ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ ΚΥΡΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΓΕΡ. ΑΡΧΙΓΡΑΜΜΑΤΕΩΣ.

“Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,

Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε,

Εὐλαβεῖς ἱερεῖς,

Εὐσεβές ἐκκλησίασμα,

Ἡ κατά τήν πρωΐαν τῆς ἡμέρας ταύτης πρός Κύριον ἐκδημία τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Καισαρείας κυροῦ Βασιλείου ἐνέβαλε εἰς τήν ψυχήν τῶν μελῶν τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος θλῖψιν βαθεῖαν. Ταύτην ἐν τῇ πίστει τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀναστάσεως καί τῇ ἐλπίδι ζωῆς αἰωνίου ὑπερέβημεν καί συνήχθημεν εἰς τό ἱερόν τοῦτο παρεκκλήσιον τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος καί ἱσαποστόλου Θέκλης, ἵνα τό χρέος ἡμῶν τό Ἁγιοταφιτικόν ἐπιτελέσωμεν, τῆς προσευχῆς ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς αὐτοῦ καί κατευοδώσεως αὐτοῦ ἐν τῇ πορείᾳ αὐτοῦ πρός οὐρανόν.

Εὑρισκόμενοι ἐνώπιον τοῦ πολιοῦ, σεβαστοῦ καί ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ ἡμῶν, ἀναλογιζόμεθα ὡς εἰκός «τί τό περί ἡμᾶς τοῦτο γέγονεν μυστήριον; «πῶς ὁ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ πλασθείς ἄνθρωπος, ὡμοιώθη τῇ φθορᾷ»; Ἐν τῷ θανάτῳ τοῦ ἀδελφοῦ ἡμῶν, ὑπομιμνῃσκόμεθα, καθ’ ᾧ μέτρῳ γινόμεθα ἐπιλήσμονες,  περί τῆς παροδικότητος τῆς ζωῆς ταύτης καί πάσης ἐν αὐτῇ ματαίας κοσμικῆς δυνάμεως καί ἐξουσίας.

Πολλῶ μᾶλλον ὅμως ἀναμιμνῃσκόμεθα τό γεγονός ὅτι «ἄνθρωπός λεγόμενος Ἰησοῦς» μετέσχεν ὅλων τῶν ἀμέμπτων ἀνθρωπείων παθῶν ἡμῶν μετέσχεν ἔτι καί αὐτοῦ τοῦ θανάτου, ὦ τοῦ παραδόξου θαύματος, καί διά τοῦ θανάτου Αὐτοῦ καί τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ ἐλυτρώσατο ἡμᾶς καί κατέστησεν ἡμᾶς δυνατούς εἰς τήν ἐνατένισιν καί ὑπέρβασιν τοῦ φόβου τοῦ θανάτου, «θάνατος ἡμῶν οὐκέτι κυριεύει».

Ἐν τῷ πνεύματι οὐν τοῦ χαροποιοῦ Ὀρθοδόξου πένθους προπέμπομεν τόν ἀγαπητόν καί σεβαστόν ἀδελφόν ἡμῶν ὑπομιμνῄσκοντες εἰς ἑαυτούς καί εἰς πάντας  τούς τιμῶντας τήν ἐξόδιον αὐτοῦ ἀκολουθίαν, ὅτι οὗτος, καθώς οἱ πλεῖστοι τῶν Ἁγιοταφιτῶν,  προσῆλθε λίαν νεαρός ἐκ τῆς ἐνδόξου γενετείρας αὐτοῦ τῆς πόλεως τοῦ Ἄργους  καί προσέγραψεν καί ἀφιέρωσεν ἑαυτόν  εἰς τήν  Ἁγίαν Πόλιν καί τήν Ἐκκλησίαν αὐτῆς, τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα. Ἐμαθητεύθη παρά τῷ Γέροντι αὐτοῦ Ἀρχιμανδρίτῃ Παλλαδίῳ, Γέροντι Ἀρχιγραμματεῖ τοῦ Πατριαρχείου. Ἀποφοιτήσας τῆς Ἱερατικῆς Σχολῆς τοῦ Πατριαρχείου, ἐξέμαθεν ἄριστα τήν Ἀγγλικήν εἰς τό ἐν Σιών Ἀγγλικῷ σχολείῳ Cobat. Ἐσπούδασε τήν ἱεράν ἐπιστήμην τῆς Θεολογίας εἰς τό Πανεπιστήμιον Ἀθηνῶν. Ἐπανελθών εἰς Ἱεροσόλυμα, ἀπέβη εἷς  ἐκ τῶν στενοτέρων συνεργατῶν τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Βενεδίκτου ὡς Γέρων Ἀρχιγραμματεύς ἐπί εἰκοσαετίαν. Ὑπηρέτησεν ἐν συνεχείᾳ ὡς Πατριαρχικός Ἐπίτροπος. Ἀντεπροσώπευσε τό Πατριαρχεῖον εἰς πλεῖστα συνέδρια καί πλείστας ἀποστολάς.

Ἐγκρατής τοῦ Ἕλληνος λόγου διά τήν διοικητικήν διακονίαν αὐτοῦ εἰς τήν Ἀρχιγραμματείαν, διεκρίνετο διά τήν ἱερατικήν καί ἀρχιερατικήν ἱεροπρέπειαν αὐτοῦ κατά τάς θείας ἀκολουθίας καί λειτουργίας.  Προικισμένος ὑπό τοῦ Θεοῦ διά  στεντορείας φωνῆς ἔτερπε δι’ αὐτῆς τάς ἀκοάς τῶν Ἁγιοταφιτῶν καί τῶν πιστῶν εἰς τάς ἀκολουθίας τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, τάς ὁποίας ἀνελλιπῶς καθ’ ἡμέραν μοναχικῷ καί αγιοταφιτικῷ τῷ τρόπῳ παρηκολούθει.

Ταῦτα πάντα καί ὅσα τήν προσοχήν ἡμῶν ὡς ἀτελῶν διέφυγε, χρεωστικῶς ἀναφέρομεν ἐν τῇ ἐξοδίῳ ἀκολουθίᾳ ταύτῃ, προεξαρχομένῃ ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός  ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί παρακαλοῦμεν τόν ἐλεήμονα Κύριον ἡμῶν, ὅπως  ἐν τῇ δικαιοκρισίᾳ Αὐτοῦ τῇ νικωμένῃ ὑπό τῆς φιλευσπλαγχνίας Αὐτοῦ ἐπίδῃ ἐπί τά ἀγαθά  ἔργα αὐτοῦ καί παρίδῃ ὅσα ὡς ἄνθρωπος ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως ἥμαρτε καί κατατάξῃ αὐτόν ἐν χώρᾳ ζώντων μετά τῶν ὁσίων καί δικαίων  καί ἀξιοῖ αὐτόν τῆς ἀπολαύσεως τοῦ παραμυθητικοῦ φωτός τοῦ προσώπου Αὐτοῦ. Ἀμήν. Γένοιτο”.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.