1

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΕΝ ΤΗι ΡΩΣΣΙΚΗι ΑΠΟΣΤΟΛΗι, ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΟΙΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΜΟΣΧΑΣ

Πανοσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρῖτα κ. Τύχων,

Προϊστάμενε τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀποστολῆς ἐν Ἱεροσολύμοις,

Ἐξοχώτατοι κύριοι Πρέσβεις,

«Ἰδού δή τί καλόν ἤ τί τερπνόν, ἀλλ’ ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό;» (Ψαλμ. 132, 1)

Ὁ κοινός τῆς Πίστεως καί τῆς ὁμολογίας ἡμῶν Ἀρχηγός, εἶναι αὐτός ὁ Ὁποῖος συνήγαγεν ἡμᾶς ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ καί ἐπί τῷ εὐσήμῳ γεγονότι τῶν σεπτῶν ὀνομαστηρίων τῆς Αὐτοῦ Μακαριότητος, τοῦ Πατριάρχου Μόσχας καί πασῶν Ρωσσιῶν κ. Ἀλεξίου. Συνήγαγε δέ ἡμᾶς σήμερον, πρώτην Κυριακήν τῶν Νηστειῶν, καθ’ ἥν ἑορτάζομεν τήν ἀποκατάστασιν τῆς προσκυνήσεως καί ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων Εἰκόνων. Τό γεγονός τοῦτο, ὀρθῶς καί δικαίως ἐχαρακτηρίσθη ὡς ἡ ἡμέρα τῆς Ὀρθοδοξίας, καί τοῦτο,  διότι ἔλαμψε καί πάλιν τό Φῶς ἐπί τῆς σκοτίας, ἡ Ἀλήθεια ἐπί τοῦ ψεύδους, ἡ σῴζουσα τῆς Ἐκκλησίας ὀρθή Πίστις ἐπί τῆς κακοδοξίας τῶν φαυλιστῶν τῆς ὀρθῆς δόξης.Ἡ δέ ἔκτοτε καθιερωθεῖσα Ἑορτή τῆς Ὀρθοδοξίας, δέν ἀφορᾷ μόνον εἰς τήν νίκην τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπί τῆς αἱρετικῆς κακοδοξίας, ἀλλά καί εἰς τήν διατράνωσιν τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ἐν τῇ ὀρθῇ Πίστει, ὅπως αὕτη ἐδογματίσθη καί ἐπαρρησιάσθη ὑπό τῶν οἰκουμενικῶν μεγάλων Διδασκάλων καί Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ αἵρεσις τῶν εἰκονοκλαστῶν ἐταλάνισε τήν Ἐκκλησίαν, ὅσον οὐδεμία ἄλλη, καί τοῦτο, διότι πρός στιγμήν ἐκυριάρχησεν ἡ ἀνυπόστατος διαιρετική δύναμις τοῦ «πατρός τοῦ ψεύδους», τοῦ διαβόλου. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ μισόκαλος διάβολος, προσεπάθησε νά μειώσῃ τήν δύναμιν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἐπιβάλλων τήν διαίρεσιν ἐπ’ αὐτῆς ταύτης τῆς οὐσίας τῆς Πίστεως. Ζῶμεν εἰς ἐποχήν κατά τήν ὁποίαν καί πάλιν ὑποβάλλεται ὑπό τῶν ἐναντίων, ὄχι τόσον ὁ διχασμός τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅσον ἡ διαίρεσις αὐτῆς ταύτης τῆς οὐσίας τῶν Ἐκκλησιῶν, τοὐτέστι τῆς κοινῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως καί Ὁμολογίας.

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία ἔχει τήν μεγάλην εὐλογίαν τοῦ Μνήματος τῆς Ἀναστάσεως, ἀλλά καί τό βάρος τοῦ Σταυρικοῦ Μαρτυρίου τοῦ Γολγοθᾶ, παρέμεινε καί παραμένει ἀσάλευτος ἐπί τήν πέτραν τῆς Ὀρθῆς Πίστεως, τῆς Πίστεως ἥν παρελάβεν ἀπό τῶν Θεοφόρων Πατέρων καί Μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἑόρτιος τῶν σεπτῶν ὀνομαστηρίων χαρά καί εὐφροσύνη τοῦ Προκαθημένου τῆς Ἀδελφῆς Ὀρθοδόξου Ἁγιωτάτης Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας, κ. Ἀλεξίου, ἀποτελεῖ χαράν καί εὐφροσύνην καί Ἡμετέραν. Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ ἀδελφική τῶν Ἐκκλησιῶν Ἡμῶν, ἐννοοῦμεν Ἱεροσολύμων καί Μόσχας, συναντίληψις ἔχει ἤδη ἐκδηλωθῆ ποικιλοτρόπως οὐχί μόνον λόγοις, ἀλλά καί πράξεσιν.

Κατακλείοντες, εὐχαριστοῦμεν τῇ ὑμετέρᾳ Πανοσιολογιότητι ἐπί τῇ δοθείσῃ εἰς Ἡμᾶς ἀγαθῇ ταύτῃ εὐκαιρίᾳ, ἵνα ἀφ’ ἑνός ἐκφράσωμεν τήν κοινήν ὁμολογίαν εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν, καί τήν ἀδιαίρετον Πίστιν εἰς τόν Θεόν Λόγον, τόν ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας σαρκωθέντα Υἱόν τοῦ Πατρός, Κύριον δέ ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἀφ’ ἑτέρου δέ συγχαρῶμεν καί εὐχηθῶμεν τῇ Αὐτοῦ Μακαριότητι τῷ Ἀδελφῷ καί συλλειτουργῷ Ἡμῶν Πατριάρχῃ Μόσχας καί πασῶν Ρωσσιῶν κ.κ. Ἀλεξίῳ Β’, ὑγιείαν κατ΄ ἄμφω, ἰδιαιτέρως πνευματικήν εὐεξίαν, μακροημέρευσιν καί δύναμιν τήν ἐξ Ὕψους, ἵνα συνεχίζῃ τήν εὐάρεστον τῷ Θεῷ καί Πατρί Ἡμῶν ἐπιδέξιον οἰακοστροφίαν τῆς ἐνεπιστευθείσης Αὐτῷ ὁλκάδος, τοῦ Μεγάλου τῶν Ρώσσων χριστεπωνύμου Ἔθνους.

Δεχθῆτε, παρακαλῶ, τόν παρόντα, προσφάτως ἐκδοθέντα Τόμον,  διαλαμβάνοντα περί τῶν ἱερῶν Κειμηλίων τοῦ Παναγίου Τάφου, ὡς ἔκφρασιν ἀδελφικῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης πρός τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Μόσχας. Ἔτη πολλά !