ΕΟΡΤΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΕΠΙ Τῌ ΜΝΗΜῌ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΣΑΒΒΑ ΤΟΥ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ ΕΝ Τῌ ΙΕΡᾼ ΛΑΥΡᾼ ΑΥΤΟΥ.
Κυριακή 5η/18η Δεκεμβρίου 2016
(Ἐν τῇ Ἱερᾷ ἀγρυπνίᾳ).
«Τόν βίον εὐσεβῶς ἐπί γῆς ἐκτελέσας, δοχεῖον καθαρόν σύ τοῦ Πνεύματος ὤφθης, φωτίζων τούς ἐν πίστει σοι προσιόντας μακάριε, ὅθεν αἴτησαι τόν σόν Δεσπότην, φωτίσαι τάς ψυχάς ἡμῶν, τῶν ἀνυμνούντων σέ Σάββα, θεόφρον Πατήρ ἡμῶν», ψάλλει ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.
Ἅγιοι Πατέρες καί ἀδελφοί
Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,
Σάββας ὁ θεόφρων, ὁ ἰσοστάσιος τῶν Ἀγγέλων καί ὁ συγκληρονόμος τῶν μαρτύρων καί Ἀποστόλων συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῇ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ Λαύρᾳ, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν Ἱεράν Αὐτοῦ ἐτήσιον μνήμην καί εὐχαριστήσωμεν τόν δοξάσαντα αὐτόν Ἅγιον Τριαδικόν ἡμῶν Θεόν.
Ὁ Πατήρ ἡμῶν Σάββας εἶναι τό καύχημα τῶν μοναστῶν καί ὁ καθηγητής τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς ἐν τῇ ἐρήμῳ καί τοῦτο, διότι ὁ Ὅσιος ἡμῶν ὑπέδειξεν τήν ὁδόν ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς τό ἀνέσπερον καί σωτηριῶδες φῶς τοῦ Χριστοῦ. Τοῦ φωτός τούτου, δηλονότι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὤφθη δοχεῖον, ὁ ἅγιος Σάββας, φωτίζων τούς ἐν πίστει προσιόντας αὐτῷ, ὡς λέγει ὁ μελῳδός: «Μακάριος εἶ, ἀναφωνοῦν τά πλήθη τῶν μοναστῶν Πάτερ ἡμῶν Σάββα, τῷ Χριστῷ δουλεύσας καί ἐχθροῦ θριαμβεύσας τήν δύναμιν, Ἀγγέλων συνόμιλε, δικαίων ὁμόσκηνε καί Ὁσίων».
Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Πατήρ ἡμῶν Σάββας ἐθριἀμβευσεν ἐπί τῆς δυνάμεως τοῦ ἐχθροῦ, δηλαδή τῆς δυνάμεως τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου τῆς ἁμαρτίας, ὡς τοῦτο ἐπιβεβαιώνει καί τό πρό ὀφθαλμῶν ἡμῶν κείμενον ἄφθαρτον αὐτοῦ σκήνωμα. Τοῦτο δέ ἐπέτυχε, διότι ἀκούων εἰς τούς εὐαγγελικούς λόγους, ἐζήτει πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην Αὐτοῦ, (Ματθ. 6,33). Ἡ βασιλεία ὅμως τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποίαν ἵδρυσεν ὁ Χριστός ἐπι τῆς γῆς, δέν συνίσταται εἰς τό νά τρῴγει καί νά πίνῃ κανείς ἐλεύθερα. Συνίσταται εἰς τήν δικαιοσύνην καί εἰρήνην καί ὁμόνοιαν μέ τούς ἀδελφούς μας καί εἰς τήν χαράν, τάς ὁποίας γεννᾷ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Διότι ἐκεῖνος πού μέ τάς ἀρετάς αὐτάς δουλεύει εἰς τόν Χριστόν, γίνεται εὐάρεστος εἰς τόν Θεόν καί ἐπιδοκιμάζεται ἀπό τούς ἀνθρώπους, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος: «Οὐ γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καί πόσις, ἀλλά δικαιοσύνη καί εἰρήνη καί χαρά ἐν Πνεύματι ἁγίῳ, ὁ γάρ ἐν τούτοις δουλεύων τῷ Χριστῷ εὐάρεστος τῷ Θεῷ καί δόκιμος τοῖς ἀνθρώποις», (Ρωμ. 14, 17-18).
