ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ Κ΄ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΙΝ ΔΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Κελεύσει  τῆς Α.Θ. Μακαριότητος τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων καί πάσης Παλαιστίνης κ.κ. Θεοφίλου, ἀποφάσει δέ τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Δημήτριος, Γραμματεύς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, μετέβη εἰς Ἑλλάδα, ἵνα συμμετάσχῃ εἰς τήν Κ΄ Πανορθόδοξον Συνδιάσκεψιν Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων διά θέματα αἱρέσεων καί παραθρησκείας, μέ θέμα: «Προβλήματα γύρω ἀπό τήν δράση τῶν Αἱρετικῶν (ἐλευθερία καί χρέος αὐτοπεριφρουρήσεως)», ἡ ὁποία ἔλαβε χώραν ἀπό 3ης ἕως 6ης  Νοεμβρίου (ν.ἑ.) εἰς τό Συνεδριακόν Κέντρον τοῦ Ἱεροῦ Προσκυνήματος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου, ἐν Προκοπίῳ Εὐβοίας, ὑπό τήν προεδρίαν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νικοπόλεως καί Πρεβέζης κ. Μελετίου.

Ἡ εἰσήγησις τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Δημητρίου ἔχει ὡς ἑξῆς :

Σεβασμιώτατοι,

Τετιμημένοι ἐκπρόσωποι τῶν ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν

καί τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων,

Ἐλλογιμώτατοι κ. Καθηγηταί,

Ἀγαπητοί Σύνεδροι,

Μέ ἰδιαιτέραν χαράν ἀνταποκρινόμενος ὁ Σεπτός ἡμῶν Πατήρ καί Πατριάρχης κύριος κ. Θεόφιλος ὁ Γ΄ εἰς τήν ἀπευθυνθεῖσαν πρόσκλησιν τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀπέστειλε τήν ἐμήν ταπεινότητα, ὡς ἐκπρόσωπον τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων εἰς τήν Κ΄ Πανορθόδοξον Συνδιάσκεψιν Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων διά θέματα αἱρέσεων καί παραθρησκείας, μέ θέμα:  «Προβλήματα γύρω ἀπό τήν δράση τῶν Αἱρετικῶν (ἐλευθερία καί χρέος αὐτοπεριφρουρήσεως)».

Πάντα τά θέματα τῆς παρούσης Συνδιασκέψεως εἶναι ἐπίκαιρα καί κεφαλαιώδους σημασίας διά τάς Ἐκκλησίας , ὑπό τήν ἔποψιν τῆς ἐπιτελέσεως τοῦ σωτηριώδους Αὐτῶν ἔργου,  ὑπέρ τοῦ πεπιστευμένου Αὐταῖς  ποιμνίου.

Μέ τάς ἐπιταγάς τῶν ἰδεῶν τῆς παγκοσμιοποιήσεως,  αἵτινες ἐπικρατοῦσιν ἡμέραν καθ’ ἡμέραν ἐφ’ ἅπασαν τήν ὑφήλιον καί ἐπηρεάζουσι σημαντικῶς τά προγράμματα καί τάς ἀποφάσεις τῶν Πολιτικῶν Δυνάμεων, καταβάλλεται προσπάθεια, ἡ ὁποία τυγχάνει καί τῆς ἀναλόγου προβολῆς καί προωθήσεως ἐκ τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐνημερώσεως, πρός διάδοσιν τοῦ μηνύματος τῆς πλήρους ἐλευθερίας, οὐσιαστικῶς τῆς ἀσυδοσίας, τοῦ ἀνθρώπου εἰς τάς ἐνεργείας αὐτοῦ, μέ τήν θεωρητικήν ὑποστήριξιν τοῦ δόγματος τῆς παγκοσμιοποιήσεως, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ Θεός.

Ἡ ἐπικράτησις τῆς οὐτοπιστικῆς ταύτης θεωρίας εἰς τάς τοπικάς κοινωνίας καί ἡ διασφάλισις αὐτῆς διά σχετικῶν νομικῶν θεσπισμάτων, ἀποσκοπεῖ εἰς τήν βλάβην τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καλλιεργεῖ τό πνεῦμα τοῦ ἀκράτου προσηλυτισμοῦ καί ἐνθαρρύνει τάς παντός εἴδους αἱρέσεις, εἰς τήν φθοροποιόν αὐτῶν δρᾶσιν.

Εἰς τό συνεχῶς αὐξανόμενον ἀρνητικόν τοῦτο κλῖμα, ἡ ἐν γένει Ὀρθοδοξία ὀφείλει νά περιχαρακωθῇ, οὐχί μέ τήν ἰδέαν τῆς ὀπισθοδρομήσεως ἤ τῆς στροφῆς εἰς μεσαιωνικάς μεθόδους, αἱ ὁποῖαι ἄλλωστε εἶναι ξέναι πρός τήν Ὀρθόδοξον Τάξιν καί Πρᾶξιν, ὡς ἱδρυθεῖσαι καί ἀναπτυχθεῖσαι μόνον παρά τοῖς Δυτικοῖς, ἀλλά μέ τήν βίωσιν τῶν προσταγῶν τοῦ Θείου Ἱδρυτοῦ Αὐτῆς.

