Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Νικοδήµου ἢ τῆς Φυλακῆς τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου

Πλησίον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Πραιτωρίου καὶ μετὰ τὸ Λιθόστρωτον πρὸς τὴν βορειοανατολικὴν πλευρὰν ὑπάρχει Ἱερὰ Μονὴ πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου. Ἡ Ἱερὰ Μονὴ εἶναι ἐκτισμένη εἰς τὰ ἐρείπια τῆς οἰκίας τοῦ Σίμωνος τοῦ Φαρισαίου. Εἰς τὴν οἰκίαν αὕτη ἐφιλοξενήθη ὁ Χριστὸς καὶ συνωμίλησε μὲ τὸν Νικόδημον, ὁ ὁποῖος ἦτο μυστικὸς μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Νικόδημος μαζὶ μὲ τὸν Ἰωσὴφ ἀπὸ Ἀριμαθαίας ἐζήτησαν ἀπὸ τὸν Πιλάτον, μετὰ τὴν Σταυρικὴν θυσίαν, τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, ἵνα ἐνταφιάσουσιν τοῦτο. Εἰς ὑπόγειον χῶρον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ὑπάρχει ἡ φυλακὴ τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ὁ ὁποῖος ἠλευθερώθη θαυματουργικῶς ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου. Ἡ Ἱερὰ Μονὴ εἶναι περισσότερον γνωστὴ ὡς Μοναστήριον τῆς Φακῆς, καθ’ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν παράδοσιν εἰς αὐτὸν ἐμαγείρευαν φακὴ διὰ νὰ τρέφονται οἱ ἐργάται, οἱ ὁποῖοι ἔκτιζαν τὸν Ἱερὸν Ναὸν τῆς Ἀναστάσεως. Μάλιστα φυλάσσεται καὶ τὸ μεγάλον καζάνι, τὸ καζάνι τῆς Ἁγίας Ἑλένης.

Ἱερὰ Μονὴ Πραιτωρίου

Εὑρίσκεται πλησίον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Φακῆς καὶ τὴν ἐποχὴν τοῦ Χριστοῦ ἦσαν τὰ δικαστήρια, τὸ Διοικητήριον καὶ ἡ οἰκία τοῦ Ρωμαίου Διοικητοῦ Πιλάτου. Εἰς τὸ σημεῖον αὐτὸ μετεφέρθη ὁ Χριστός, μετὰ τὸν Ἄνναν καὶ τὸν Καϊάφαν, ἵνα δικασθῇ καὶ ἀρχίσῃ τὴν πορείαν τοῦ μαρτυρίου Του μὲ τὰς μαστιγώσεις, τὴν κόκκινην χλαμύδαν, τὸν κάλαμον, τοὺς ἐμπαιγμοὺς καὶ τὸν ἀκάνθινον στέφανον. Εἰς τὸν χῶρον τοῦ Πραιτωρίου εὑρίσκονται αἱ φυλακαὶ τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Βαραβᾶ καὶ τῶν ληστῶν, ὅπως καὶ ἡ δεξαμενὴ τῆς Ἁγίας Ἑλένης, ἡ ὁποία ἐχρησιμοποιεῖτο ὡς ὑδραγωγεῖον τῶν φυλακῶν. Ἐνταῦθα τελεῖται κατὰ τὴν Μ. Παρασκευὴν ἡ ἀκολουθία τῶν Μεγάλων Ὡρῶν. Τὸ σημερινὸν πραιτώριον εἶναι κτίσμα τοῦ 18ου αἰῶνος καὶ ἀνήκει εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους.

Ἱερὰ Μονὴ τῶν Θεοπατόρων Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης

Πλησίον τῆς Προβατικῆς Κολυμβήθρας καὶ τῆς Πύλης τῆς Γεθσημανῆ εὑρίσκεται ἡ Ἱερὰ Μονὴ τῶν γονέων τῆς Παναγίας Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης. Εἰς τὸν χῶρον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς εὐρίσκετο ἡ οἰκία τῶν Θεοπατόρων. Ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχουσιν σπήλαια, ὅπου συμφώνως πρὸς τὴν παράδοσιν προσηύχετο ἡ Ἄννα ζητοῦσα ἐκ τοῦ Θεοῦ νὰ χαρίσῃ αὐτῇ ἓν τέκνον. Ὁ Θεὸς εἰσήκουσε τὴν προσευχὴν αὐτῆς καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐγεννήθη ἡ Παναγία. Ἕτερον σπήλαιον ὑπάρχει ὑπὸ τοῦ χώρου ὅπου ἐγεννήθη ἡ Παναγία, ὅπου ἐτάφησαν προσωρινῶς ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα. Ἀργότερον τὰ ὀστᾶ αὐτῶν μετεφέρθησαν εἰς τὴν Γεθσημανὴν ὅπου καὶ τὸ Θεομητορικὸν μνῆμα.

Ἡ Προβατικὴ Κολυμβήθρα

Μεταξὺ τοῦ Πραιτωρίου καὶ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Θεοπατόρων Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης εὑρίσκεται ἡ Προβατικὴ Κολυμβήθρα ἢ Βηθεσδὰ. Εἰς αὐτὴν ὁ Κύριος ἐθεράπευσε τὸν παραλυτικόν, ὁ ὁποῖος παρέμενε ἐπὶ τριάκοντα ὀκτὼ ἔτη εἰς τὰς στοὰς τῆς κολυμβήθρας χωρὶς νὰ ἔχει καμίαν βοήθειαν ἀπὸ κανέναν, ὅταν κατέβαινε ὁ Ἄγγελος καὶ «ἐτάραττε τὸ ὕδωρ». Συμφώνως πρὸς τὸ Εὐαγγέλιον αὐτός, ὁ ὁποῖος ἔπεφτε πρῶτος εἰς τὴν κολυμβήθραν μετὰ τὴν ταραχὴν τῶν ὑδάτων, ἰατρεύετο. Εἰς τὸ μέσον τοῦ 5ου αἰῶνος ἡ δεξαμενὴ ἀνεγνωρίσθη ὡς προσκυνηματικὸς χῶρος καὶ ἐκτίσθη ἐκεῖ βασιλικὴ ἀφιερωμένη εἰς τὴν Παναγίαν. Τὴν ἐποχὴν τῶν Σταυροφόρων ἐκτίσθη ἐπάνω εἰς τὰ ἐρείπια τῆς παλαιᾶς βασιλικῆς νέα ἐκκλησία, ἀφιερωμένη εἰς τὴν Ἁγίαν Ἄνναν, ἡ ὁποία σώζεται ὡς σήμερον.

Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Στεφάνου.

Ὁ ἅγιος Στέφανος ἦτο ὁ πρῶτος χριστιανός, ὁ ὁποῖος ἐμαρτύρησε μὲ λιθοβολισμὸν διὰ τὸν Χριστόν, τοῦ ὁποίου τὸ σῶμα οἱ Χριστιανοὶ ἔθαψαν εἰς τὴν γενέτειράν του, πόλιν Γκάμαλα. Ἡ Ἐκκλησία τὸν ἀνεκήρυξε Ἅγιον, ὀνομάζουσα αὐτὸν Πρωτομάρτυρα. Ὁ τόπος τοῦ λιθοβολισμοῦ εὑρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ἱερουσαλήμ. Τὸν 5ον αἰῶνα ἀνεκαλύφθη ὁ τάφος τοῦ πρωτομάρτυρος Στέφανου καὶ τὸ σῶμα του μεταφέρθη εἰς τὴν Σιὼν τῆς Ἱερουσαλήμ, ἐνῶ ἀργότερον ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Ἰουβενάλιος μετέφερε τὰ ὀστᾶ του εἰς τὸν κῆπον τῆς Γεθσημανῆς, χτίζων καὶ ἐκκλησία διὰ νὰ τιμήσῃ τὸ ἅγιον αὐτὸ πρόσωπον. Τὸν 5ον αἰῶνα ἐκτίσθη ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ αὐτοκράτορος Θεοδοσίου ἐπιβλητικὴ Βασιλικὴ εἰς τὸν τόπον τοῦ λιθοβολισμοῦ, ἡ ὁποία κατεστράφη. Εἰς τὴν Γεθσημανὴν σήμερον ὁ χῶρος, εἰς τὸν ὁποῖον εἶχε κτίσει ὁ Πατριάρχης Ἰουβενάλιος τὴν ἐκκλησίαν, ἀποτελεῖ ἱερὸν προσκύνημα διὰ τοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς.

Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Σπυρίδωνος

Πλησίον τῆς ἀραβικῆς ἀγορᾶς καὶ τῆς Πύλης τῆς Δαμασκοῦ εὑρίσκεται τὸ Μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος. Εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦτο εὑρίσκεται ἡ εἰκὼν τοῦ Ἁγίου, ἡ ὁποία ἀπετυπώθη εἰς τζάμιν θαυματουργικῶς, καθὼς καὶ λίθος μὲ τὸ ἀποτύπωμα τοῦ ὑποδήματος τοῦ Ἁγίου, ὅπως καὶ τεμάχιον τοῦ ὑποδήματος αὐτοῦ, τὸ ὁποῖον ἐδώρισεν εἰς τὸ Μοναστήριον ὁ Δεσπότης Κερκύρας Ἀθανάσιος τὸ 1886. Μεταξὺ ἄλλων, ἐντὸς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς φυλάσσεται καὶ ὁ ἱερὸς λίθος, εἰς τὸν ὁποῖον ἐπάτησεν ὁ Χριστός, ὅτε εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Σολομῶντος, δωδεκαετής, ἤρχισε τὸ ἐπίγειον ἔργον Του.

Ἡ Ὁδός τοῦ Μαρτυρίου (Via Dolorosa)

Ἡ ὁδὸς τοῦ Μαρτυρίου, ἡ ὁδὸς τοῦ πόνου, ὁ δρόμος, τὸν ὁποῖον ἠκολούθησε ὁ Κύριος «ἄρων τὸν Σταυρὸν του» ἐρχόμενος πρὸς τὸ ἑκούσιον πάθος. Εἰς αὐτὸν τὸν δρόμον κλίνει γόνυ ἡ ἀνθρωπότης. Πάντα ἔνοχη. Ἀκαταμαχήτως ὅμως λυγισμένη, τρυφερὴ ἐμπρὸς τοῦ μαρτυρίου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

1) Στάσις-Πραιτώριον

Ὁ Ἰησοῦς καταδικάζεται εἰς θάνατον. Οἱ Ἑλληνορθόδοξοι ξεκινοῦν τὴν πορεία τους από τὴν μονὴν τοῦ Πραιτωρίου, ἐνῶ οἱ Λατίνοι ἀπὸ τὴν αὐλὴν τοῦ κολεγίου τοῦ Ὀμάρ.

2) Στάσις –Πραιτώριον

Ὁ Ἰησοῦς παραλαμβάνει τὸν Σταυρόν Του.

3) Στάσις-Γωνία μὲ τὴν Ὁδὸν Ἒλ Οὐὰντ

Ἔχουμε διὰ πρώτην φορὰν τὴν πτῶσιν τοῦ Ἰησοῦ ὑπὸ τοῦ βάρους τοῦ Σταυροῦ.

4) Στάσις-Ἀρμένικον καθολικὸν παρεκκλήσιον

Ὁ Ἰησοῦς συναντᾶ τὴν μητέρα Του. Ἀνάγλυφος παράστασις αὐτῆς τῆς συναντήσεως ἀπεικονίζεται ἐπάνω ἀπὸ τὴν εἴσοδον αὐτῆς τῆς καθολικῆς μικρᾶς ἐκκλησίας τῶν Ἀρμενίων.

5) Στάσις-Ἡ οἰκία τοῦ Σίμωνος τοῦ Κυρηναίου

Ἡ οἰκία τοῦ Σίμωνος τοῦ Κυρηναίου, πατρός τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τοῦ Ρούφου, τὸν ὁποῖον ἀγγάρεψαν νὰ σηκώσῃ τὸν Σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ. Ἡ παράδοσις ἀναφέρει ὅτι εἰς τὸν τοῖχον εἰς ἕνα λίθον ἔχει ἀπομείνει τὸ ἀχνάρι τῆς παλάμης του, σὰν ἔπεσε ἀπὸ τὸ βάρος τοῦ Σταυροῦ.

6) Στάσις- Ἡ οἰκία τῆς Ἁγίας Βερονίκης

Ἐνταῦθα ἡ Ἁγία Βερονίκη ἐσκούπισε τὸ ἱδρωμένον, τὸ ματωμένον πρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ κι εὐθὺς ἀπετυπώθη ἡ θεανδρικὴ μορφή Του εἰς τὸ Ἱερὸν Μανδήλιον.

7) Στάσις –Ἡ Πύλη τῆς καταδίκης-Λατινικὸν παρεκκλήσιον

Εἰς τὴν Πύλην τῆς καταδίκης, λείψανον ἴσως τῶν ἀρχαίων τειχῶν τῆς Ἱερουσαλήμ, συμφώνως πρὸς μεσαιωνικὴν παράδοσιν, ἔπεσε διὰ δευτέραν φορὰν ὁ Χριστὸς ὑπὸ τοῦ βάρους τοῦ Σταυροῦ.

8) Στάσις-Παρηγορεῖ τὰς κοπέλας τῆς Ἱερουσαλήμ

Στραφεὶς δὲ πρὸς αὐτὰς ὁ Ἰησοῦς εἶπε: «Θυγατέρες Ἱερουσαλὴμ μὴ κλαίετε ἐπ’ ἐμὲ πλὴν ἐφ’ ἑαυτὰς κλαίετε καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ὑμῶν. Ὅτι ἰδοὺ ἔρχονται ἡμέραι ἐν αἷς ἐροῦσι. Μακάριοι αἱ στεῖραι καὶ κοιλίαι, αἳ οὐκ ἐγέννησαν, καὶ μαστοὶ οἳ οὐκ ἐθήλασαν.» (Λούκ.κγ΄28-30)

9) Στάσις-Ἡ τρίτη πτῶσις τοῦ Ἰησοῦ. Συμφώνως πρὸς μεσαιωνικὴν παράδοσιν, συνέβη πλησίον τῆς εἰσόδου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως

10) Στάσις- Ἀνατολικῶς τῆς Ἁγίας Αὐλῆς -Παρεκκλήσιον Ἀρμενίων καὶ Σύρων

Ὁ Ἰησοῦς ἀπογυμνώνεται διὰ νὰ ἀρχίσῃ ἡ διαδικασία τῆς σταυρικῆς ποινῆς καὶ θανατώσεώς Του.

11) Στάσις- Γολγοθᾶς – Παρεκκλήσιον Λατίνων

Ὁ Ἰησοῦς προσηλώνεται εἰς τὸν Σταυρὸν

12) Στάσις – Γολγοθᾶς – Ἑλληνορθόδοξον Παρεκκλήσιον

Ὁ τόπος τῆς Σταυρώσεως καὶ τοῦ θανάτου τοῦ Λυτρωτοῦ

13) Στάσις- Ἁγία Ἀποκαθήλωσις. Ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ τὴν Ἀριμαθαίαν κατέβασε ἀπὸ τὸν Σταυρὸν τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἀφοῦ τὸ ἔλουσαν μὲ ἀρώματα, τὰ ὁποῖα εἶχε φέρει ὁ Νικόδημος, τὸ ἔδεσαν μὲ λινὰς λουρίδας καὶ τὸ ἑτοίμασαν διὰ τὴν ταφήν.

14) Στάσις-Ὁ Πανάγιος Τάφος. Ὁ Ἰωσὴφ καὶ ὁ Νικόδημος ἐνεταφίασαν τὸν Ἰησοῦν εἰς τὸ καινούργιον μνῆμα τοῦ Ἰωσήφ, τὸ ὁποῖον ἦτο λαξευμένον εἰς τὸν βράχον καὶ εὑρίσκετο πλησίον του μέρους, εἰς τὸ ὁποῖον ἐσταυρώθη ὁ Ἰησοῦς.

Ἱερὰ Μονὴ Ἀβραὰµ

Ἀνατολικῶς τῆς Ἁγίας Αὐλῆς εὑρίσκεται ἡ Ἱερὰ Μονὴ Ἀβραάμ. Ἐνταῦθα διαμένουσιν οἱ Ναΐται Ἁγιοταφίται Πατέρες, ὅσοι διακονοῦσιν τὸν Ἱερὸν Ναὸν τῆς Ἀναστάσεως, καθὼς καὶ ὁ Σκευοφύλαξ τοῦ Παναγίου Τάφου. Ἐντὸς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ὑπάρχουσιν ἡ δεξαμενὴ τῆς Ἁγίας Ἐλένης καὶ ὁ Ἱερὸς Ναὸς τῶν Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου. Εἰς τὸν δυτικὸν τοῖχον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ὑπάρχει ἐλαία, ὅπου συμφώνως πρὸς τὴν παράδοσιν εὑρέθη δεμένον τὸ κριάριον, ἵνα θυσιάσῃ τοῦτο ὁ Ἀβραὰμ ἀντὶ τοῦ τέκνου αὐτοῦ. Ἐφηµέριοι τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ εἰσὶν οἱ τοῦ Παναγίου Τάφου.

Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Χαραλάµπους

Ἡ Ἱερὰ Μονὴ εὑρίσκεται εἰς τὴν πορείαν τῆς ὁδοῦ τοῦ Μαρτυρίου, τὴν ὁποίαν ἠκολούθησε ὁ Χριστός. Εἰς τὸ σημεῖον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἐπραγματοποιήθη ἡ τελευταία στάσις τοῦ Χριστοῦ πρὸ τοῦ Γολγοθᾶ. Ἐντὸς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ εὑρίσκεται ἡ καταδικαστκὴ ἀπόφασις τοῦ Πιλάτου διὰ τὴν σταυρικὴν καταδίκην τοῦ Κυρίου.

