Η Α΄ ΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ
Τό ἑσπέρας τῆς Παρασκευῆς, 26ης Φεβρουαρίου/ 11ης Μαρτίου 2022, ἔλαβε χώραν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἡ τελετή τῆς Α΄ Στάσεως τῶν Χαιρετισμῶν – Ἀκαθίστου Ὕμνου.
Κατά τήν Ἀκολουθίαν ταύτην, ὡς ὁρίζει τό Τυπικόν, εἰς τό πλαίσιον τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου, ἐψάλη ὁ Κανών «Ἀνοίξω τό στόμα μου» καί ἀνεγνώσθη ἐμμελῶς ἡ Α΄ Στάσις τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου.
Πρός τό τέλος τῆς τελετῆς ὁ Προεξάρχων αὐτῆς Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἀπηύθυνε λόγους οἰκοδομῆς πρός τούς πιστούς ὡς ἕπεται:
«Ἄγγελος πρωτοστάτης, οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό χαῖρε· καί σύν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ, σωματούμενόν σε θεωρῶν Κύριε, ἐξίστατο καί ἵστατο, κραυγάζων πρός αὐτήν τοιαῦτα. Χαῖρε, δι’ ἦς ἡ χαρά ἐκλάμψει, χαῖρε, δι’ ἦς ἡ ἀρά ἐκλείψει».
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Ἰδού «ἐλήλυθεν ἡ νηστεία, ἡ μήτηρ τῆς σωφροσύνης ἡ κατήγορος τῆς ἁμαρτίας καί συνήγορος τῆς μετανοίας, ἡ πολιτεία τῶν Ἀγγέλων καί σωτηρία τῶν ἀνθρώπων», ἀναγγέλλει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας.
Εὐφραίνεται καί ἀγάλλεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μέ τήν εἴσοδόν μας εἰς τό στάδιον τῆς νηστείας τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς. Καί τοῦτο διότι ἡ νηστεία, τήν ὁποίαν ὑπέδειξεν εἰς ἡμᾶς αὐτός Οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός «νηστεύσας ἡμέρας τεσσαράκοντα καί νύκτας τεσσαράκοντα» (Ματθ. 4,2), εἶναι ὄντως ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.
Καί διά τί ἡ νηστεία εἶναι ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων; Διότι κατά τόν Μέγαν Βασίλειον, «ἐπειδή οὐκ ἐνηστεύσαμεν, ἐξεπέσαμεν τοῦ παραδείσου· νηστεύσωμεν τοίνυν, ἵνα πρός αὐτόν ἐπανέλθωμεν». Ἐπειδή δέν ἐνηστεύσαμεν ἐξεπέσαμεν ἀπό τόν παράδεισον. Ἄς νηστεύσωμεν λοιπόν, διά νά ἐπανέλθωμεν εἰς αὐτόν.
Ὁ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων σαρκωθείς καί ἐνανθρωπήσας Θεός Λόγος Σωτήρ ἡμῶν Χριστός εἶναι ὁ νέος Ἀδάμ, ἡ δέ Θεοτόκος καί ἀειπάρθενος Μαρία εἶναι ἡ νέα Εὔα, διά τῆς ὁποίας «ἡμῖν [= γιά χάρη μας] σωματοῦται ὁ ἀσώματος καί ἄρχεται ὁ ἄναρχος, καί χωρεῖται ὁ ἀχώρητος» κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν. Κατά δέ τόν ὑμνῳδόν τῆς Ἐκκλησίας ἡ Παναγία Θεοτόκος ἐγένετο «ἡ τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἀνάκλησις καί τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις».
Ἡ ἐπί γῆς καί ἡμῖν τοῖς ἀνθρώποις φανερωθεῖσα Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ ὁρατός Παράδεισος, ὁ δέ Χριστός εἶναι τό «ξύλον τῆς ζωῆς». Διό καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος παραγγέλλει ἐν τῇ Ἀποκαλύψει αὐτοῦ: «Ὁ ἔχων οὗς ἀκουσάτω, τί τό Πνεῦμα [τό Ἅγιον ] λέγει ταῖς Ἐκκλησίαις. Τῷ νικῶντι δώσω αὐτῷ φαγεῖν ἐκ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς, ὅ ἐστιν ἐν τῷ παραδείσῳ τοῦ Θεοῦ μου ( Ἀποκ. 2,7). Καί ἀναλυτικώτερον, εἰς ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος θά νικήσῃ εἰς τόν κατά τοῦ σατανᾶ καί τῆς ἁμαρτίας ἀγῶνα, θά δώσω εἰς αὐτόν νά φάγῃ ἀπό τό ξύλον τῆς ζωῆς. Θά τόν ἀξιώσω δηλαδή νά ἀπολαύσῃ τά αἰώνια ἀγαθά μέσα εἰς τόν Παράδεισον τοῦ Πατρός μου, ὁ ὁποῖος κατά τήν ἀνθρωπίνην φύσιν μου εἶναι καί Θεός μου.