Διά νά ἀποτραπῇ ἡ εἴσοδος τῶν αἱρετικῶν εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἤ ἡ ἔξοδος  ἐξ Αὐτῆς τῶν πιστῶν καί ἡ εἴσοδος αὐτῶν εἰς αἱρετικούς χώρους, ἔξω τοῦ Παραδείσου τῆς Ἐκκλησίας, οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Πατέρες  ἔθεντο ὅρια καί φραγμούς. Εἰς τήν παραβολήν τοῦ ἀμπελῶνος, λέγει ὁ Κύριος,  ὅτι «ἄνθρωπός τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καί φραγμόν αὐτῷ  περιέθηκε». Φραγμός εἶναι ἡ ἀποστολική πίστις καί παράδοσις, τά δόγματα τῆς ἀληθείας, οἱ κανόνες καί αἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων.  Ἡ Ἐκκλησία διακηρύττει «μή μεταίρειν ὅρια, ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν».

Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, πρός περιφρούρησιν τῶν πιστῶν καί ἀντιμετώπισιν τῶν αἱρέσεων τῆς ἐποχῆς αὐτοῦ, χρησιμοποιεῖ, εἰς τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολήν αὐτοῦ, τάς πρεπούσας λέξεις, τάς ὁποίας ἡμεῖς οἱ  δῆθεν «νεωτερισταί» καί «ἔχοντες ἀνοικτόν νοῦν» σήμερον, θά ἐφθάναμεν εἰς τό σημεῖον νά χαρακτηρίσωμεν, ὡς βαρείας: «Ἀλλά καί ἐάν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω».

Αἰσθανόμενος τήν εὐθύνην διά τήν ὀρθήν καθοδήγησιν καί σωτηρίαν τῶν πιστῶν, ἐναγωνίως παροτρύνει τόν Τίτον, εἰς τήν ἐπιστολήν αὐτοῦ: «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ».

Εἰς τό αὐτό μῆκος κύματος κινούμενος καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, εἰς τήν Β΄ ἐπιστολήν αὐτοῦ, παρακινεῖ: «Εἴ τις ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδασκαλίαν οὐ φέρει, μή λαμβάνετε αὐτόν εἰς οἰκίαν καί χαίρειν αὐτῷ μή λέγετε, ὁ γάρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς».

Ἡ αὐστηρότης αὕτη τῆς φιλοστόργου μητρός Ἐκκλησίας δέν ἔχει δικανικόν ἤ τιμωρητικόν χαρακτῆρα. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν τιμωρεῖ οὐδέ ἐκδικεῖται τόν ἐν γένει κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Θεοῦ πλασθέντα ἄνθρωπον. Παιδεύει καί ἐπιτιμᾷ μετ’ ἀγάπης καί εἰλικρινοῦς ἐνδιαφέροντος τούς παρεκτρεπομένους. Μέ τό αὐτό πνεῦμα ἐνεργοῦσιν οἱ πνευματικοί, ὅταν ἐπιτιμῶσι τά ἁμαρτάνοντα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας.

Αἱ ἐνέργειαι αὗται τῆς Ἐκκλησίας οὐδόλως ἀποσκοποῦσιν εἰς τήν προστασίαν τῶν ἰδεῶν Αὐτῆς, καθότι οὐ χρεῖται τοιαύτης ἀνάγκης. Ἔχει χρέος ὅμως ἡ Ἐκκλησία, νά προστατεύσῃ καί περιφρουρήσῃ  τό ποίμνιον αὐτῆς ἐκ τοῦ κινδύνου τῆς ἁλώσεως αὐτοῦ ἐκ τῶν κατά καιρούς ἐμφανιζομένων προβατοσχήμων λύκων.

Ὑπερβαίνουσα ἐν ταὐτῷ ἡ Ἐκκλησία τάς ὑπό τῆς κοινωνίας τοποθετηθείσας διαχωριστικάς γραμμάς τῶν οἰκείων καί τῶν ξένων, τῶν ἡμετέρων καί τῶν ἄλλων, τῶν φίλων καί τῶν ἐχθρῶν, ἐπιδεικνύει ζωηρόν ἐνδιαφέρον οὐχί μόνον διά τούς πρώτους ἀλλά καί διά τούς δευτέρους καθότι «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν», ὡς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρός τήν Α΄πρός Τιμόθεον ἐπιστολήν αὐτοῦ.

Πρός τόν σκοπόν τοῦτον, οἱ Ἱεροί Κανόνες διακελεύουσι τήν ὕπαρξιν ἐπιτιμίων, τά ὁποῖα ἐκκλησιαστικῶς μεταφράζονται εἰς θεραπευτικά μέσα, «πρός ψυχῶν θεραπείαν καί ἰατρείαν παθῶν», λέγει ὁ Β΄ Κανών τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συννόδου. Οἱ παρεκτραπέντες καί οἱ παρεκτρεπόμενοι σύνδουλοι ἡμῶν, ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ Θεοῦ, τυγχάνουσιν ἀσθενεῖς καί οὐχί ἐγκληματίαι καί κακοῦργοι.  Τό χορηγούμενον φάρμακον ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ἐνδέχεται νά εἶναι πικρόν, ὅστις ἀσθενής ὅμως ἑκουσίως λαμβάνει τοῦτο, ἀπολαμβάνει τῆς θεραπείας διά νά σωθῇ καί μή καταδικασθῇ ἰσοβίως καί αἰωνίως.

Ἐφαρμόζοντες τάς ὁδηγίας ταύτας τῆς Ἐκκλησίας καί ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἐπιδεικνύομεν ἀγάπην καί φιλευσπλαγχνίαν πρός τόν συνάνθρωπον ἡμῶν, κατά τήν Παύλειον παρότρυνσιν «δοῦλον Κυρίου οὐ δεῖ μάχεσθαι, ἀλλ’ ἤπιον εἶναι πρός πάντας, διδακτικόν, ἀνεξίκακον, ἐν πραότητι παιδεύοντα τούς ἀντιδιατιθεμένους, μήποτε δῷ  αὐτοῖς ὁ Θεός μετάνοιαν εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας καί ἀνανήψωσιν ἐκ τῆς τοῦ διαβόλου παγίδος, ἐζωγρημένοι ὑπ’ αὐτοῦ εἰς τό ἐκείνου θέλημα» (Β’ Τιμ. 24,25).

Σεβασμιώτατοι,

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Εἰς τά ὅρια τῆς δικαιοδοσίας τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων,  πέραν ἀπό τήν φθοροποιόν ὕπαρξιν τῶν παλαιῶν αἱρέσεων, μέ τάς ὁποίας δέν ἀσχολεῖται ἡ παροῦσα Συνδιάσκεψις, δραστηριοποιοῦνται ἐκ τῶν νεοφανῶν αἱρέσεων οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, μέ εὐτυχῶς οὐχί μεγάλην ἐπιτυχίαν δι’ αὐτούς, ἀλλά καί  οἱ λεγόμενοι  Μουαμαντανίν καί οἱ Μουτατζαντεντίν. Ἀμφότεροι οἱ τελευταῖοι τυγχάνουσι Προτεσταντικά παρακλάδια τῶν Βαπτιστῶν καί τῶν Ἀναβαπτιστῶν.

Τό ποίμνιον τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τήν συντριπτικήν πλειοψηφίαν αὐτοῦ εἶναι ἀραβόφωνον. Τό βιοτικόν ἐπίπεδον τῶν περισσοτέρων εἶναι λίαν χαμηλόν καί ἔχουσιν ἀνάγκην πολλαπλῆς συναντιλήψεως. Αἱ ἄλλαι ὁμολογίαι, τήν τελευταῖαν εἴκοσαετίαν περίπου, ἐκμεταλλευόμεναι τούς διαφόρους Διαλόγους καί παρουσιάζουσαι σχετικάς φωτογραφίας, ἐφηῦρον καί διετράνωσαν τήν φράσιν «κούλου οὐάχατ», δηλαδή πάντες εἴμεθα ἕν καί τό αὐτό. Ἐν μέσῳ τῶν συνθηκῶν τούτων, ἀναγκαζόμεθα, νά δαπανῶμεν πολλήν ἐνέργειαν  εἰς τήν καταπολέμησιν τοῦ αὐτονοήτου, ὅτι δηλαδή δέν ἀκολουθοῦσιν  αἱ λοιπαί ὁμολογίαι τήν Ὀρθόδοξον πίστιν. Παρά ταῦτα ὅμως τό Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων ἔχει ἀναπτύξει πολυσχιδῆ δραστηριότητα ὑπέρ τοῦ ποιμνίου.

Περαίνων,  μεταφέρων τάς εὐχάς καί εὐλογίας τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κυρίου κ. Θεοφίλου τοῦ Γ΄ ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, πρός ἐπιτυχίαν τῶν ἐργασιῶν ἡμῶν, ἔχω δι’ ἐλπίδος, ὅτι ἀπό τοῦδε καί εἰς τό ἑξῆς θά ὑπάρξῃ στενωτέρα συνεργασία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἔχει ἀναλάβει τήν πρωτοβουλίαν διά τήν κατ’ ἔτος  σύγκλησιν τῆς Συνδιασκέψεως ταύτης, προκειμένου ἵνα, ἀλληλοβοηθούμενοι ἐπιτύχωμεν περισσοτέρους καρπούς εἰς τό ὄντως ἐπίπονον καί δυσχερές ἔργον τοῦτο.