ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΜΕΤΑΣΤΑΝΤΑ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΗΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ π. ΙΩΑΚΕΙΜ ΣΤΡΟΓΓΥΛΟΝ

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΗΣ κ. ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΧΙΓΡΑΜΜΑΤΕΩΣ, ΔΙΑ ΤΟΝ ΜΕΤΑΣΤΑΝΤΑ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΗΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ  π. ΙΩΑΚΕΙΜ ΣΤΡΟΓΓΥΛΟΝ, ΗΓΟΥΜΕΝΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΤΩΝ ΕΛΑΙΩΝ, ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗΝ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΝΕΚΡΩΣΙΜΟΝ ΑΥΤΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΝ

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβάσμιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἐκλαμπρότατε κ. Πρεσβευτά τῆς Γεωργίας,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἐχθές μόλις συνεπληρώσαμεν τήν πασχάλιον ἀναστάσιμον περίοδον. Ἐχθές ἐψάλαμεν τό τελευταῖον «Χριστός Ἀνέστη» εἰς τήν ἐνάτην ὥραν τῆς ἑορτῆς τῆς ἀποδόσεως τοῦ Πάσχα. Εὐθύς ἀμέσως ἠρξάμεθα τῶν ὕμνων τῆς Ἀναλήψεως. Ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἔσχομεν πεῖραν τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀοράτως παρόντος μεταξύ ἡμῶν ἐπί τεσσαράκοντα ἡμέρας, ἐπί δέ τῇ τεσσαρακοστῇ εἴδομεν Αὐτόν πνευματικῶς ἀναλαμβανόμενον εἰς οὐρανούς, ἵνα ἀποστείλῃ ἡμῖν Πνεῦμα Παράκλητον. Ὅλα ταῦτα δέ οὐχί μακράν ἡμῶν, ἀλλ’ ἐπί τοῦ Παναγίου Τάφου, ἀφ’ οὗ τριήμερος ἀνέστη καί ἐπί τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν, ἀφ’ οὗ εἰς τούς οὐρανούς ἀπέστη.

Ζῶντες ταῦτα ἐν χαρᾷ ἀναστασίμῳ καί χαρμολύπῃ Ἀναλήψεως, ἐβιώσαμεν κατά παραχώρησιν Κυρίου καί ἕτερον μυστήριον, τό μυστήριον τοῦ θανάτου ἡμῶν. Τό μυστήριον τῆς ἁρπαγῆς ἡμῶν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, τό μυστήριον τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ δι’ ἡμᾶς μετά τήν πτῶσιν ἡμῶν, τῆς ἐκδημίας ἡμῶν πρός Ἐκεῖνον ἄνευ τοῦ σώματος.  «Σάρξ γαρ καί αἷμα βασιλείαν Θεοῦ κληρονομῆσαι οὐ δύναται». (Α’Κορ. 15,50).

Τοῦτο ἐβιώσαμεν ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ μακαριστοῦ ἀδελφοῦ ἡμῶν, Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου Ἰωακείμ, ἡγουμένου τῆς ἱερᾶς Μονῆς Ἀναλήψεως. Ὁ ἀγαπητός ἀδελφός ἡμῶν οὗτος, προσελθών  ἐκ Χίου τῇ Ἁγιοταφιτικῇ Ἀδελφότητι εἰς ὥριμον ἡλικίαν, ἐσπουδακώς τήν ἐπιστήμην τῆς Θεολογίας καί τῆς Νομικῆς, ὑπηρέτησεν ὡς καθηγητής ἐν τῇ Πατριαρχικῇ Σχολῇ, ὀλίγον δέ ἀργότερον ἀνετέθη αὐτῷ ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Διοδώρου τό ἔναντι τοῦ προσκυνήματος τῆς Ἀναλήψεως κτῆμα τοῦτο τοῦ Πατριαρχείου, γνωστόν ὄν ὡς οἰκία τοῦ μοναχοῦ Μάρκου.

Ἔκτοτε οὗτος, ὑπηρετῶν ἐπί 18ετίαν καί ὡς ἐφημέριος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βηθανίας, ἀφιέρωσεν ἑαυτόν ψυχῇ τε καί σώματι εἰς τήν ἀνέγερσιν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τούτου τῆς Ἀναλήψεως, τοῦ, ὡς μή ὤφελε, ἡμικατεδαφισθέντος, καί ἀνήγειρε τά πέριξ οἰκοδομήματα ταῦτα διά τήν φιλοξενίαν μοναχῶν καί προσκυνητῶν. Ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ διακονῶν, ἐδέχθη πρό ἐτῶν δολοφονικήν ὑπ’ ἀγνώστων ἐπίθεσιν, ἐξ ἧς οὗτος διεσώθη θαυματουργικῶς, οὐχί ὅμως καί ἡ βοηθοῦσα αὐτόν μήτηρ αὐτοῦ, προσκυνήτρια Ἀναστασία, δολοφονηθεῖσα τότε καί ἐνταῦθα ἐνταφιασθεῖσα.

Ἑτοιμάζων ἐχθές τά  τῆς ὑποδοχῆς τῆς Πατριαρχικῆς καί Ἀρχιερατικῆς συνοδείας τοῦ Προσκυνήματος τῆς Ἀναλήψεως καί τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν, οὕς πλουσιοπαρόχως  ἐφιλοξένει καί ἐδεξιοῦτο, ἐδέχθη κατά παραχώρησιν Κυρίου πλῆγμα ἐγκεφαλικόν καί καρδιακήν προσβολήν, μετενεχθείς δέ εὐθύς εἰς τό παρακείμενον νοσοκομεῖον, δέν ἐπανεῦρε τάς αἰσθήσεις αὐτοῦ.

Ὁ πλάσας αὐτόν Κύριος, ηὐδόκησε νά λάβῃ τοῦτον παρ’ Ἑαυτῷ εἰς τό μεταίχμιον τῆς ἀναστασίμου και ἀναληψίμου περιόδου. Τοῦτο, ληφθήτω, ὡς οἶμαι, ὡς ἐμφανές σημεῖον ἀποδοχῆς τής διακονίας αὐτοῦ παρά Κυρίου καί ἀφέσεως, ὧν ὡς ἄνθρωπος ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως ἥμαρτε. Κύριος ἀναπαύσαι τήν ψυχήν αὐτοῦ ἐν χώρᾳ ζώντων μετά ὁσίων καί δικαίων. Ἀμήν. Αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη.