ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Ἀριθμ. Πρωτ.

564

Παναγιώτατε καί Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κωνσταντινου-πόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικέ Πατριάρχα, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ λίαν ἀγαπητέ καί ἐπιπόθητε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος Κύριε Βαρθολομαῖε. Τήν Ὑμετέραν περισπούδαστον Ἡμῖν Σεβασμίαν Παναγιότητα ἐν φιλήματι ἁγίῳ περιπτυσσόμενοι ὑπερήδιστα προσαγορεύομεν.

Γνόντες παρά τε τῶν ἡμετέρων Ἀδελφῶν Ἁγιοταφιτῶν, τῶν προσφάτως τόν σεπτόν Οἰκουμενικόν Θρόνον ἐπισκεψαμένων, παρά τε τῆς διεθνοῦς εἰδησεογραφίας, τόν ἐσμόν τῶν ἀντιξόων περιστάσεων, ὑφ’ ἅς ἡ Ὑμετέρα Γερασμιωτάτη Παναγιότης σύν πᾶσι τοῖς περί αὐτήν Ἱερωτάτοις Ἀρχιερεῦσιν ἐπιτελεῖ τό σωτήριον τῆς Ἐκκλησίας ἔργον, χάριν οὐχί μόνον τοῦ χριστεπωνύμου ποιμνίου, ἀλλά καί τῶν καλῶς ἐννοουμένων συμφερόντων τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας, τῆς ἐπιθυμούσης τήν ἔνταξιν αὐτῆς εἰς τήν εὐρωπαϊκήν οἰκογένειαν, ἀνάγκην ἔσχομεν ἀπευθῦναι Αὐτῇ τά Πατριαρχικά Ἡμῶν Γράμματα ταῦτα· ἐν οἷς παρακαλοῦμεν Αὐτήν ἐμμεῖναι ἀτρέπτως τῷ ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας ἀγῶνι καί τῇ ἐκκλησιαστικῇ Παραδόσει καί μή Αὐτήν θροεῖσθαι ὑπό τῶν ἐναντίων ἀνέμων, τῶν ἐξαγομένων ἀπό πολιτικῶν σχημάτων τοῦ προσκαίρου κόσμου τούτου, μή ἐχόντων οὐσιαστικήν γνῶσιν τῶν ἱερῶν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας θεσμῶν καί ἱερῶν Κανόνων.

Ἡ ἀπόφασις τοῦ Ἀνωτάτου Ἀκυρωτικοῦ Δικαστηρίου τῆς Τουρκίας, περί τῆς Οἰκουμενικότητος τοῦ Πατριαρχικοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως Θρόνου, ἐπεμβᾶσα, ὡς μή ὤφειλε, εἰς θέματα ἐκφεύγοντα τῶν τοῦ Δικαστηρίου τούτου πεπερασμένων, ἐντός δηλονότι τῆς ἐπικρατείας τῆς σεβαστῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας, ὁρίων, προκαλεῖ εὔλογον ἀπορίαν, ἀλλά καί λύπην. Διότι ἡ Οἰκουμενικότης τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, εἶναι ἀναμφισβήτητος, καί ἔννοια ἀδιαίρετος τῶν ἱερῶν Κανόνων καί τῆς ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔργον τῆς θείας Προνοίας διά τήν πηδαλιουχίαν τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἅστινας αὕτη ὠφελεῖ διά τῆς μεταξύ ἴσων, ἐν ὁμονοίᾳ καί Συνόδῳ προεδρίας τοῦ τά πρεσβεῖα τιμῆς ἔχοντος Θρόνου τῆς Νέας Ρώμης Κωνσταντινουπόλεως, πρώτου ἐν τιμῇ μεταξύ ἴσων Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν.

Ὁ ρόλος τόν ὁποῖον ἐκλήθη, ὅπως διαδραματίσῃ ἡ Ἐκκλησία τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων, ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ γ΄ Κανόνος τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου,  κυρίως τοῦ κη΄ τῆς Δ΄ καί ἐφεξῆς, ἐγένετο καταφανής, ὅτε, τῆς Δυτικῆς, Ὀρθοδόξου τότε, Ἐκκλησίας καταπονου-μένης ὑπό πολλῶν ἀντιξοοτήτων, ἡ Ἐκκλησία τῆς κατ’ Ἀνατολάς Πρωτευούσης, ἀνέλαβε ρόλον πρωταρχικόν, εἴς τε τήν ἱεραποστολήν πρός τούς Ρώς καί Σλάβους τοῦ βορρᾶ, εἴς τε τήν προάσπισιν τῶν λοιπῶν ἐμπεριστάτων Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς καί τήν ὀρθοτόμησιν τῆς Πίστεως κατά τῶν ποικιλωνύμων ἐξ ἀνατολῶν αἱρετικῶν, ὥστε ὀρθῶς ἀποδίδοσθαι μέν τῷ αὐτῆς Πατριάρχῃ, ἤδη ἀπό τῶν ἀρχῶν τοῦ ἕκτου μετά Χριστόν αἰῶνος, τήν προσωνυμίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ, ἀποτελεῖν δέ τήν κατά Κωνσταντινούπολιν Ἐκκλησίαν Μητέρα τῶν  λοιπῶν Ἐκκλησιῶν, ἐν τῇ ἐννοίᾳ τοῦ ἁπτοῦ καί ὁρατοῦ σημείου ἑνότητος καί ἐκκλησιαστικῆς δια-κυβερνητικῆς δυνάμεως, τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας διατηρούσης, ὡς πηγῆς, τήν, ὑπό ἁγιογραφικήν ἔποψιν, πνευματικήν τῶν Ὀρθοδόξων μητρότητα.  Ἄλλως τε, ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων, ἡ διατηρήσασα καί ἔτι διατηροῦσα τά Πάνσεπτα Προσκυνήματα τῆς ἐν Νόμῳ καί ἐν Χάριτι Διαθήκης, ὡς πνευματικόν θησαυρόν συμπάσης τῆς ἀνθρωπότητος, ἀπήλαυσε πολλάκις τῆς οἰκουμενικῆς ταύτης μητρικῆς πτέρυγος τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.

Ἐφ’ οἷς, εὐχόμεθα ὁλοψύχως τῇ Ὑμετέρᾳ λίαν Γερασμίᾳ Παναγιότητι, ὅπως ἡ Θεία Χάρις, τοῦτο μέν, ἀποδείξῃ «τοῖς μακράν καί τοῖς ἐγγύς» τήν καθαρῶς πνευματικήν καί ἀλλοτρίαν ἐγκοσμιοκρατικῶν προεκτάσεων διάστασιν τῆς Οἰκουμενικότητος τοῦ  κατ’ Αὐτήν Θρόνου, τοῦτο δέ, παρέχῃ Αὐτῇ τήν ἐξ Ὕψους δύναμιν πρός ὑπέρβασιν πάντων τῶν ἀναφυομένων προβλημάτων καί δυσχερειῶν ἐν τῇ Ταύτης οἰακοστροφίᾳ· κατασπαζόμενοι δ’ Αὐτήν ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Κυρίου ἡμῶν, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ    ‚ϐζʹ    Αὐγούστου   α΄.

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων