆμμα,” οἱ ὀλίγοι, ἐκεῖνοι τούς ὁποίους ὡς πιστούς καί καθαρούς τῇ καρδίᾳ ἐξέλεγε ὡς συνεργούς διά τήν ἐπιτέλεσιν τοῦ ἔργου Αὐτοῦ πρός σωτηρίαν τῶν πολλῶν. Εἶναι ἐκεῖνοι, Ἰουδαῖοί τε καί Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ἐπίστευσαν  καί πιστεύουν ὅτι ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι Θεοῦ δύναμις καί Θεοῦ σοφία εἰς σωτηρίαν, (Α΄Κορ. 1, 24).

Εἶναι οἱ δώδεκα ἀπόστολοι, οἱ ἑβομήκοντα, αἱ τρισχίλιαι ψυχαί τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς (Πράξ. 2, 41), οἱ ἀποτελέσαντες τήν ἀπαρχήν τῆς ἐξ Ἰουδαίων Ἐκκλησίας. Ὅταν δέ αὐτή, καλλιέλαιος οὖσα, καθισταμένη οἰκουμενική, ἤνοιξε τά πύλας της εἰς τά ἔθνη, ἐδέχθη ἐγκεντριζομένην εἰς ἑαυτήν τήν ἀγριέλαιον τῶν ἐθνῶν. Ὑπῆρξε τό πρῶτον λῆμμα καί ἡ ἀπαρχή τῆς ἐξ ἐθνῶν Ἐκκλησίας, Κορνήλιος ὁ Ρωμαῖος ἑκατόνταρχος τῆς Καισαρείας (Πράξ. 10, 1), Λυδία ἡ πορφυρόπωλις (Πράξ. 16, 14) τῆς πόλεως Φιλίππων, Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης καί γυνή ὀνόματι Δάμαρις καί τινες σύν αὐτοῖς (Πράξ. 17, 34).

Ὅλαι αὐταί αἱ Ἐκκλησίαι ἔχουν τήν ἀρχήν, τήν σύστασιν καί τήν δύναμιν τοῦ ἔργου αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ εἰς τήν λογχευθεῖσαν πλευράν τοῦ σαρκί ἐσταυρωμένου καί εἰς τό ἐξ αὐτῆς ρεῦσαν αἷμα καί ὕδωρ (Ἰωάν. 19, 34) καί εἰς τόν σαρκί ὑπνώσαντα ὡς θνητόν Βασιλέα καί Κύριον.

Ἡ ἐξ Ἰουδαίων καλλιέλαιος καί ἡ ἐξ ἐθνῶν ἀγριέλαιος, Ἑλλήνων τῷ γένει  καί Ἑλλήνων τῇ μετοχῇ τῆς Ἑλληνικῆς παιδείας, ἀπετέλεσε  τό ἑνιαῖον, ἀδιάσπαστον καί ἀδιαίρετον σῶμα τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Αὕτη κατά τήν ἀδιάψευστον πρόρρησιν τοῦ Ἱδρυτοῦ της ηὐξήθη, καθὅτι ὁσπόρος αὐτῆς ἐξ Ἰουδαίων καί ἐξ ἐθνῶνπεσών εἰς τήν γῆν, ἀπέθανε καί ἔφερε καρπόν πολύν” (Ἰωάν. 20, 24).  Ἐγένετο δένδρον (Ματθ. 13, 32) καί ἐβλάστησε εἰς πολλάς περιοχάς τῆς γῆς ἐγγύς καί μακράν. Ἔδωσε τάς κατά τόπους Ἐκκλησίας ὡς ὀάσεις ὕδατος παραμυθίας καί ἀναψυχῆς, ὡς νησῖδας καί κιβωτούς καταφυγῆς καί σωτηρίας. Ἡ Ἐκκλησία ἐπετέλεσε ἔργον κατά Χριστόν παιδείας ἐπί τῆς γῆς. Ἐκαλλιέργησε, ἐξεπολίτισε καί κατεκόσμησε τά ἤθη τῶν ἀνθρώπων. Ἐκατήχησε, ἐβάπτισε καί ἡγίασεν αὐτούς διά τῶν μυστηρίων. Ἀνέδειξεν ἀποστόλους, μάρτυρας, ὁσίους, ὁμολογητάς, πατέρας, οἰκουμενικούς διδασκάλους τοῦ ἀναστήματος τῶν ἁγίων Βασιλείου, Χρυσοστόμου, Γρηγορίου, Μαξίμου, Φωτίου, Γρηγορίου Παλαμᾶ, ποιητάς καί θεολόγους τοῦ ὕψους τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, Κοσμᾶ τοῦ μελῳδοῦ καί Σωφρονίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων. Ἀνέδειξεν ἀρχιτέκτονας ναῶν, οἱ ὁποῖοι ἐνεπνέοντο μέν καί ἐκ τοῦ Παρθενῶνος ὡς μνημείου τοῦ ἀπογείου τῆς ἀνθρωπίνης Ἀρχιτεκτονικῆς τέχνης, συνεπλήρουν ὅμως νῦν τήν ἔμπνευσιν αὐτῶν ἐκ τοῦ φωτός τῆς ἐν Χριστῷ ἀποκαλύψεως, διά νά οἰκοδομήσουν ναούς κοσμήσαντας καί ἁγιάσαντας ὅλην τήν Βυζαντινήν ἐπικράτειαν. Ἀριστουργήματα τούτων εἶναι ὁ ναός τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας καί τῆς Χώρας εἰς τήν βασιλίδα τῶν πόλεων. Πρῶτος βεβαίως πάντων εἶναι ὁ ναός οὗτος τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως, διά τόν ὁποῖον ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας λέγει ὅτι  “ὁ Κύριος ὡς τοῦ ἄνω στερεώματος τήν εὐπρέπειαν καί τήν κάτω συναπέδειξε ὡραιότητα.” Ἀκολουθοῦν τά λοιπά ἐπί τῆς  Ἁγίας Γῆς íερά Προσκυνήματα, ἡ Βασιλική  τῆς Γεννήσεως, αἱ ἱεραί Μοναί τῶν πόλεων καί τῆς ἐρήμου ἀνά πᾶσαν τήν Ρωμαι-‘Ορθόδοξον ἐπικράτειαν. Ὅλα τά πανάγια ταῦτα προσκυνήματα ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων θεωρεῖ ὡς μάρτυρας τῆς ἅπαξ συντελεσθείσης ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν σωτηρίας καί ἐπιμελεῖται καί δαπάναις αὐτῆς συντηρεῖ καί διατηρεῖ, προστατεύουσα  ἀπό πάσης αὐθαιρέτου προσβολῆς ἐναντίας, ὡς χώρους λατρευτικούς καί λειτουργικούς, χώρους βιώσεως μετανοίας, συγγνώμης, συνδιαλλαγῆς, εἰρήνης, ἁγιασμοῦ  καί σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων.

