ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ Α.Θ.Μ. ΕΙΣ ΤΟ 3ον ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ Μ.Κ.Ο. «ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ».

«Βαρνάβας δέ καί Σαῦλος ὑπέστρεψαν ἐξ Ἱερουσαλήμ πληρώσαντες τήν διακονίαν……Οὗτοι μέν οὖν ἐκπεμφθέντες ὑπό τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου κατῆλθον εἰς τήν Σελεύκειαν, ἐκεῖθεν δέ ἀπέπλευσαν εἰς Κύπρον. Διελθόντες δέ τήν νῆσον ἄχρι Πάφου …..(Πρ. 13, 4, 6)».

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κύπρου Κύριε Χρυσόστομε,

Ἐντιμότατε Κύριε Πέτρε Κυριακίδη,

Ἐλλογιμώτατοι κ. Καθηγηταί,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

Δόξαν καί Εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ὅτι ἡ Μή Κυβερνητική Ὀργάνωσις τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων «Ρωμηοσύνη» συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ πολυπαθεῖ Νήσῳ Κύπρῳ καί δή ἐν τῇ ἀρχαίᾳ ὑμῶν πόλει Πάφῳ. Καί τοῦτο, διά νά διαδηλώσωμεν ἀφ’ ἑνός μέν τήν ἐν Χριστῷ κοινωνίαν καί ἀγάπην τῶν Ἐκκλησιῶν Κύπρου καί Ἱεροσολύμων. Ἀφ’ ἑτέρου δέ νά ἐπισημάνωμεν τούς ἰσχύοντας ἁγιογραφικούς καί ἁγιοπατερικούς δεσμούς, μεταξύ Κύπρου καί Ἁγίων Τόπων, τούς διαχρονικῶς ἐπιμαρτυρουμένους ὑπό τῆς κοινῆς ἡμῶν ἱερᾶς τῶν Ἀποστόλων παραδόσεως.

Τά τέσσαρα κέρατα τοῦ Σταυροῦ τοῦ Γολγοθᾶ ἐπεκτεινόμενα ἐπί τῶν ὀρέων τῆς Κύπρου, καθιστοῦν αὐτήν καί τόν εὐσεβῆ λαόν ἀλλά καί τήν χαροποιόν ἀνάστασιν τοῦ καινοῦ καί κενοῦ, τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀναστάσεως Τάφου. Τοῦ Τάφου, ἐξ οὗ ἐπήγασεν ἡ ἐν Χριστῷ ζωοποιός καί ἑνοποιός δύναμις τῆς «Ρωμηοσύνης».

Τούτου ἕνεκεν οἱ Ἅγιοι Τόποι μέ κέντρον τήν Ἱερουσαλήμ θέτουν τήν νῆσον Κύπρον ὑπό τήν ἐπιρροήν αὐτῶν, ἀναδεικνύοντες αὐτήν φορέα ὅλων τῶν ἐκφάνσεων τοῦ πολυ-πολιτισμικοῦ μεγέθους τῆς Ρωμηοσύνης, τοῦ ἐκδηλουμένου θρησκευτικῶς, κοινωνικῶς ἀλλά καί πολιτικῶς.

Λέγομεν καί πολιτικῶς, διότι τό κοινωνικοπολιτικόν καθεστώς τῆς Κύπρου, ὅπως προβάλλεται σήμερον, τελεῖ καί πάλιν ὑπό τήν ἄμεσον ἤ ἔμμεσον ἐπιρροήν τοῦ κοινωνικοπολιτικῶς καί ἐν προκειμένῳ θρησκευτικῶς διαμορφουμένου μελλοντικοῦ καθεστῶτος τῶν Ἁγίων Τόπων τῆς Ἱερουσαλήμ, τῆς ὁποίας Ἱερουσαλήμ τό Ἑλληνορθόδοξον Πατριαρχεῖον, τό γνωστόν ὡς «Ρούμ Ὀρθοντόξ» ἀποτελεῖ τήν Χριστιανικήν αὐτῆς καρδιάν, τήν συνυπάρχουσαν καί ἁρμονικῶς συλλειτουργοῦσαν μετά τῶν ἄλλων καρδιῶν αὐτῆς τοῦ Ἰσλάμ καί τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ.

Μέ ἄλλα λόγια, ὅταν τήν πολυσήμαντον καί περιεκτικήν (inclusive) θεολογικήν δύναμιν τῆς Ρωμηοσύνης ἀντιστρατεύονται πολιτικά συστήματα μέ ἀποκλειστικήν (exclusive) ἰδεολογικήν θεώρησιν, τότε ἐπέρχεται ἀκαταστασία∙ καί ἐν προκειμένῳ ἰσχύουν οἱ ὑμνογραφικοί λόγοι τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας: «Γλῶσσαί ποτε συνεχύθησαν διά τήν τόλμαν τῆς πυργοποιΐας…Τότε κατειργάσθη ἡ ἀφωνία πρός τιμωρίαν∙ ἄρτι καινουργεῖται ἡ συμφωνία πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν».

Τήν ὑπο τῶν Ρούμ Ὀρθοντόξ Πατριαρχείων τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ τά πρεσβεῖα τιμῆς φέροντος Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, καινουργηθεῖσαν συμφωνίαν κηρύττει καί Χριστοπρεπῶς εὐαγγελίζεται ἡ «Ρωμηοσύνη», ἡ ὁποία διεφύλαξε ἀκεραίαν καί ἀλώβητον τήν ἐθνικοθρησκευτικήν ταυτότητα τῶν Ἁγίων Τόπων, πολλῷ δέ μᾶλλον τῆς τήν ρομφαίαν διελθούσης καί πληγείσης πλευρᾶς ἁγιοτόκου Κύπρου.

Μέ τούς ταπεινούς αὐτούς διαλογισμούς χαιρετίζομεν καί ἐπευλογοῦμεν τάς ἐργασίας τοῦ τρίτου Διεθνοῦς Συνεδρίου τῆς «Ρωμηοσύνης» μεταφέροντες τήν εὐλογίαν καί τήν χάριν τῶν ἁγίων τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ Τόπων.

Εὐχόμενοι ἐν ταυτῷ πᾶσαν ἐπιτυχίαν.

Εὐχαριστῶ.