1

Η Α΄ ΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τό ἑσπέρας τῆς Παρασκευῆς, 18ης Φεβρουαρίου/3ης Μαρτίου 2023, εἰς τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί εἰς τό πλαίσιον τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου καί τοῦ Κανόνος «Ἀνοίξω τό Στόμα μου» ἀνεγνώσθη ἡ Α’ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, προεξαρχούσης τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συμπροσευχομένων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα  κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί εὐλαβῶν Χριστιανῶν, πρός τούς ὁποίους μετά τό πέρας τῆς Ἀκολουθίας ὡμίλησεν ὁ Μακαριώτατος διά τοῦ κάτωθι κηρύγματος Αὐτοῦ:

«Ἄγγελος πρωτοστάτης, οὐρανόθεν ἐπέμφθη, εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό Χαῖρε· καί σύν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ, σωματούμενόν σε θεωρῶν Κύριε, ἐξίστατο καί ἵστατο, κραυγάζων πρός αὐτήν τοιαῦτα. Χαῖρε, δι’ ἦς ἡ χαρά ἐκλάμψει,  χαῖρε, δι’ ἦς ἡ ἀρά ἐκλείψει».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἐθέσπισε διά τῶν θεοφόρων αὐτῆς Πατέρων, ὅπως ἑκάστη ἑβδομάς τῶν Νηστειῶν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς κρατύνεται διά τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου πρός τήν Ὑπερευλογημένην Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ, τήν ἀειπάρθενον Μαρίαν.

Καί τοῦτο, διότι ἡ νηστεία τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς ἀποτελεῖ τήν πύλην, διά τῆς ὁποίας εἰσερχόμεθα ἤ μᾶλλον ἐπανερχόμεθα εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου, δηλαδή εἰς τήν χαράν, ἡ ὁποία ἐκλάμπει κατά τήν Πασχάλιον ἡμέραν τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Ἡ ἀνταπόκρισις τῆς Παρθένου Μαρίας εἰς τό μήνυμα τοῦ ἀγγέλου Γαβριήλ: «μή φοβοῦ Μαριάμ· εὗρες γάρ χάριν παρά τῷ Θεῷ. Καί ἰδού συλλήψῃ ἐν γαστρί καί τέξῃ υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν», (Λουκ. 1,30-31).«Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου», (Λουκ. 1,38), ἐκρήμνισε τόν φραγμόν τῆς ἔχθρας πού ὑπῆρχε μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ἐξ αἰτίας τῆς παρακοῆς τῶν πρωτοπλάστων Ἀδάμ καί Εὔας. «Αὐτός γάρ [ὁ Χριστός] ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τά ἀμφότερα ἕν καί τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας»,  (Ἐφ. 2,14) κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.

Ἡ τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ τοῦ Ἀγγέλου ἀκούσασα τό «Χαῖρε κεχαριτωμένη» Θεοτόκος Μαρία, ἐγένετο ἡ αἰτία ἐξαφανίσεως τῆς λύπης μεταξύ Δημιουργοῦ καί δημιουργήματος. Διό καί ὁ ὑμνῳδός Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης, ὀνομάζει τήν Παναγίαν «θεῖον διαλλακτήριον»: «Χαίροις ἐκλεγομένη Θεῷ πρό γεννήσεων· χαίροις, τό θεῖον πρός ἀνθρώπους διαλλακτήριον· χαίροις θησαυρέ τῆς ἀκηράτου ζωῆς». Τό δέ θεῖον τοῦτο διαλλακτήριον δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν «ἐπουράνιον κλίμακα, δηλαδή τήν Θεοτόκον Μαρίαν, δι’ ἧς κατέβη ὁ Θεός ἐπί τῆς γῆς, ἀλλά καί ἡ γέφυρα, ἡ μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν», τοὐτέστιν τό μέσον, διά τοῦ ὁποίου ὁ Χριστός «ἀποκατήλλαξεν ἐν τῷ σώματι τῆς σαρκός Αὐτοῦ» (Κολ.1,22) τόν ἄνθρωπον. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς Θεοτόκου ἐφανερώθη ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ πρός τό ἀνθρώπινον γένος. Ὁ Θεός Λόγος προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν σάρκα ἐξ αὐτῆς καί ἐθέωσεν αὐτήν «ἐν ἑαυτῷ». Ὡς δέ λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἡ ὑπερευλογημένη Παρθένος Μαρία εἶναι «ἡ Θεοῦ καί παντός ἀνθρωπίνου γένους στᾶσα μεταξύ, τόν μέν Θεόν ἐποίησεν υἱόν ἀνθρώπου, υἱούς δέ Θεοῦ τούς ἀνθρώπους ἀπειργάσατο».

