Η Α΄ ΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΑΟΝ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ.

Τήν 5.15 μ.μ. ὥραν τῆς Παρασκευῆς, 9^ης/22^ας Μαρτίου 2013, ἤρξατο ἡ ἀκολουθία τῆς Α’ Στάσεως τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Θεοτόκου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῶν Ἀναστάσεως.

 Τῆς ἀκολουθίας ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος κατελθών μετά συνοδείας Ἁγιοταφιτῶν καί τῇ κρούσει τῶν κωδώνων ἐκ τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος.

 Ἡ ἀκολουθία περιελάμβανε κατά τήν τυπικήν διάταξιν ἐν τῇ ἀκολουθίᾳ τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου τόν κανόνα «Ἀνοίξω τό στόμα μου» καί τούς οἴκους τῆς Α’ Στάσεως τῶν Χαιρετισμῶν.

 Πρό τῆς ἀπολύσεως ὁ Μακαριώτατος ὡμίλησε λόγον ἐποικοδομητικόν πρός τούς μετασχόντας τῆς ἀκολουθίας μοναχούς, μοναχάς καί λαϊκούς, ἔχοντα οὕτως ἑλληνιστί:

 «Τήν ἀνεξιχνίαστον θείαν βουλήν τῆς ἐκ τῆς Παρθένου σαρκώσεως σοῦ τοῦ Ὑψίστου, ὁ προφήτης Ἀββακούμ κατανοῶν ἐκραύγαζε, δόξα τῇ δυνάμει Σου Κύριε» ( Ὁ Προφήτης Ἀββακούμ, κατανοώντας τό ἀνεξιχνίαστο θεϊκό σχέδιο τῆς ἐνσαρκώσεώς Σου, Ἐσένα τοῦ ὑψίστου Θεοῦ, ἀπό τήν Παρθένο φώναζε δυνατά Δόξα ἁρμόζει στήν δύναμίν Σου Κύριε», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός, Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ διά στόματος τοῦ Προφήτου Ἀββακούμ νά κατανοήσωμεν τήν ἀνεξιχνίαστον Θείαν Βουλήν τῆς ἐκ τῆς Παρθένου Σαρκώσεως τοῦ Ὑψίστου, δηλονότι τό μυστήριον τῆς Ἐνσαρκώσεως καί Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ κατανόησις τοῦ θείου τούτου μυστηρίου ἐπιτυγχάνεται μόνον διά τῆς πίστεως καί τῆς ἐνεργοῦς συμμετοχῆς μας εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας. Καί τοῦτο διότι ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου «τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ», κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον, ἐγένετο γνωστή «ταῖς ἀρχαῖς καί ταῖς ἐξουσίαις, ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διά τῆς Ἐκκλησίας», (Ἐφεσίους 3,9-10).

Τοῦ μυστηρίου τούτου κεντρικήν θέσιν κατέχει τό πρόσωπον τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, περί τῆς ὁποίας προεκήρυξεν ὁ Προφήτης Ἡσαΐας: «Διὰ τοῦτο δώσει Κύριος αὐτὸς ὑμῖν σημεῖον· ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ», (Ἡσ. 7,14). Ὁ υἱός δέ οὗτος τῆς Παρθένου, κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, εἶναι ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου: «Οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, ὁ Χριστός», (Ἰωάν. 4,42).

Τό σωτήριον ἔργον τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τήν ὁδόν τῆς σωτηρίας, καταγγέλλει ἡμῖν, (Πράξ.16,17), σήμερον, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία διά τοῦ καιροῦ τῆς εὐλογημένης νηστείας τῆς Ἀγίας καί μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας: «Ἐλήλυθεν ἡ νηστεία, ἡ μήτηρ τῆς σωφροσύνης, ἡ κατήγορος τῆς ἁμαρτίας καί συνήγορος τῆς μετανοίας. Ἡ πολιτεία τῶν ἀγγέλων καί σωτηρία τῶν ἀνθρώπων», (Τριῴδιον, Δευτέρα πρωΐ, 1^ης ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν).

Κατά τήν διάρκειαν τῆς νηστείας τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς προβάλλει ἡ Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν, δηλονότι τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας. Καί τοῦτο διότι ἡ Θεοτόκος καί Παρθένος Μαρία εἶναι αὕτη, «δι’ ἧς», διά τῆς ὁποίας, ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός «ἡ χαρά ἐκλάμψει καί ἡ ἀρά ἐκλείψει». Ναί, ἀγαπητοί μου, ἡ Θεοτόκος καί Παρθένος Μαρία εἶναι ἐκείνη, διά τῆς ὀποίας κατηργήθη ἡ ἀρά, δηλονότι ὁ θάνατος τῆς ἁμαρτίας καί ἐξέλαμψε ἡ χαρά τοῦ ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διά τοῦτο ὁ ὑμνῳδός ἀναφωνεῖ πρός τήν Θεοτόκον τό «χαῖρε τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις· χαῖρε τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις».

Εἰς αὐτήν ἀκριβῶς τήν χαράν τῆς ἀπολυτρώσεως, δηλαδή τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, καλούμεθα νά γίνωμεν συμμέτοχοι καί κοινωνοί διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, ἡ ὁποία ἀνεδείχθη ἀνωτέρα πάντων τῶν κτισμάτων, ἐπιγείων τε καί οὐρανίων, ἀλλά καί τιμιωτέρα τῶν ἀΰλων δυνάμεων τῶν Χερουβείμ καί Σεραφείμ. Ἡ Παρθένος Μαρία εἶναι αὐτή ἡ ὁποία ἐξαγνισθεῖσα διά τῆς ἐπισκιάσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὑπερφυῶς ἐχώρησεν ἐν ἑαυτῇ τόν Ἀχώρητον Θεόν Λόγον.

Νά διατί ὁ ὑμνῳδός κραυγάζει λέγων: «Χαῖρε, κλῖμαξ ἐπουράνιε, δι’ ἧς κατέβῃ ὁ Θεός· χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν». Μέ ἄλλα λόγια, ἡ Παναγία εἶναι ἡ κλῖμαξ, ἡ σκάλα καί ταυτοχρόνως ἡ γέφυρα τῆς ἐπιγείου καί στρατευομένης Ἐκκλησίας, διά τῆς ὁποίας ἀναγόμεθα, ἀναβαίνομεν εἰς τήν ἐπουράνιον καί θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν.

Τήν Ἐκκλησίαν τῶν πρωτοτόκων «ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων», κατά τόν θεῖον Παῦλον, (Ἑβρ. 12,23), «εἰρήνην διώκετε μετά πάντων καί τόν ἁγιασμόν, οὗ χωρίς οὐδείς ὄψεται τόν Κύριον», κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, (Ἑβρ. 12,14). (Ἐπιδιώκετε νά ἔχετε εἰρήνην μέ ὅλους. Ἐπιδιώκετε καί τόν ἁγιασμόν καί τήν καθαρότητα τῆς καρδίας ἀπό κάθε πάθος. Διότι χωρίς τόν ἁγιασμόν κανείς δέν θά ἴδη τόν Κύριον, δέν θά εἰσέλθῃ εἰς τήν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.

Ἰδού, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καιρός ἁγιασμοῦ καί καιρός μετανοίας. Ἰδού καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας, λέγει ὀ μέγας Παῦλος, (Β΄ Κορ. 6,2).

Ὁ καιρός δέ οὗτος εἶναι τό στάδιον τῆς ἁγίας νηστείας. Ὁ καιρός οὗτος εἶναι ἡ λειτουργική καί μυστηριακή, ἀλλά καί προσευχητική ζωή τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία μᾶς ἀναμένει ὅλους μας, τόν πρῶτον καί τόν ἔσχατον, τόν ἐντός καί τόν ἐκτός νά ἐπιστρέψωμεν διά τῆς μετανοίας καί τῶν ἔργων τῆς νηστείας, ὅπως εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ συγχώρησις καί βεβαίως ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον καί ἰδιαιτέρως ἡ ἀγάπη πρός τόν ἐχθρόν ἡμῶν.

Ἱκετεύσωμεν, ἀδελφοί μου, τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, ἵνα ὁ ἐξ αὐτῆς σαρκωθείς ἀτρέπτως Θεός Λόγος χαρίζῃ εἰς ἡμᾶς καί εἰς ὅλον τόν κόσμον τήν εἰρήνην καί τόν ἁγιασμόν, ἵνα ἀξιωθῶμεν νά καταντήσωμεν εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί εἰς τήν μετ’Αὐτοῦ συνανάστασιν ἡμῶν, Ἀμήν.

Ἡ ἀκολουθία μετεδόθη ζωντανά ἐκ τοῦ Δικτυακοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τοῦ Πατριαρχείου, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://jerusalem-patriarchate.info/2012/12/26/7446/

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/61gEsgJxRRY

ngg_shortcode_0_placeholder