Ὁ Ἅγιος Σάββας μιμούμενος τούς θεσπεσίους Ἀποστόλους καί δήν τόν μέγα Παῦλον, ἐξ ὁλοκλήρου ἔδωκεν ἑαυτόν εἰς τό «δουλεύειν θεῷ ζῶντι καί ἀληθινῷ», (Α´ Θεσ. 1,9) ὅταν «ἐν τῷ ὀκτωκαιδεκάτῳ ἔτει τῆς αὐτοῦ ἡλικίας ἐμφανής καθίσταται τῷ Μεγάλῳ εὐθυμίῳ καί παρ᾽ αὐτοῦ πρός τόν ὅσιον Θεόκτιστον ἐν τῷ κοινοβίῳ πέμπεται» κατά τόν Συναξαριστήν βιογράφον του.
Μέ ἄλλα λόγια ὁ Πατήρ ἡμῶν Σάββας ἐφήρμοζε κατά γράμμα,λόγῳ τε καί ἔργῳ τάς προτροπάς τοῦ θείου Παύλου λέγοντος: «τῇ σπουδῇ μή ὀκνηροί, τῷ πνεύματι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ δουλεύοντες, τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες», (Ρωμ. 12, 11-12). Διά τοῦτο καί ὁ μελῳδός λέγει: «Λαμπρότης τῶν Ἁγίων ἐν οὐρανοῖς, ὡς δικαίῳ σοι Πάτερ ἀνέτειλε. Τόν γάρ Χριστόν, τήν δικαιοσύνην τήν ἀληθῆ περιφανῶς ἠγάπησας, οὗ τήν πολιτείαν ἰχνηλατῶν, τήν τούτου ζωηφόρον, παμμάκαρ ἐμιμήσω, ὡς δυνατόν σοι ἁγιότητα».
Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς καλούμεθα καί ἡμεῖς, σήμερον ἀγαπητοί μου, οἱ τιμῶντες καί γεραίροντες τήν ἱεράν μνήμην τοῦ Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Σάββα, δηλονότι εἰς τό νά ἀκολουθήσωμεν ἐπάνω εἰς τά ἴχνη τῆς πολιτείας τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό δέ ἰσχύει τόσον διά τούς ἐνταῦθα τούς ἐν τῇ Λαύρᾳ τοῦ ἡγιασμένου Σάββα ἀσκουμένους μοναχούς, ὅσον καί διά τούς φιλοῦντας τόν φίλον τοῦ Χριστοῦ Πατέρα ἡμῶν Σάββα. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ὁ Ὅσιος Σάββας εἶχεν ὡς πρότυπον καί παράδειγμα ὑπομονῆς εἰς τόν ἀσκητικόν καί πνευματικόν αὐτοῦ ἀγῶνα, αὐτόν τοῦτον τόν Σωτῆρα ἡμῶν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἀκούων πάντοτε εἰς τούς θεοπνεύστους λόγους τοῦ κορυφαίου τῶν Ἀποστόλων Πέτρου εἰπόντος: «Ποία δόξα σᾶς ἀνήκει, ἐάν δείξητε ὑπομονήν, ὅταν σφάλλετε, καί διά τά σφάλματά σας αὐτά σᾶς δέρουν εἰς τό πρόσωπον; ἐάν ὅμως δείξητε ὑπομονήν, ὅταν, μολονότι πράττετε τό καθῆκόν σας πρός τούς προϊσταμένους σας, ἡγουμένους σας καταπιέζησθε ἀπό αὐτούς καί ὑποφέρητε τοῦτο εἶναι ἀρεστόν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Καί εἶναι τοῦτο ἀρεστόν εἰς τόν Θεόν, διότι καί εἰς τοῦτο ἐκλήθητε , ὅτι καί Χριστός ἔπαθεν ὑπέρ ὑμῶν, ὑμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσητε τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ», (Α´ Πέτρ. 2, 20-21).
Παρακαλέσωμεν τόν «καθαρόν δοχεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» γενόμενον Σάββαν, τόν ποδηγέτην τῶν μοναστῶν καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Χριστόν ἰκέτευε, Χριστόν δυσώπει Ὅσιε, δωρηθῆναι τῇ ἐκκλησίᾳ ὁμόνοιαν καί τῷ κόσμῳ εἰρήνην καί μέγα ἔλεος», ἵνα ἀξιωθῶμεν ἑορτάσαι τήν γέννησιν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Προσέτι δέ εὐχαριστήσωμεν τήν εὐεργέτιδα καί προστάτιδα τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά καί τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα, τήν ὑπερευλογημένην Θεοτόκον καί ἀειπάρθενον Μαρίαν καί μετά τοῦ μελῳδοῦ εἴπωμεν: «Σωτηριώδους δι᾽ ἡμᾶς, τοῦ Λόγου οἰκονομίας, φωτεινή σύ Μητροπάρθενε πύλη, ἐγνωρίσθης ἀληθῶς, σύ γάρ ἡμῖν εἰσήγαγες, τήν νοητήν ἀκτῖνα, τῆς ὑπερθέου Θεότητος». Ἀμήν.
Ὁ Ἱεροσολύμων Θεόφιλος.