Ὁ δέ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ἐγκωμιάζων ὑμνολογικῶς τήν ἐκ τῶν τῆς Παρθένου ἁγνῶν αἱμάτων σάρκωσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου λέγει: «ἐξέστη τά σύμπαντα ἐπί τῇ θείᾳ δόξῃ σου·· σύ γάρ, ἀπειρόγαμε Παρθένε, ἔσχες ἐν μήτρᾳ, τόν ἐπί πάντων Θεόν, καί τέτοκας ἄχρονον Υἱόν, πᾶσι τοῖς ὑμνοῦσί σε, σωτηρίαν βραβεύοντα».

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ θεία δόξα τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου Μαρίας προκαλεῖ τόν θαυμασμόν τοῦ σύμπαντος κόσμου. Τό ἀνεκδιήγητον μεγαλεῖον τῆς Παρθένου Μαρίας συνίσταται εἰς τό γεγονός  ὅτι ἐν τῇ μήτρᾳ αὐτῆς συνέλαβε ἀσπόρως τόν Κύριον, δηλονότι τόν ἐπί πάντων Θεόν», ὡς κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος λέγων: «Εἷς Θεός καί Πατήρ πάντων, ὁ ἐπί πάντων, καί διά πάντων καί ἐν πᾶσιν ἡμῖν», (Ἐφ. 4,6).

Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία οὐχί μόνον τιμᾷ καί μακαρίζει τήν Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἐξόχως ἐπικαλεῖται τάς πρεσβείας καί ἱκεσίας Αὐτῆς πρός τόν Υἱόν καί Θεόν αὐτῆς, Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Καί τοῦτο διότι τό πρόσωπον τῆς Θεοτόκου εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένον μέ τό μέγα τῆς θείας Οἰκονομίας μυστήριον τῆς σωτηρίας, δηλονότι τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκ τῆς Θεοτόκου προῆλθεν ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, τό φῶς τοῦ κόσμου, ὁ Χριστός. Καί: «ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθών ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς», (Ἰωάν. 8,12), λέγει Κύριος.

Τήν ὁδόν ταύτην τοῦ φωτός, τοὐτέστιν τόν βίον καί τόν περίπατον τῶν κατά Θεόν» , ὡς κηρύττει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἵνα ἀκολουθήσωμεν κατά τό προκείμενον στάδιον τῆς ἁγίας καί Μεγάλης νηστείας τοῦ νῦν καιροῦ, κατά τόν ὁποῖον, ὡς ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός: «ἔλαμψε τῆς ἐγκρατείας ἡ εὐπρέπεια, τῶν δαιμόνων τήν ἀχλύν φυγαδεύουσα, ἐπεδήμησε τῆς νηστείας ἡ σεμνότης, τῶν ψυχικῶν παθῶν, τήν ἰατρείαν φέρουσα». Ὡς δέ λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, «ἐπειδή οὐκ ἐνηστεύσαμεν, ἐξεπέσομεν τοῦ Παραδείσου· νηστεύσωμεν τοίνυν , ἵνα πρός αὐτόν ἐπανέλθωμεν».

Καθίσταται σαφές ὅτι ἡ ἐγκράτεια καί ἡ νηστεία εἶναι ἡ ἀσφαλής ὁδός, ἡ ἄγουσα εἰς τήν πύλην τῆς μετανοίας. Μετάνοια δέ κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τῆς Κλίμακος σημαίνει συμφωνία μέ τόν Θεόν διά νέαν ζωήν. «Μετάνοιά ἐστι συνθήκη πρός Θεόν δευτέρου βίου». Διό καί ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης εὐστόχως παραγγέλλει, ὅπως ὑποδεχθῶμεν «τό χάρισμα τῆς νηστείας ὡς θεοδώρητον καιρόν τῆς μετανόιας».

Παρακαλέσωμεν λοιπόν τήν κεχαριτωμένην Θεοτόκον Μητέρα τῆς Θεοῦ, ἵνα τῇ θερμῇ αὐτῆς πρεσβείᾳ κατευθύνῃ τάς ἐντεύξεις καί δεήσεις ἡμῶν πρός τόν Υἱόν καί Θεόν αὐτῆς, Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «τό τοῦ Θεοῦ ἅγιον Ὄρος ὑμνήσωμεν, Μαρίαν τήν ἀμίαντον, ἐξ ἧς ἀνέτειλεν ὁ τῆς Δικαιοσύνης Ἥλιος τοῖς ἐν σκότει, Χριστός ἡ πάντων ζωή».

Ἔτη πολλά καί εὐλογημένον τό στάδιον τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς. Ἀμήν».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

https://www.facebook.com/JerusalemPatriarchate/videos/729005675543883