Οἱ ἅγιοι καί Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐθέσπισαν τήν ἀκολουθίαν τῶν «Χαιρετισμῶν» εἰς τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον κατά τό εὐλογημένον στάδιον τῆς μεγάλης νηστείας, διότι κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν, «δι’ αὐτῆς ἡμεῖς εἰς Μίαν Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν ἐπολιτογραφήθημεν». Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡμεῖς διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καί τῆς σφραγῖδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔχομεν καταγραφῆ πολῖται τῆς ἀοράτου καί οὐρανίου Ἐκκλησίας, τοὐτέστιν τῆς ἀιωνίου πολιτείας τοῦ Θεοῦ, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «Οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ. 13,14).
Ἐπειδή ἀκριβῶς οὐδέν μένει ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ, «παράγει γάρ τό σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου» (Α΄ Κορ. 7,31), «ὀφείλομεν οὖν φεύγειν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου καί πρός τήν μέλλουσαν πόλιν τρέχειν, τοὐτέστιν τόν οὐρανόν», λέγει ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ νηστεία εἶναι ἡ ἀσφαλής κλῖμαξ, διά τῆς ὁποίας μεταβαίνομεν ἐκ τῆς γῆς εἰς τόν οὐρανόν.
Ἡ ἀληθινή νηστεία εἶναι ἀποξένωσις ἀπό τά κακά. Ἡ νηστεία εἶναι ἡ ἀρχή τῆς μετανοίας λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος. «Νηστεία γάρ ἀληθής ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις. Νηστεία δέ, ἀρχή μετανοίας». Κατά δέ τόν Εὐαγγελιστήν Λουκᾶν: «Ὁ Θεός τήν μετάνοιαν ἔδωκεν εἰς ζωήν» (Πράξ. 11,18). «Ζωήν αἰώνιον ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεός καί αὕτη ἡ ζωή ἐν τῷ Υἱῷ Αὐτοῦ ἐστιν. Ὁ ἔχων τόν Υἱόν, δηλονότι τόν Χριστόν, ἔχει τήν ζωήν», κηρύσσει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰώαννης (Πρβλ. Α΄Ἰωάνν. 5, 11-12).
Ἰδού καί πάλιν διά τί χαιρετίζομεν καί μεγαλύνομεν τήν ὑπερευλογημένην Θεοτόκον, διότι αὕτη ἀνεδείχθη ἡ Μητέρα τῆς Ζωῆς, δηλονότι τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.
Διό παρακαλέσωμεν αὐτήν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἵνα ταῖς μητρικαῖς αὐτῆς πρεσβείαις ἀξιωθῶμεν προσκυνῆσαι τήν λαμπροφόρον Ἀνάστασιν τοῦ νικητοῦ τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.
Μετά δέ τοῦ θεηγόρου Ἁγίου Ἰωάννου, τοῦ ὑμνογράφου τῆς Παναγίας εἴπωμεν:
«Παράτεινον τό ἔλεός σου Πανάγαθε Δέσποινα, τοῖς γιγνώσκουσί σε, καί ἴδε ἐπί τούς δούλους σου καί ἐπί τά ἔργα αὐτῶν καί κατεύθυνον πάντας εἰς ὁδόν εἰρήνης, ὅτι πάντων οἱ ὀφθαλμοί εἰς σέ ἐλπίζουσι, καί σοῦ τῇ μεσιτείᾳ τήν καταλλαγήν τήν πρός τόν Υἱόν σου καί Σωτῆρα καί Θεόν ἡμῶν ἐσχήκαμεν, ᾧ ἡ δόξα σύν τῷ ἀνάρχω αὐτοῦ Πατρί καί τῷ ὁμοφυεῖ καί Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Καλή καί εὐλογημένη Τεσσαρακοστή».
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας