ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ

(ἀπόσπασμα ἐγγράφου διαμαρτυρίας

σταλείσης πρός τόν μονοφυσίτην

Αὐτοκράτορα Ἀναστάσιον,

ὑπό τῶν Μοναχῶν τῆς ἐρήμου τῶ ἔτει 516 μ.Χ.,

τῇ φροντίδι τῶν Ἁγίων Σάββα καί Θεοδοσίου)

«Ἐπειδή διά τοῦτων τῶν Ἁγίων τεσσάρων Συνόδωv [1] ἐδέχθημεν (καθώς πολλάς φοράς ἔχει λεχθῇ),  τήν μονογενῆ καί Ἀποστολικήν Πίστιν πάντες ἡμεῖς οἱ κάτοικοι τῆς Ἁγίας ταύτης Γῆς, καί ἔχομεν στηριχθῆ εἰς αὐτήν μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, λοιπόν οὐδείς θά δυνηθῇ μέ ὁποιονδήποτε τρόπον νά μᾶς ἐνώσῃ μέ κάποιον ὁ ὁποῖος δέν πιστεύει οὕτω καί δέν πειθαρχεῖ εἰς αὐτάς, ἔστω καί ἐάν μᾶς ἀναμένουν μύριοι θάνατοι».

«Ἄς εἶναι πεπεισμένη ἡ ἐξουσία Σου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἐκλεκτῶν Ἀγγέλων, ὅτι μέ κανένα τρόπον ἤ λόγον δέν δεχόμεθα τήν ἕνωσιν μέ τούς προαναφερθέντας Ἀποσχιστάς [2] χωρίς ἔνθεσμον καί κανονικήν κρίσιν, οὔτε συμφωνοῦμε μέ κάποιαν καινοτομίαν εἰς τήν πίστιν δι’ οἱονδήποτε λόγον, οὔτε θά ἀποδεχθῶμεν ὁποτεδήποτε πρόσωπον ἀπό τούς Ἀκεφάλους διά νά χειροτονηθῇ μέ τήν βίαν. Ἐάν, ὅμως, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας συμβῇ τοιοῦτόν τι, πληροφοροῦμεν ἐνώπιον τῆς Ἁγίας και Ὁμοουσίου Τριάδος τήν εὐσέβειάν Σας, ὅτι τά αἵματα πάντων ἡμῶν προθύμως θά ἐκχυθοῦν καί πάντες οἱ Ἅγιοι Τόποι θά καταστραφοῦν διά πυρός πρίν γίνῃ τοιοῦτον τι εἰς τήν Ἁγίαν ταύτην Πόλιν τοῦ Θεοῦ. Διότι ποῖον εἶναι τό ὄφελος ἀπό τήν ἁπλήν προσωνυμίαν τῶν Ἁγίων Τόπων ἐνῷ αὐτοί μέ τοιοῦτον τρόπον πολεμοῦνται καί ἀτιμάζονται»;

«Ἄν λοιπόν ἐξ αἰτίας τῆς Πίστεως, ὅλα αὐτά κινῶνται κατά τῆς Ἁγίας τοῦ Θεοῦ Πόλεως Ἱερουσαλήμ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τόν ὀφθαλμόν καί φωστῆρα πάσης τῆς οἰκουμένης καί ἡ ὁποία ἐδέχθη τόν λόγον τοῦ Εὐαγγελίου (ἐφ’ ὅσον κατά τό προφητικόν ἐκεῖνο λόγιον «ἀπό τήν Σιών θά προέλθῃ νόμος,καί λόγος Κυρίου ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ»), ἄν δέ οἱ κάτοικοί της μέ τάς ἰδίας των χεῖρας  – τρόπον τινά – ψηλαφοῦν καθ’ ἑκάστην τήν ἀλήθειαν διά τῶν ἰδίων τῶν Σεβασμίων Τόπων εἰς τούς ὁποίους συνετελέσθη τό μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ μεγάλου Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν, πῶς, λοιπόν, μετά ἀπό πεντακόσια καί πλέον ἔτη ἀπό τῆς  τοῦ Χριστοῦ παρουσίας οἱ Ἱεροσολυμῖται μανθάνομεν τήν Πίστιν; Συνεπῶς, εἶναι δυνατόν μέ ἀσφάλειαν νά γνωρίσωμεν, ὅτι ἡ διόρθωσις ἡ ὁποία τώρα δῆθεν ἐπεισάγεται εἰς τήν προηγουμένην κατά Χριστόν πίστιν δέν εἶναι τοῦ ἀληθινοῦ Χριστοῦ, ἀλλά διδαχή τοῦ Ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος ἐπείγεται νά συγχύσῃ τήν ἕνωσιν καί εἰρήνην τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ καί ὁ ὁποῖος ἐγέμισε τά πάντα μέ ταραχήν καί ἀκαταστασίαν».

(Κυρίλλου Σκυθοπολίτου, Βίος Ἁγίου Σάββα νζ’, Schwarz 154, 156, 157)

[1]  Ἐννοεῖ τάς τέσσαρας πρώτας Οἰκουμενικάς Συνόδους, αἱ ὁποῖαι εἶχον μέχρι τοῦ ἔτους ἐκείνου λάβει χώραν

[2]   τ.ἔ. αἱρετικούς Μονοφυσίτας