Ἱερὰ Μονὴ Τιµίου Προδρόµου

Πᾶσα ἡ σπουδαιότης τῆς Μονῆς ταύτης ἔγκειται ἐν τῇ περισωθείσῃ ἀρχαιοτάτῃ ὑπογείῳ Ἐκκλησίᾳ, ἥτις εἶναι τρισυπόστατος, καὶ τοῦτο εἶναι τὸ ἀρχαιότατον γνωστὸν παράδειγμα τοιαύτης ἀρχιτεκτονικῆς, ὅπερ μετὰ ταῦτα ἐφηρμόσθη εἰς τὴν Βασιλικήν τῆς Βηθλεὲμ καὶ ἀλλαχοῦ. Τὸ Μοναστήριον εὑρίσκεται εἰς τὴν παλαιὰν ἀγοράν, πλησίον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως. Οἱ Δομηνικανοὶ Πατέρες ἐν τῇ ἐρεύνῃ τοῦ μνημείου τούτου ἀνάγουσι τὴν ἵδρυσιν αὐτοῦ εἰς τὰ ἔτη 450-460 ὡς γενομένην ὑπὸ τῆς Εὐδοκίας. Τὴν δὲ οἰκοδομὴν τοῦ νάρθηκος θεωροῦσιν ἔργον τῆς ἐποχῆς τοῦ Μοδέστου. Τὸ Ἱεροσολυμιτικὸν Κανονάριον ἀναφέρει τὴν τοπικὴν θέσιν τοῦ εὐκτηρίου ἐν τῷ ἄκρῳ τῆς κάτω πόλεως, χωριζομένης ἐκ τῆς ἄνω διὰ τῆς ὁδοῦ Δαυΐδ. Ὁ εὐκτήριος τοῦ Τιμίου Προδρόμου τῷ 614 ἀναφέρεται ὡς Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου, ἐν ᾗ ἐσφάγησαν 4214 καὶ τότε κατεστράφη ἡ Ἐκκλησία καὶ ἀνῳκοδομήθη εἶτα ὑπὸ τοῦ Μοδέστου. Ἡ Ἐκκλησία ᾠκοδομήθη τὸν ια΄ αἰῶνα ὑπὸ τῶν Βυζαντινῶν. Ἡ Μονὴ τοῦ Προδρόμου κατελήφθη ὑπὸ τῶν Σταυροφόρων καὶ συνεδυάσθη μετὰ τοῦ Νοσοκομείου αὐτῶν. Μετὰ τὴν ἀπέλασιν τῶν Σταυροφόρων ἡ Μονὴ ἀπεδόθη πάλιν εἰς τοὺς ἡμετέρους καὶ ἕνεκα τῶν τότε καιρικῶν περιστάσεων ὑπήχθη εἰς τοὺς Ἴβηρας. Οἱ κρατοῦντες δὲν ἐπέτρεπον τὴν ἀνοικοδόμησιν, διὸ καὶ ἐπεσκεύαζον διὰ ξηρολίθου. Ἐν τῷ φιρμανίῳ τοῦ Σουλτάνου Σελήμ, ἡ Ἱερὰ Μονὴ ἀναγνωρίζεται ὡς ἰδιοκτησία τῶν Ἑλλήνων, καθὼς καὶ ἐν τῷ τοῦ Σουλεϊμᾶν. Τῷ 1836 τὰ τείχη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἀνηγέρθησαν ἐκ θεμελίων. Ἡ Ἐκκλησία ἐστρώθη διὰ μαρμάρων, ἐπεχρίσθη διὰ κονιάματος καὶ κατεσκευάσθη ὡραῖον εἰκονοστάσιον ἐκ ξύλου ἀσήπτου. Ἡ ὅλη ἐργασία ἐγένετο ἐπὶ Λύδδης Κυρίλλου Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου. Τότε ἀνεκαλύφθη καὶ ἡ ὑπόγειος Ἐκκλησία. Μεταξὺ τῶν κειμηλίων καὶ τῶν θαυματουργῶν εἰκόνων εἰς τὸ Μοναστήριον διασώζονται καὶ τὰ ὀστᾶ τοῦ Ἁγίου Παναγιώτη.

Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Νικολάου

Περὶ τὰ μέσα τοῦ 17ου αἰῶνος ἐπεσκέφθη τὴν Ἰερουσαλὴμ ἡ ἐξ Ἰβηρίας Ἡγεμονὶς Ἐλισάβετ, ἤτις ἀνῳκοδόμησε τὴν Ἱερὰν Μονὴν τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Τῷ 1651 ὁ Ναζαρὲτ Γαβριὴλ γράφει ὅτι ἐν τῇ Μονῇ ταύτη κατοικοῦσιν Ἴβηρες. Κατὰ τὸν Σουχάνωφ, ἐνταῦθα ζῶσι λαϊκοὶ καὶ πληρώνουσιν εἰς τοὺς Ἴβηρας. Τὸν Ἀπρίλιον τοῦ 1681 ἔγραφεν ὁ Πατριάρχης Δοσίθεος εἰς Ἰβηρίαν ὅτι οἱ Φράγκοι ἐζήτουν νὰ ἀγοράσωσι τὸν Ἅγιον Νικόλαον. Ἐκ τῶν ὑπομνημάτων Νεοφύτου τοῦ Κυπρίου μανθάνομεν, ὅτι τῷ 1826 τὸ Ἀραβικὸν σχολεῖον τοῦ Πατριαρχείου ἦτο ἐν τῇ Μονῇ ταύτῃ. Ἐπὶ Κυρίλλου Β΄ ἐγκατέστη ἐκεῖ τὸ τυπογραφεῖον. Ἅπας ὁ τοῖχος τῆς προσόψεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἀποτελεῖται ἐκ μεγάλων λίθων μετὰ Ἰβηρικῶν ἐπιγραφῶν.

Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίων Θεοδώρων

Ἡ Ἱερά Μονή τῶν Ἁγίων Θεοδώρων εὑρίσκεται πλησίον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου καί τῆς Κάζα Νόβα τῶν Λατίνων. Ἐχρησιμοποιήθη ἐπιπλέον ὡς ξενών τῶν προσκυνητῶν τοῦ Παναγίου Τάφου. Ἐνταύθα ὑπάρχει περίπυστος καί θαυματουργή εἰκών τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στρατηλάτου, καθώς καί παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, ὅπου καί ἀρχαιοτάτη εἰκών τοῦ Ἁγίου. Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Βενιαμίν Ἰωαννίδης, τό 1877, γράφει ὅτι ἐδῶ κατέλυαν συνήθως αἱ Ρωσίδαι, αἱ ὁποῖαι ἐπεσκέπτοντο τά Πανάγια Προσκυνήματα.

Ὁ Πατριάρχης Ἰωάννης ὁ Γ΄ (516-524) ἵδρυσε ἐν Ἱερουσαλὴμ εὐκτήριον τῶν Ἁγίων Θεοδώρων. Οἱ Λατίνοι ἀποδίδουσι ταύτην εἰς τὸν Πατριάρχην Ἀλεξανδρείας Ἰωάννην τὸν Ἐλεήμονα. Ἐν τῷ βίῳ τοῦ Ἁγίου Σάβα ἀναφέρεται ὅτι ὁ Διάκονος Ρωμύλος ἀργυροκόπος, τὸ γένος Δαμασκηνός, ἀπώλεσε ἕως 100 λίτρας ἀργυρίου καὶ κατέφυγεν εἰς τὸ μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου καὶ ἐποίησεν ἐπὶ πέντε ἡμέρας τὰ φῶτα τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καὶ ἠτεῖτο βοήθειαν. Ὁ Ρωμύλος ἐξετέλει καὶ τὰ καθήκοντα διακόνου ἐν τὴ Ἅγια Γεθσημανή. Οἱ ἀργυροκόποι εἶχον ἰδιαιτέραν εὐλάβειαν διὰ τὸ μαρτύριον τοῦτο καὶ κατ’ἔτος τῇ 3η Ἰουλίου ἐπανηγύριζον ἐνταῦθα τὴν εὕρεσιν τοῦ ποτηρίου τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου.

Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Γεωργίου Νοσοκοµείου

Ἐν τῇ ἐκθέσει, ἣν οἱ Φραγκισκανοὶ ὑπέβαλον τῷ Αὐτοκράτορι τῆς Αὐστρίας, ἀπαριθμοῦντες τὰς ὑπερφιάλους αὐτῶν ἀξιώσεις, ὅπως ληφθῶσιν ὑπ’ ὄψει τῇ συνθήκῃ τοῦ Κάρλοβιτς 26 Ἰανουαρίου 1699, ὡς ἀνέφερον «περὶ ἄρσεως ἢ καταστροφῆς τοῦ παρὰ τὸ Λατινικὸν Μοναστήριον σχισματικοῦ Ἑλληνικοῦ Μοναστηρῖου». Τοῦτο εἶναι ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἥτις παράκειται καὶ συνδέεται τῷ Λατινικῷ Μοναστηρίῳ. Ὅταν τὸ 1729 ὁ Νικόλαος Καρὰ Ἰωάννης ἀπέστειλε σημαντικὴν χρηματικὴν βοήθειαν τῷ Πατριάρχῃ Χρυσάνθῳ, ἀπεφάσισεν οὗτος, ὅπως ἐκ τοῦ χρήματος διατεθῆ τὸ ἀναγκαῖον ποσὸν καὶ συστηθῆ νοσοκομεῖον διὰ τοὺς Πατέρας καὶ προσκυνητὰς ἐν τῇ Μονῇ ταύτῃ τῇ ἐντὸς τῆς Ἁγίας πόλεως Ἰερουσαλήμ, τῇ τιμωμένῃ ἐπ’ὀνόματι τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου.