Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων εἶναι ἡ μόνη αὐτοφυὴς καὶ γηγενὴς εἰς τὴν ἁγίαν Γῆν Ἐκκλησία, διατηρήσασα, καθότι Ὀρθόδοξος, τὴν διὰ πολλῶν αἰώνων τηρηθεῖσαν ἀναλλοίωτον Ὀρθόδοξον Πίστιν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ Πατέρων. Αἱ λοιπαὶ χριστιανικαὶ ὁμολογίαι καὶ κοινότητες, ἔχουσαι τὴν ἀπωτάτην αὐτῶν ἀναφορὰν εἰς τὰς ἐθνικὰς ἤ συγκεντρωτικάς, ἔξωθεν τῆς ἁγίας Γῆς, ἐκκλησιαστικὰς αὐτῶν διοικήσεις, τὰς ὁποίας ἐν τῇ ἁγίᾳ Γῇ ἀντιπροσωπεύουν, σαφῶς ὑπολείπονται τοῦ σπουδαίου ρόλου, τὸν ὁποῖον διαδραματίζει ἡ Σιωνῖτις Ἐκκλησία ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων, τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος. Ὁ ἑλληνικὸς χαρακτὴρ τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, πέραν τῆς ἀμέσου ἱστορικῆς ἀναφορᾶς αὐτοῦ εἰς τὴν καταγωγὴν τῶν πρώτων ἐν Παλαιστίνῃ Χριστιανῶν, ἐπειδὴ ἐμπνέει τὸ Πατριαρχεῖον τῆς ἁγίας Σιών διὰ τῆς οἰκουμενικότητος τοῦ Ὀρθοδόξου Ρωμέηκου, πνευματικοῦ καὶ χριστοκεντρικοῦ πολιτισμοῦ τῶν ἁγίων Πατέρων, ὑπεραιρόμενος στενῶν ἐθνικῶν δεσμεύσεων, ἐξασφαλίζει κατὰ τοῦτο καὶ τὴν οἰκουμενικότητα καὶ τὸ εἰς ἅπαντας προσβατὸν τῶν Πανσέπτων Προσκυνημάτων.
Αἱ κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη πολεμικαὶ συρράξεις εἰς τὴν περιοχὴν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καὶ τὰ παρεπόμενα προβλήματα ὡδήγησαν εἰς τήν, εἰσέτι συνεχιζομένην, ἀποψίλωσιν τοῦ χριστιανικοῦ πληθυσμοῦ ἐν τῇ ἁγίᾳ Γῇ. Ἡ Σιωνῖτις Ἐκκλησία ἔχεται, παρὰ ταῦτα, τῆς ἀποστολῆς αὐτῆς ἐπὶ τῆς καθοδηγήσεως τοῦ ποιμνίου αὐτῆς εἰς νομὰς σωτηρίους καὶ τῆς διατηρήσεως τοῦ λειτουργικοῦ χαρακτῆρος τῶν Προσκυνημάτων, παρὰ τοῖς ὁποίοις αἱ τὴν Ἀλήθειαν ἀναζητοῦσαι ψυχαί, ἐντοπίων καὶ προσκυνητῶν, εὑρίσκουσι τὸν Καλὸν αὐτῶν Ποιμένα, ἐκεῖ ὅπου Οὗτος διὰ τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως «σωτηρίαν εἰργάσατο ἐν μέσῳ τῆς γῆς» (Ψαλμ. 73, 12).