Ἐκ τῶν ἡγιασμένων τούτων τόπων, ἰδίᾳ τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ καί τοῦ Ζωοδόχου  Τάφου, ἐν ᾧ σαρκί ὑπνώττει ὁ Κύριος, ἡ Ἐκκλησία ἡ φυλάσσουσα τούτους καί ποιμαίνουσα τό ποίμνιον αὐτῶν ὑποδέχεται ἐν χαρᾷ ὅλους ὑμᾶς τούς συνεορτάζοντας μετ΄αὐτῆς εὐλαβεῖς προσκυνητάς, τούς ὑποβαλόντας ἑαυτούς εἰς τόν κόπον καί τάς δαπάνας τῆς προσκυνηματικῆς θεωρίας καί προσκυνήσεως καί εὔχεται εἰς ὑμᾶς τήν χάριν καί τήν εὐλογίαν τοῦ δι’ ἡμᾶς σαρκί παθόντος καί σαρκί ὑπνώσαντος Κυρίου, τάς εὐχάς καί εὐλογίας τοῦ σεβαστοῦ Προκαθημένου αὐτῆς Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ. Θεοφίλου, τήν ἄνωθεν ἀντιμισθίαν διά τήν ἀνάληψιν τῆς προσκυνηματικῆς θεωρίας, σωτηρίαν ἐν Χριστῷ καί καλήν ἀνάστασιν.

Μετά ταῦτα ἠκολούθησαν τά Εὐλογητάρια, οἱ Αἶνοι καί τά λοιπά τῆς Ἀκολουθίας κατά τήν τάξιν ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου καί ἐν τέλει εἰς τό Καθολικόν εἰς τήν Ἁγίαν τράπεζαν εἰς τήν ὁποίαν ἐτοποθετήθη ἐν τέλει τό Εἰλητόν τοῦ Ἐπιταφίου μετά τῶν ἀνθέων- «καλορρίζικων», τῶν ἐναπομεινάντων καθ’ ὅτι κατά τήν διάρκειαν τῆς ἀκολουθίας διενεμήθησαν ὡς ἐπί τό πλεῖστον.

Τῆς ἀκολουθίας ληξάσης μετά τό μεσονύκτιον ἡ Πατριαρχική Ἁγιοταφιτική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα, λαμβάνουσα αἴσθησιν τῶν ἤδη ἀρξαμένων μέτρων ἐπιτηρήσεως τῆς Ἰσραηλινῆς Ἀστυνομίας διά τήν τελετήν τοῦ Ἁγίου Φωτός τό Μέγα Σάββατον, ἐλπίζουσα εἰς καλλιτέραν ἀντιμετώπισιν αὐτῶν μετά τήν συνεργασίαν τήν ὁποίαν εἶχε μετ’ αὐτῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/Y0us1mAU1R4

httpv://youtu.be/htYRMWIyBi4